Blind

Deel 8

Kira liep de keuken binnen, "Hey iedereen..." Ze hing haar hoofd in schaamte en forceerde een kleine glimlach.
"Hey Kira, alles goed?" Vroeg Mike met een pijnlijke blik, hij was de enige in de keuken.
Ze ging naar hem toe en keek hem medelevend aan.
'Alles hier is mijn schuld. Mike's been. Sadie en Biki zijn ergens buiten. Kai en Liam zijn buiten om hen te zoeken en dat is iets dat ik nu zou moeten doen. Dan is er nog...' Ze draaide zich richting de deur achter haar, de rest stond in de andere ruimte tegen elkaar te schreeuwen. De jongens van net tegen Vince, Jeffrey en zijn vrienden. 'Het gaat overduidelijk over mij... Mute. Ze hoort hier niet. Mijn naam.' Ze slikt en keert zich terug naar Mike.
"Laat ze. Ze moeten nog wennen aan het idee dat er nu een meisje bij is." Mike moest even lachen.
"Ze haten me omdat ik hoogst waarschijnlijk een mute ben."
"Dat is niet-"
Kira schudde haar hoofd, "We weten allebei dat het zo is."
Mike kreeg geen woorden meer uit zijn mond.
Kira glimlachte even naar hem, "Waar is iedereen? Je ligt hier zo alleen... Je been..."
"Wel de rest is overduidelijk binnen, Sora kan elk moment terug binnenkomen hij is even wat gaan drinken denk ik."
"Weet hij..."
"Ja... Maar hij weet ook dat het jouw schuld niet is, oké?"
Ze haalde diep adem.
"Trouwens was jij niet weggeglipt om achter Liam aan te gaan?"
"Jaaa..."
Mike keek haar kwaad aan, "Waarom?! Heb je enig idee hoe gevaarlijk het daar buiten is?!"
"Ja."
Hij keek haar verbaasd aan, "Waarom dan toch naar buiten gaan? Om Sadie te zoeken? Liam is slim en sterk genoeg om haar alleen te vinden."
"Alleen is ook maar alleen. Met twee sta je sterker."
"Je bent een meisje. Jij hoort niet buiten te gaan!"
"Wauw, stereotype? Ik ben niet zwak omdak ik een meisje ben." Ze keek hem doordringend aan.
Mike keek haar strak aan.
Ze zuchtte, "het is al donker... Ik hoop dat-" opeens ging er een deur open.
Sora kwam binnengelopen, "Mike ik heb water voor je. Hoe voelt je been?"
"Ik voel m'n been niet eens meer..." Antwoordde Mike.
"Wel ik heb je been verdoofd, ik stel dus domme vragen en-" Sora keek voor het eerst op, "Oh Kira! Sorry ik zag je niet" hij gaf Mike een flesje met water en ging voor Kira staan.
"Alles goed met je...?" Vroeg hij op een bezorgde toon.
"Ja alles gaat prima."
Sora glimlachte, "Lieg niet."
"Wat...?"
"Je hebt een diepe wond, je bent lijkbleek en je kan amper blijven staan. Je lijdt aan bloedarmoede, ga zitten." Sora schoof een stoel voor haar.
"Ik voel me goed, echt waar." Ze gebaarde dat ze de stoel niet nodig heeft.
"Kira..." Begon Sora "ik weet dat je niet geholpen wil worden, dat je niet aangezien wilt worden als een zwak iemand..." Hij keek haar strak aan en zocht naar woorden.
"Kira, ga alsjeblieft zitten." Voegde Mike eraan toe.
Kira zuchtte en ging op de stoel zitten.
"Dus wat nu?" Vroeg ze.
Sora gaf haar ook een flesje water, "Je moet eten en drinken voor je bloedarmoede en daarna wil ik je onderzoeken."
Kira dronk van het flesje, "Onderzoeken?"
"Ja... Uhm... Een lichamelijk onderzoek, het is wat vreemd maar-"
"Wat?! Nee nee nee, zeker niet!" Reageerde ze meteen.
"Rustig Kira, zo bedoelde hij het niet!" Mike probeerde recht te gaan zitten.
Kira stond recht, duwde de stoel opzij en liep wat achteruit.
"Kira? Rustig!" Sora liep naar haar toe.
"Ik ben rustig er is niks, echt niet kijk!" Kira draaide een keer rond en zette een brede glimlach op, "ik ben gewoon soms wat duizelig dat is alles, echt waar!"
Sora keek haar onderzoekend aan terwijl Mike met grote ogen toekeek vanaf de tafel.
"Oké, maar laat me op z'n minst je ogen bekijken." Vroeg Sora kalm.
"Mijn ogen...? Waarom? Er is niets mis mee."
"Kira. Je kan niet zien zonder die bril. We hebben hem zelfs proberen van je af te halen toen je bewusteloos was" begon Sora te vertellen, "Zelfs bewusteloos kermde je van de pijn en sloeg je in paniek. Dat is niet normaal."
Kira staarde hem verbaasd aan, "Ik kan dus niet zien zonder mijn bril. Oké dan, doe maar." Ze zuchtte en leunde met haar rug tegen de muur.

