Blind

Deel 2

Ze ging door de poort met Biki achter zich aan.
Geen pad te zien...
Na een tijdje te hebben gelopen ging Kira op een grote steen zitten, pakte haar drinkfles en dronk er wat van.
Biki kwam naar haar toe gerend, ze deed wat water in haar hand en liet hem drinken.
De zon was fel en brandde hevig.
Kira klom op een stuk rots en keek in het rond.
Niets... Maar er flitste iets in de verte.
"Hmm..."
Ze gingen richting het flitsende licht, eenmaal dertig meter ervandaan was het duidelijk een autowrak.
Een auto die ooit op een andere was gebotst, het flitsende licht was de zon die in de zijspiegel scheen.
Ze ging in de eerste auto kijken.
De airbag hing eruit maar er zat niemand in.
Kira kroop in de auto en opende het dashboard kastje, er lagen wat nutteloze papieren in en een kabel.
Op de achterbank lag niets, ze keek tussen de stoelen op de grond en pakte iets op.
Terwijl ze recht ging zitten bekeek ze het object.
Het leek op een leger mes, het mes zelf was amper tien cm lang maar enorm handig.
Ze bond een stukje stof rond haar bovenbeen en stak het mes ertussen.
"Binnen handbereik!" Zei ze met een lach.
Ze opende de koffer en er lag wat gereedschap in, verder niets speciaals.

Ze liep naar de andere auto en deed hetzelfde.
Er kwam een diepe zucht uit haar mond toen ze de koffer probeerde te openen.
De voorkant van de andere auto is gebotst op de achterkant van deze en de koffer zit geklemd.
Kira liep naar de vorige auto en nam een koevoet uit de koffer.
Met de koevoet en veel kracht opende ze de koffer.
Ze viel twee meter van de koffer, iets landde achter haar op de grond.
'Dat is al de tweede keer dat ik val vandaag...' Dacht ze even met een frons.
Ze ging direct recht zitten met de koevoet in haar handen, Biki begon luidkeels te blaffen.
Het kwam op haar af en ze sloeg met de koevoet hard in het gezicht van het beest.
Het bleef stil liggen, Kira stond recht en duwde Biki voorzichtig achter zich met haar voet.
'Een wasbeer?' Ze zette zich scherp maar het beest liep weg.
"Dat was zo geen wasbeer! Dat ding was groter, scherper en ..." Ze keek verbaast naar Biki.
"En ik praat tegen mezelf!"
Ze hing de koevoet aan haar rugzak en liep verder.

Na een tijdje te hebben gewandeld keek ze rond, het was donker aan het worden.
Iets verderop huilde een dier en de temperatuur daalde snel.
Ze liep met haar armen overeen, het werd als maar sneller donker...
Soms trapte ze op een takje van een verdorde struik of viel bijna over een kei.
En met die bril zag ze al helemaal niets, ze pakte de vermoeide Biki op en liep verder.
Haar maag begon geluiden te maken, ze ging op de grond zitten en zette Biki en haar rugzak op de grond.
De wind sneed in haar gezicht, na een paar minuten stond ze terug recht en rekte zich uit.
Het enige licht dat ze hadden was de weerkaatsing van de zon op de maan en dat was niet veel.
Biki ging op de rugzak liggen met een pootje over de rand en deed zijn ogen dicht.
Ze zuchtte en liep een stukje verder.
Na een tijdje hoorde ze achter haar iets met vier pootjes aankomen gewandeld, heel traag.
Kira draaide zich om, bukte zich en wachtte tot Biki dichtbij genoeg was om te aaien.
Een enorme koude rilling ging over haar rug toen ze zag dat het groter was dan Biki.
Het kwam dichterbij, het leek of het dier zo naar haar gezicht zou springen.
Het beest was een oog verloren, de linkerkant bloedde en het begon te grommen.
Ze probeerde langzaam recht te staan, deed een stap naar achteren en begon achteruit te lopen.
Het beest kwam dichterbij, ze draaide zich om en begon te rennen.
Het was zo donker dat ze niets meer zag, ze keek soms om naar het beest en taste op haar rug naar de koevoet.
'De rugzak!'
Ze greep naar het mes dat aan haar been hing, opende het en...

...Rolde zes meter naar beneden een heuvel af, ze botste tegen allerlei stenen en viel dan op haar mes.
Het mes stak onder in haar buik, ze kermde het uit van de pijn terwijl ze luisterde naar het beest dat boven aan de heuvel stond te grommen en Biki die ernaar zat te blaffen.
Kira probeerde rechtop te zitten, 'het mes er niet uittrekken, het mes er niet uittrekken, ...!' Dacht ze terwijl ze veel bloed aan het verliezen was.
Ze begon hevig te ademen en raakte in paniek, ze brulde het uit van de pijn maar dacht ineens aan Biki.
"Biki ren! Weg knul! GA NU!" Schreeuwde ze.
Ze kromp ineen bij het horen van een schot, zowel het beest als Biki stopte met geluiden te maken.
Het laatste dat ze zag was een wit fel licht dat op haar stond gericht, daarna vielen haar ogen dicht.

