Blind

Deel 15

"Oké dus over de anderen, wat gaan we met hen doen? Iemand suggesties?" Vroeg Vince.
Hij keek rond en zag Jordan de hele tijd kwaad voor zich uitstaren.
"Jordan?"
Jordan's gezicht werd weer strak en keek op naar Vince, "Ik heb geen suggesties." Zei hij kort.
Vince schudde zijn hoofd, "Daarom sprak ik je niet aan." Vince vernauwde zijn ogen, "Wat is er mis?"
Jordan keek even aandachtig rond en sprak dan kort, "Is het wel zo'n goed idee dat die buitenstaanders allemaal boven zitten? Alleen en met Sadie, ze kunnen haar wat aandoen weet je er is niemand boven die hen bewaakt."
Miles keek Vince aan, "Hij heeft gelijk. Ik zie niet in dat Damian kan ontsnappen aangezien hij goed vastzit en ook niet dat twee meisjes even kunnen uitbreken of Sadie iets zouden aandoen." Hij stopte even voor hij verderging, "Maar er is nog een kerel, voor zover ik zag is hij iemand die weet wat hij doet. Jeffrey zei eerder al dat iedereen vastgebonden zou moeten zijn voor de vergadering."
Jordan knikte op zijn uitspraak waarop Vince even naar Kai keek, "Ik heb Jeff dat niet horen zeggen... Maar ik had eigenlijk zowat verwacht dat dat standaard zou zijn, om ze ALLEMAAL vast te binden." Hij keek weer naar Kai, "Ook Sadie."
Liam, Mike en Aaron wilde alle drie iets zeggen maar Liam was sneller dan de andere twee, "Waarom Sadie?! Het is een kind!"
Vince keek hem strak aan, "Omdat ze haar kunnen vragen om hen los te maken, kinderen geloven alles. Dreigementen, beloftes, zolang ze maar los geraken."
Liam keek naar de grond 'Hij heeft een punt...'
Jordan begon weer te spreken, "Twee meisjes, een kind en een kerel klinken ongevaarlijk apart." Hij keek dramatisch op naar iedereen, "Maar wie zegt dat ze niet zouden kunnen 'samenwerken' om uit zo'n benarde situatie te komen?"
"Ik betwijfel dat ze samen slim genoeg zijn om een deur open te breken, als ze dat toch doen horen we het. Ze kunnen moeilijk erna even de trap afgaan en de voordeur uitlopen alsof er niets aan de hand is."
Sommigen knikte op Kai's theorie maar Jordan en Miles hadden moeite met dat idee.

"Wow." Zei Gary met stomheid geslagen, "Ze heeft totaal geen angst, of ze is gek dat kan ook natuurlijk."
"Respect zou ik zeggen, ze is enorm... Hoe zeg je dat..." Voegde Tania eraan toe.
"Lenig, behendig, heeft een goed evenwichtsgevoel en ze is sterk voor een mager ding." Maakte Gary Tania's zin af.
Ze keken beiden nogmaals door het raam om Kira helemaal niet meer te zien. "Ze is binnen." Zei Tania zacht.
"Ja... maar zelfs als Damian los is en wij de kamer uit geraken geraken we hier nog niet weg. Geen wapens, geen eten, geen water en geen idee waar we zijn." Gary ging naar de muur en luisterde naar wat er in de andere kamer gebeurde. 'Geen geluid? Ze zijn heel erg stil daar, of ze waren snel en zijn al weg. Zonder ons.' Dacht Gary terwijl hij weer terugliep naar de andere muur waar Tania al terug op de grond zat en ging naast haar, Sadie en Biki zitten.
"En nu maar hopen op het beste." Zei Gary om Tania wat gerust te stellen.
"Jep."

Kira deed het raam achter haar zacht terug dicht en draaide zich om om daar Damian op de grond te zien liggen met armen en benen vastgebonden. Hij keek Kira verwonderd aan.
'Is ze door het raam geklommen naar deze kamer?!' Dacht Damian bij zichzelf, "Wat doe je?" Vroeg hij na een paar seconden.
"Waar lijkt het op?" Vroeg Kira sarcastisch, "Jij bent onze enige uitweg." Ze dacht even na, "Dat denken de anderen tenminste."
Ze liep naar hem toe en knielde naast hem neer.
"Stop en ga terug." Commandeerde Damian haar.
"Oké, ten eerste ik ga echt niet terug langs dat raam, ten tweede ik laat jou niet even vastgebonden achter." Ze keek hem gewoon verder aan zonder zich te verroeren.
"Ga dan langs de deur terug, deze is niet op slot."
"Niet op slot hé? Bij ons ook niet maar..." Ze liep ondertussen naar de deur, "...Die van ons was wel gebarrica-" Ze drukte de klink van de deur naar beneden en opende de deur als of het niets was.
Ze keek even verbaasd terug naar Damian die nog steeds op de grond lag en keek dan snel de gang op.
"Niemand? Haha..." Zei ze zacht en deed de deur terug dicht, "Geweldig! Kom op." Ze hurkte terug naast Damian.
"Nee, ga terug naar de andere kamer. Nu."
"Nope. Als je hier niet weg wil dan blijf je maar liggen en ben ik alleen weg." Ze dacht even aan de anderen, "De rest laten ze gewoon gaan. Maar ons niet, jij bent een mute en ze denken dat ik er ook een ben wat zal ik zeggen, ik denk het zelf en jij waarschijnlijk ook."
Damian zei niets en keek haar strak aan maar dacht in zijn achterhoofd dat ze gelijk had.
"Ik vraag niet om je hulp, ik vraag of ik jou deze keer moet helpen. Dat ben ik je na alles wel verschuldigd." Ze keek hem doordringend aan, "Hierna is het iedereen voor zichzelf ik weet hoe dit werkt, ze hebben jou vastgebonden. Ons niet met een reden, Damian. Die reden is dat jij bij een mute groep hoort die hen aanvalt."
Damian bleef stil.
"Dat je je leven beu bent is niet mijn probleem, ze zetten je waarschijnlijk voor een vuurpeloton zoals Gary het eerder zo mooi beschreef. Maar ik ben hier weg, ik ga niet in een kamertje wachten tot ze beneden een 'oordeel' hebben uitgesproken. Bedankt voor wat er gebeurde in de bib." Ze glimlachte nog even naar hem voor ze de deur opende en en een stap buiten zette.

