Blind

Deel 5

Liam rende terug naar de plek waar ze Kira en Sadie achterlieten.
Hier en daar sloop hij voorbij een paar kerels met wapens.
Het aantal rugzakken dat ze er achterlieten was verminderd, Liam deed zijn eigen rugzak om en keek in het rond.
Niets te zien.
Hij gooide de overige rugzakken door een kapotgeslagen raam naar binnen en klom er vervolgens zelf door.
'Een bibliotheek...' Dacht hij bij zichzelf.
Hij keek wat rond en bleef stilstaan bij een kamer...
Er lagen twee lijken, een was volgeschoten met kogels terwijl de andere zo hard verminkt was dat je zijn gezicht niet meer kon zien...
Hij stapte over de lijken in het bloed, er lag in de kamer alleen nog wat plastieken zakken en een mes.
Hij liep wat verder voorbij de boeken, bleef op een afstand van iets staan en keek naar de grond.
Een hondendrol waar in gestapt is geweest.
"Ha... Hahaha!" Liam lachte en dacht aan de persoon die nu naar hondenpoep rook.
"Hahaha...ha... Oh shit...!" Liam keek snel in het rond.
'Een hondendrol?! Biki?! Hoe kon ik Biki nu vergeten! Als hij hier is geweest, dan zijn de meisjes hier ook geweest!' Liam ging naar de trap en pakte de leuning vast om naar boven te gaan.
'Bloed?' De leuning hing beneden vol met bloed... Het was nog warm...
Hij ging langzaam de trap op, luisterend naar enig geluid.
Allerlei beelden kwamen in hem op, 'wat als ze gewond zijn? Wat als ze dood zijn? Wat als ze brutaal afgeslacht zijn geweest zoals de twee kerels beneden?'
Hij deed de eerste deur open en hield zijn pistool voor zich uit.
Niets...
Hij ging naar de deur ernaast die op een kier stond...
Niets. Niemand.
Alleen wat lege hulzen van wat ooit kogels waren, een kinderboek, wat stoelen en een kast.
Hij ging teleurgesteld maar opgelucht terug de trap af...

...Om daar oog in oog te komen staan met Damian.
Ze keken elkaar verbaast aan.
"Me gevolgd?" Zei Liam nors.
Damian liep hem voorbij en ging de trap op.
Liam keek hem stomverbaasd achterna, 'Wat gaat hij doen?'.
Toen Damian terug naar beneden kwam keek hij hem strak aan "Je bent hier zelf net dus je vragen waar ze zijn heeft weinig nut.".
Liam bleef hem aanstaren.
"Hmm..." Damian ging richting de openstaande deur en keek om, "Ze leven nog... anders zouden ze hier zijn..."
Hij ging de deur uit en liet Liam vol vragen achter.
'Was hij hier al eerder geweest? Hij wist dat ze hier waren... Hij zei dat ze veilig waren...'
Damian rende snel een ander gebouw binnen, 'Ik heb geen zin dat hij me nu voor de voeten loopt...' Dacht hij bij zichzelf.
Hij keek vanuit het gebouw naar hoe Liam naar buiten kwam en in het rond keek, tot hij richting de geweerschoten liep.
Damian liep het gebouw uit en ging via een andere weg terug richting het gemeentehuis.
'Die klootzakken hebben hen... Ze leven nog... Ik moet Ken en de rest om hulp vragen...'.

Hij liep tussen smalle straatjes naar het gemeentehuis.
'Natuurlijk kom ik nooit binnen. Ze zullen ondertussen alles binnen al gebarricadeerd hebben.'
Hij liep langs de zijkant van het gemeentehuis, alleen de hoogste ramen hadden geen planken voor bescherming. 'Geen wonder, niemand kan zo hoog klimmen.'
Hij staarde naar de grond.
"Perfect!"
Hij pakte een baksteen en sloeg het kelderraam in, 'Niemand denkt dat ze van onder kunnen binnenkomen.'
Damian klom door het kleine kelderraam, ging de trap op en opende de deur naar de begane grond.
Bloed...?
Hij liep verder door tot hij in een grote ruimte aankwam.
Allemaal lichamen...
De meeste hadden hun armen op hun rug gebonden, sommige hadden zelfs een stuk stof voor hun gezicht hangen.
Neergeschoten of neergestoken? Zo verminkt dat je het verschil niet eens meer zag.
"Sam?!" Riep hij rennend naar een van de lichamen.
Hij trok het stuk stof van zijn gezicht af...
"Ik herkende je jas... Sorry man... Ik had hier moeten blijven zoals je me vroeg... Ik had geen wapens moeten gaan zoeken..." Zei hij zacht tegen hem.
"Fuck!!" Hij sloeg met zijn vuist hevig op de grond, "Ik had op je moeten passen... verdomme!"
Hij sloot zijn ogen even...