Sora knikte en haalde een klein zaklampje boven, "Wil je niet zitten?"
"Goed..." Ze ging naast Mike zitten.
"Komt wel goed!" Zei Mike met een brede lach.
Sora ging voor haar staan, "Doe jij hem af of moet ik het doen?"
"Ik doe het wel..." Ze kneep haar ogen fel dicht, pakte haar bril vast en schoof het naar boven.
Eenmaal af legde ze de bril naast haar, ze kon haar ogen niet openen.
"Gaat het wel? Je knijpt ze zo samen..." Vroeg Sora bezorgd.
"Ik kan... Ze niet openen..."
"Huh? Hoezo niet?"
"Geen idee... Het doet enorm veel pijn." Ze hield haar linkerarm voor haar ogen.
"Je kan zelfs niet tegen licht op je oogleden?" Hij dacht even na, "Misschien heb je inderdaad een mutatie en tast het je ogen aan?"
Kira deed langzaam haar arm omlaag, "Als ik ze open, kan je dan zien of ik een mutatie heb of niet?"
Sora aarzelde even, "Misschien... Het hangt ervan af of het zichtbaar is of niet."
"Oké."
Na verschillende keren haar ogen geprobeerd te openen stroomden er een paar tranen over haar wangen, "Ik geef het op."
Ze keken haar medelevend aan, "Gaat het nog Kira?"
"Ja... Het is gewoon... Waarom kan ik ze niet openen?! Het lijkt wel of er iemand met een mes in mijn ogen zit te steken."
Sora legde zijn hand op haar schouder, "Alles op z'n tijd, Kira. Het komt wel goed misschien is dit tijdelijk, zet je bril maar terug op." Hij gaf haar een geruststellende glimlach.

"Vince?!" Mike schrok even dat Vince en Jeffrey opeens achter Sora staan.
Sora draaide zich om maar werd opzij geduwd door Jeffrey, "Aww... Moet je janken?" Zei hij met een valse grijns naar Kira toe.
"Die bril weer?" Vince pakte haar bril van tafel.
"Laat dat!" Zei Mike terwijl hij de bril uit Vince zijn handen rukte.
"Ja bescherm haar maar. Kijk wat ze heeft gedaan met je been. Denk er nog maar eens over na de volgende keer."
Vince keek even van Mike naar Kira.
Jeffrey pakte Kira's arm vast en trok hem van haar gezicht weg.
Mike pakte daarop zijn arm vast, "Stop ermee, Jeffrey!" Hij keek Jeffrey enorm kwaad aan.
'Fuck!' Dacht Kira bij haarzelf, 'Dit gaat niet goed...'
Hij hield haar arm opzij en ging met zijn andere hand richting haar gezicht, "Mij elektrocuteren hé?" Hij lachte even "Dokter Sora vroeg je om ze te openen. Open ze dan trut."
Zijn duim raakte haar net onder haar wenkbrauw aan en probeerde haar ooglid naar boven te trekken toen...