"Wacht...!" Fluisterde Damian haar luid toe, ze stopte en keek naar hem van achter de deur.
"Maak me los." Zei hij en hij gooide er een onverwachte 'alsjeblieft' achter.
Kira keek de gang op, ging weer naar binnen en sloot de deur weer.
"Oké." Ze glimlachte, "Ik wist dat je geen opgever was."
Damian glimlachte terug en Kira bukte zich om hem los te maken.
"Ik weet dat ze me allemaal niet mogen en me niet vertrouwen om wat er allemaal is gebeurd. Dat zullen ze ongetwijfeld ook meegedeeld hebben."
Kira kon alleen maar knikken terwijl ze het stuk touw om zijn polsen losmaakte.
"Dus waarom wil je mij dan losmaken? Waarom wil je mij helpen?" Vroeg hij achterdochtig.
"Je denkt waarschijnlijk om mijn eigen hachje te redden, niet?"
"Inderdaad." Antwoordde hij eerlijk.
Kira zette een breed opgezette glimlach op, "Nadat ik je losgemaakt heb maak ik de deur hiernaast vrij en ben ik ALLEEN weg, zoals ik al eerder zei het is iedereen voor zichzelf."
Nadat Damian's polsen los waren begon hij het touw aan zijn benen los te maken.
Kira stond recht, "Ik ga zien of ik de gebarricadeerde deur hiernaast kan openen, de rugzakken liggen beneden in de keuken eerste deur links." Ze liep de deur buiten terwijl Damian nog steeds bezig was met de strakke knoop los te maken, 'Het zou een stuk makkelijker gaan moest ik een mes bij me hebben gehad.'

"De andere drie zijn volgens Liam en mijzelf een aparte groep die toevallig ook aanwezig is in deze stad." Vertelde Kai aan de groep voor zich.
"Hoe kunnen jullie daar zo zeker van zijn? Wat zijn de feiten, de bewijzen?" Vroeg Otto die al de hele tijd zwijgend tegen een muur aanleunt terwijl Yannick op iets wat op een oude koffer lijkt naast hem zit.
"Omdat wij erbij waren, Otto. Het meisje was in paniek en ze zag er vanzelfsprekend niet gevaarlijk of getraind uit, de gewonde jongen is door iemand van Damian's groep beschoten geweest. De derde persoon, ook een jongen vocht met diegene die het schot had gelost."
"Dus wat met hen?" Vroeg Aaron na het korte verhaal.
"Ik stel voor de gewonde zijn wonden te laten verzorgen door Sora tot hij weer kan bewegen en lopen en dan zien we nog wel wat de andere twee hiervan denken, als zij hiermee akkoord gaan kunnen ze tot die tijd bij ons blijven."
Vince zette een doortrapte glimlach op, "Die griet mag zeker wel even blijven, ze is knap en zeker niet slim, ik denk dat meer van ons het eerste zeker leuk vinden." Hij legde de nadruk op 'gebruiken' en Jordan, Miles en Jeffrey grinnikten onderdanig mee en een van hen stak zelfs zijn duim op en likte zijn lippen.
"Tssk." Liam maakte een klikkend geluid met zijn tong en bekeek hen vanaf een afstand plezier hebben met hun vulgaire fantasieën.
Aaron keek op hun reactie naar Kai.
"Raak haar niet aan tenzij ze het zelf wil." Zei Kai kort en bondig en liep even door de kamer, "Otto, haal Kira we ondervragen haar eerst hier, intussen Liam..."
Liam keek op.
"Vince wilt dat Jeffrey Damian's ondervraging intussen doet." Zei Kai met een gezicht dat boekdelen sprak dat hij Liam daar het liefst bij zou hebben.
Liam knikte omdat hij het snapte maar sprak toch op, "Ik wil bij Kira's ondervraging zijn."
Kai schudde zijn hoofd en kwam dichterbij, "Mike is gewond, van Otto en Yannick ben ik er niet altijd zeker van dat ze doen wat IK zeg dat ze moeten doen. Ze luisteren in die kamer eerder naar Jeffrey's bevelen uit angst voor hem. Alleen jij en Aaron blijven over en alles wat ik net zei geldt ook voor deze ondervraging. Ik heb Aaron hier nodig en jou daarboven."
Liam keek hem begrijpend maar ook tegelijkertijd onbegrijpend aan, "Waarom stuur je Aaron dan niet naar Damian?"
"Omdat jij hier beneden een heel gedoe gaat maken aangezien Vince hierbij gaat blijven, hou jij Jeffrey in de gaten en haal informatie uit Damian."
Hij keek hem kwaad en accepterend aan.
Aaron en Mike knikten naar Liam dat alles goed zou komen, daarna gingen Jeffrey, Liam en Otto naar boven om Kira te halen en Damian te ondervragen.