...en schoot direct recht om naar het balkon boven te kijken.
'Zachte maar snelle voetstappen...?'
Damian pakte zijn pistool klaar en stond langzaam recht.
Een klikkend geluid achter hem.
"Wapen neer en omdraaien klootzak."
Damian stak zijn armen in de lucht en draaide zich langzaam om.
"Ik zei wapen neer en dan pas omdra-... Damian?!" Zei een figuur dat net uit een andere kamer kwam.
Damian deed zijn armen naar beneden, "Henri. Heb je nu nog steeds niet geleerd een wapen serieus vast te houden?" Zei Damian emotieloos.
"Ze dachten dat je dood was man! Dat er iemand anders onze wapens had meegenomen! Ik herkende je stem niet eens daarnet!" Zei Henri verward.
"Ze...?" Vroeg Damian verbaasd.
"Wat doe je hier...? Ze vonden je niet!" De jongen deed al trillend zijn wapen naar beneden.
"En wie zijn 'ze'?"
"Alkay en Rik, ze gingen naar je zoeken toen je maar niet terugkwam."
"En waar zijn ze nu?"
"Geen idee... Rik kwam terug om te rapporteren. Alkay ging achteraf zoeken naar de wapens aangezien ze zeiden dat ze bij jou lagen."
"Waar... is Rik nu?"
Henri wees met zijn wapen naar het balkon, "Boven bij de rest.".
Damian ging de trap op naar boven en sloeg de eerste deur die hij zag open.
Iedereen schrok op en greep naar hun wapens.
"Damian... Wat een verassing. Je leeft nog." Zei iemand op een sarcastische toon die op tafel zat.
"Hmm, hey Denny..." Hij keek in het rond, wat gewonden en veel afwezigen.
"Als je Rik zoekt, hij is al terug weg. Op zoek naar jou."
"Jullie hebben niet toevallig twee meisjes gezien?" Vroeg Damian zonder enige emotie in zijn stem.
"Neen. Twee meisjes hadden we wel meegenomen." Lachte Denny intimiderend zittend op tafel met wat anderen, "Wij vonden wel wat anders.".
Damian keek hem streng aan maar die blik werd al snel veranderd zodra hij iets aan zijn been voelde krabben.
"Damian...?" Hoorde hij een zachte stem vanuit een hoek van de kamer zeggen.
Zijn blik verstrakte bij de stem...