Kira deed haar ogen open en staarde naar een onbekend plafond.
Ze greep naar de plek waar het mes stak, het was weg...
Ze deed haar bebloede shirt omhoog en keek naar haar dichtgenaaide wond.
De deur ging open en ze bleef doodstil liggen.
Er kwam iemand binnen de persoon kwam dichter bij en begon haar hartslag te meten.
Hij schrok toen hij haar ogen zag door het getinte glas.
"Ow! Hoe voel je je?" Vroeg de jongen stil, Kira trok haar wenkbrauwen op.
"Heb me eens beter gevoeld zeker..."
"Hmm..."
"Waar is Biki. Wat hebben jullie met hem gedaan? Neergeschoten, hé? Ziek achterbaks..."
"De hond? Hij is oké hoor..." Onderbrak hij.
"Waar is hij dan, hé?!" Snauwde ze.
"Kop dicht klein wicht, dat onderkruipsel zit hiernaast. Je moet blij zijn da we je hebben meegenomen." Zei een jongen die binnen kwam gelopen.
"Eehmm... Ik ga wat pijnstillers zoeken.." Zei de jongen die net haar hartslag meette en ging naar buiten.
"Ik hoorde een schot..."
"Jaja, dat was op dat andere beest, oké."
"Wasbeer..." Zei ze stil terwijl ze aan het grote beest dacht.
"Ja was-beer, slim je kan praten." Lachte de jongen klappend in zijn handen.

Hij draaide zich om om naar buiten te gaan maar botste tegen een andere jongen op.
"Kijk uit."
"Jij draaide je om."
"Tsss..." Siste hij en ging naar buiten.
"Dus... Alles goed hier?" Vroeg de jongen.
"Je hondje wou niet zeggen hoe je heette, dus vertel jij het me maar?" Glimlachte hij.
Biki sprong uit zijn armen op Kira's bed en begon haar hand te likken.
"Knul!" Riep ze blij en aaide hem vrolijk.
"Ik neem aan dat het Kira is... Dat stond op de doos... Eh... Lang verhaal..." Zei ze teleurgesteld.
"Geheugenverlies? Dat is wat Sora verwachtte als je wakker zou worden."
"Sora? De jongen die me onderzocht?"
"Jep, je bent meer dan een dag bewusteloos geweest."
"Maar ik heb al geheugenverlies sinds ik een paar dagen geleden wakker werd..."
"Hmm... Wat is er dan gebeurt?"
Kira schudde haar hoofd.
"Geen idee...En hoe heet jij en die vlerk?"
Hij moest even lachen.
"Ik ben Liam en die 'vlerk' heet Vince"
Ze knikte en probeerde recht te zitten maar plofte direct terug op bed en kreunde van de pijn.
"Zou ik niet doen, je moet rusten het mes heeft een diepe wond veroorzaakt..."
"Oké" Zei ze en ging terug liggen.

Er ging een paar uur voorbij, Sora was nu en dan bij haar langs geweest om haar te controleren.
De tijd leek voorbij te vliegen tussen die vier muren.
Opeens schoot ze wakker van een heleboel geroep van mensen door elkaar.
"Weg hier!", "Neem alles mee!", "Ze komen eraan!",...
Biki begon te blaffen zodra Sora zwaar hijgend binnen stormde en een zak begon te vullen met alle medicijnen die op het tafeltje naast Kira stond.
"Wat gebeurt er?" Vroeg Kira pijnlijk.
Voor Sora antwoord kon geven werd hij meegetrokken, "Heb je alle medicijnen?!" Riep Vince tegen hem.
Sora mompelde iets onhoorbaar waarop Vince fronsend naar Kira keek, "Die daarbuiten doen met haar wat ze willen, we kunnen geen extra gewicht dragen nu." Kira keek hem geschrokken aan terwijl hij Sora meetrok.
Biki liep achter hen aan de kamer uit.

Ze probeerde recht te zitten en leunde tegen de muur.
Er liepen allemaal mensen voorbij, enkele minuten later was het stil.
Er waren in de verte wat stemmen en voetstappen te horen.
Opeens kwam er een enorm grote jongen binnen met een griezelige glimlach.
"Lieten ze een meisje achter?" Zei hij lachend.
"Is dit een valstrik ofzo?" Vroeg hij zwaaiend in het rond met een groot zwart geweer.
"Hmm, er hangen geen draden ofzo..."
Hij lachte kort en stapte richting Kira...
...En viel met een harde klap tegen de grond.
'Huh...?'