... Er even wat licht in haar oog kwam en ze uit reflex hem recht in zijn kruis schopte!
"FUCKING BITCH!" Jeffrey zakte in elkaar met zijn handen voor zijn kruis.
Vince draaide zich richting Kira en wou haar vastpakken tot de rest binnenstormde, "Wat is hier aan de hand?!"
Mike gaf Kira snel haar bril terug waarop ze die over haar hoofd trok en goed zette.
Ze sprong direct recht kokend van woedde en wou Jeffrey een schop verkopen maar een van de jongens hield haar tegen.
"Van Jeffrey verwachtte ik dit. Maar Vince serieus man je bent ooit leider geweest en je wilt dat terug zijn? Gedraag je er dan ook zo naar."
Vince kon alleen maar naar hem glimlachen, "Kom, we gaan naar de rest Jeff" Jeffrey knikte en volgde hem op de voet.
"Sorry, hun 'maatjes' hielden ons op. We hadden geen idee dat ze verdwenen waren, achterbakse eikels."
Kira bleef naar de deur staren waar Vince en Jeffrey net door naar buiten gingen.
"Hey Kira..." Begon Mike "Alles goed?"
Kira Knikte.
"Wat was dat, wat bedoelde hij met elektrokuteren?" Vroeg hij verbaasd.
"Alweer? Hij was er daarnet ook al de hele tijd over bezig dat Kira hem heeft geëlektrocuteerd?" Voegde de jongen eraan toe.
"Geen idee, hij is waarschijnlijk gewoon kwaad omdat ik zijn mes heb gejat en zoekt een excuus zodat hij niet zoiets als 'ik heb niet goed op men mes gelet' moet ophoesten tegen iedereen."
"Achja, ga maar naar boven. Het is al laat en iedereen moet wat proberen te slapen. Wij houden de wacht wel."
"Best..." Kira liep humeurig de deur uit en ging de trap op.

"Opstaaaaaaan!" Riep een luide stem door de kamer, "Normaal zou ik ontbijt maken maar... Ik neem aan dat we daar geen tijd voor hebben?"
Damian schoot recht van Tania's geschreeuw en greep direct uit reflex naar zijn pistool.
Sadie zat wat te spelen met Biki en keek even op terwijl Pointer ook opeens wakkerschiet.
Gary keek al glimlachend naar Damian, "Toch wat geslapen?".
"Blijkbaar ja..." Antwoordde Damian slaperig.
"Goed" zei Gary nog voor hij naar Tania liep en haar bij haar schouders vastgreep, "NIET ROEPEN VERDOMME!".
Tania duwde hem weg en stak haar tong naar hem uit, "Gary het kreng is weer eens bezig, Pointer".
Gary zuchtte en haalde zijn schouders op.
"Alles goed Sadie?" Vroeg Damian.
"Ja alles goed!" Antwoordde ze terwijl ze Biki oppakte en richting Damian liep.
"Mooi."
Damian stond recht en ging richting de uitgang, "Laten we gaan".
"Wat?! Nu al? Iedereen is nog maar net wakker." Vroeg Tania op een geïrriteerde toon.
"Hoe vroeger, hoe beter."
Iedereen liep de deur uit, Damian keek in het rond en begon richting wat huizen te lopen.
"Waar gaan we heen? Is het niet beter om dieper de stad in te gaan?" Vroeg Gary.
"We gaan op zoek naar haar groep, ze zitten waarschijnlijk ergens in een huis want het is in de stad niet veilig genoeg en trouwens, ik heb jullie nooit bij me gevraagd. Jullie snappen toch wel dat jullie niet bij me kunnen blijven, toch?"
Tania slikte even, "Waarom niet?".
"Omdat jullie niet worden toegelaten bij de mensen waar ik bij hoor."
"Maar..." Begon Tania.
"Nee." Damian stopte de discussie meteen door één woord te zeggen.
Tania liet haar schouders en pofte haar wangen op, "Niet cool Damian." ze zette een pruillip op.
"Sorry."
Iedereen liep verder door.