"Vince!!" Riep Liam toen hij het gebouw binnenliep dat werd herkent door een rood lintje.
"Hmm? Waar heb jij gezeten?" Vince draaide zich om.
"Heb je ha-... hen gevonden?!" Vroeg Mike zodra hij Liam zag.
Liam schudde zijn hoofd, "Ik kwam die gast van ervoor wel weer tegen.".
"WAT?! Serieus?! Waar? Hoe kan het dat jullie elkaar terug tegenkomen, wat is de kans?" Vroeg Mike verbaasd.
"Hmm... Ik ging het gebouw binnen vlakbij onze rugzakken. Daar was hij ook. En hij had ze als laatste gezien..."
"Dus ze waren in dat gebouw... En nu niet meer... Hij wist dus waar ze waren! Waar is die klootzak nu?!" Schreeuwde Mike.
"Geen idee... Hij zocht hen overduidelijk ook, hij ging erna gewoon weer weg." Liam zuchtte diep.
"Waar maken jullie zich druk om? Ze is weg, nou en!" Riep Vince opeens.
"Ze?! Zowel Kira als Sadie zijn weg! Kira boeit je niks, maar Sadie toch wel?!" Reageerde Liam fel terug.
"Tch." Een geluid van irritatie ontsnapte zijn lippen. "Zeg niks tegen Sora." Commandeerde Vince zwak.
"Waarom? Bang dat hij zich zorgen zou maken over zijn zusje?! Is dat niet logisch dan? Of ben je bang dat jij als verantwoordelijk wordt aangezien omdat je zijn zusje hebt achtergelaten bij een gewonde?!" Liam werd kwader bij elk woord.
Vince sloeg hem hard met de vuist in het gezicht.
"What the...!" Mike probeerde hen uit elkaar te houden.
"Hou op!" Sora kwam met nog een paar anderen binnengelopen.
"Wat is er aan de hand?! Jullie vechten?! Waarvoor? Buiten is het al erg genoeg!" Riep Sora woedend.
Iedereen verstijfde bij Sora's onverwachte binnenkomst.
"Hmm...? Waarom staren jullie me zo aan?" Hij keek naar zijn eigen kleren, "Ja bloed, dus? Ik probeer tenminste anderen te helpen. Jullie maken mijn werk alleen maar zwaarder!" Hij liep de andere kamer in.
"Sora... Hij..." Mike zweeg.
"Hij kan zoiets niet vergeten. Wat denk je zelf? De enige die hij nog heeft is zijn zusje." Mike slikte door Vince's harde woorden.
"Hij heeft iets waardevols verloren. En jij? Je trots een beetje gekrenkt?" Grinnikte Liam tegen Vince.
Vince kneep zijn ogen samen, "Hmm... En jij? Waar is je vriendinnetje nu, hé? De kop ingeslagen? Hahahaha.".
"Nu ga je te ver!" Riepen de andere twee op dezelfde moment.
"Kappen! Allemaal!" Sora kwam woedend binnen, "Waar is Kira eigenlijk? Haar wond moet verschoond wor-...".
Hij keek hen diep nadenkend aan, "Waar is Sadie...?".
Vince en Liam keken elkaar direct aan om de schuld op elkaar te kunnen steken.
Sora begon braakneigingen te krijgen en liep terug de andere kamer in.
"Fuck, misschien heeft Damian hen gevonden." Zei Liam tegen Mike terwijl hij richting de deuropening liep.
"Nee, joh! Vriendjes gemaakt met die mutes?! Schattig!" Antwoordde Vince sarcastisch op Liam.
Mike wierp hem een vieze blik toe en volgde Liam.
"Zielige sukkels." Zei Vince nog zacht.

"Waar gaan we heen?" Vroeg Mike zacht.
"Geen idee. We zoeken Damian, ik weet zeker dat hij hen heeft."
"Waarom denk je da hij hen zou hebben?"
"Zijn blik. Hij was zo gecoördineerd, zo ordelijk toen hij die ene kerel neerschoot. Geen sprankel emotie."
"Zijn blik? Die gast heeft maar één oog!" Zei Mike lachend.
Liam keek hem teleurgesteld en met een domme, sarcastische blik aan.
"Sorry, kon het niet laten. Dus er is een maar in het verhaal?" Zei hij met een brede glimlach.
"Inderdaad. Hij is zo gevoelloos wanneer hij schoot. Waarom had hij dan even een soort van angst...?" Liam dacht diep na.
"Wat bedoel je?"
"Toen ik hen ging zoeken, kwam ik hem tegen. Hij wist dat ik van boven kwam, hij wist da ze er niet waren. Toch ging hij kijken, hij wil hen ook vinden. Ik weet niet waarom, maar hij was even bang."
"Hij was waarschijnlijk bang toen hij een dikke spierbundel zag!" Zei Mike terwijl hij in Liam's buik porde.
"Idioot."
"Achja toch gestoord wat wil hij van hen... Misschien omdat ze allebei mutes zijn dat hij hen wil helpen?"
"Zo zijn ze niet... Er is iets anders..."
"Misschien vindt hij Kira leuk? Of wil hij hen voor een broedproject?" Zei Mike angstig.
"Nee... Zo ziet hij er niet uit... Geen idee..."
Ze liepen verder de straat in...