Blind

Deel 4

"Kira?!" Sadie trok aan haar shirt, "Kira word wakker!"
Ze opende haar ogen.
"Oh shit! Hoelang was ik weg?!"
"Geen idee maar het is al donker buiten." Sadie wees naar wat ooit een raam was.
"Lang dus..."
Ze stond recht, ging naar het raam waar planken voor hingen en keek tussen een spleet.
'Het is inderdaad al donker maar er is toch licht' ze vernauwde haar ogen bij die gedachte, was dat vuur?
"Tijd om hieruit te geraken... Jij bent hier al de hele tijd. Wat rondgekeken?"
"Ja een beetje... Er liggen hier alleen kleren, dekens, wat eten en slechtte dingen..."
"Slechte dingen?" Kira keek verbaast op.
Ze wees naar een stel wapens boven het bed op een plank.
"Hij heeft wapens?! En liet er hier een heleboel liggen?! Hoe stom kun je zijn... Hij leefde waarschijnlijk in deze kamer..."
"De deur gaat niet open..." Zei Sadie verdrietig.
"Die krijgen we wel open."
Ze bonkte hard tegen de deur.
"Pff..."
Ze sloeg met allerlei dingen op de deurklink maar er kwam geen beweging in.
'Ik ben te zwak door die wond om dit te doen'
Ze staarde Sadie even aan.
"Fuck!" Ze pakte woedend een ijzeren staaf met een scherpe punt en begon op de planken voor het raam te slaan tot het raam erachter brak.
"Hoorde je dat?" Riep iemand buiten.
"Iemand komt ons helpen!" Zei Sadie blij.
"Ja...", 'De stem klonk bekend maar... Wie was het?'
Er werd aan de deur geprutst en Kira haalde snel een pistool van de plank.

De deur ging open en er liepen twee jongens naar binnen.
"Ooh... Kijk, kijk, kijk... Het is het lot dat we elkaar weer tegenkomen meisje." Zei hij met een valse grijns.
"Waar is dat vriendje van je? Hij heeft nog iets tegoed van me." Hij deed een paar stappen dichterbij.
Kira richtte het pistool op de jongen.
'Hij heeft serieus een brand overleeft?!'
De magere jongen naast hem haalde een knuppel tevoorschijn.
"Sadie blijf achter me." Commandeerde Kira snel en duwde Sadie achter haar.
"Niet zo doen meisje... Wij doen je... Niks." Hij lachte en zette weer een stap dichterbij.
Kira haalde de trekker over waarop iedereen hun ogen dichtdeed.

Er gebeurde niets.
'Wie laat er nu een ongeladen pistool liggen?!'
"Shit..."
"Haha. Schattig." Hij greep woedend haar arm.
"Pech gehad schat."
De magere jongen greep Sadie vast.
Ze pakte het pistool steviger vast, de magere jongen wou het pakken maar ze sloeg er hard mee naar zijn hoofd.
"Jij vuile..."
Ze bleef meppen tot er bloed uitkwam.
"Ren Sadie!"
"Maar..."
"Nu!"
Biki blafte naar Sadie.
"Dat dacht ik even van niet!"

De jongen greep met zijn andere hand Sadie bij haar haren.
"Aaaah!!"
Kira beet in zijn arm tot hij haar los liet en Sadie weg kon lopen.
De magere jongen klom recht en ging op Kira af.
"Ik heb het... Zo gehad met die griet!"
Ze sloeg hem met het pistool tot hij op de grond lag.
Kira werd zelf op de grond geduwd door de andere jongen.
"Nu ga je eraan meid. Je had gewoon moeten luisteren."
... 'Alweer een schot?'
De jongen draaide zich om, het was de jongen van eerder.
"Me langs achteren beschieten, hé? Lafaard!"
Hij ging naar de jongen die op hem schoot vanuit de deuropening terwijl de magere jongen naar Kira's keel greep.
Ze probeerde zijn handen weg te halen en sloeg met het pistool op zijn gezicht, terwijl de jongen met het ene oog met het geweer nog een paar keer op de andere schoot waardoor hij op de grond viel.
Kira bleef op de magere jongen zijn gezicht slaan zelfs na dat hij allang niet meer ademde.
Het bloed spatte naar alle kanten, het plas bloed achter haar werd groter van de neergeschoten jongen.

"Stop." De jongen met het ene oog en het geweer trok haar van het lichaam af.
"Hij is dood." Hij trok haar de bibliotheek in.
"Waar zijn ze?!"
Hij wees naar een tafel.
Sadie en Biki kwamen vanonder de tafel en liepen naar hen toe, Biki begon de hand van de jongen te likken terwijl Sadie in Kira's armen vloog.
Kira keek de jongen strak aan "Bedankt...".
Hij staarde even terug en gaf haar een doekje.
"Er hangt bloed op je gezicht."
Ze begon het bloed af te vegen.
"Hoe heet je?" Vroeg hij op dezelfde toon.
"Kira..."
"En deze twee hier?"
"Sadie en Biki."
"Je bent vrij... Agressief, hé."
"Ben ik niet?"
"Het was geen vraag. Je sloeg bijna zijn hersenen eruit. Je bleef op hem meppen zelfs wanneer hij al dood was. Waarom wil je haar zo hard beschermen als je haar nog maar net kent?"
"Waarom kwam jij ons helpen terwijl je ons zelf nog maar net kent?"
"Goeie."
Kira lachte even.
"En jij heet...?"
"Damian."
"Oké... Damian..."
Ze zuchtte even, "en wat nu?" Vroeg Kira.
"Zoals ik al eerder zei, ik laat hen niet..."
"Wacht!"
"Hmm?"
Ze keek naar de twee lijken iets verderop, "Je schoot hem neer... Hij hoort dus niet bij jou..."
Damian keek verbaast op, "en jij sloeg die andere dood... Als ze niet bij een van ons horen... Wie zijn ze dan?"
"Ik heb die grote al eens eerder gezien in een gebouw een tijdje terug... Maar ik dacht dat hij dood was..." Zei Kira op een stille toon.
"Hmm... Waar is mijn groep...?"
"En de waar is de mijne? Wat een chaos..."
"Kom mee." Hij trok Kira en Sadie mee naar een trap.
"Ga naar boven en blijf uit het zicht, ik ga kijken hoe het er buiten aan toe gaat."
Ze staarde hem aan.
"Bescherm hen." Hij gaf haar het geweer.
"En jij dan?"
"Mijn kamer niet gezien?" Zei hij met een glimlach.
Hij ging naar de kamer terwijl de rest naar boven ging.
Ze gingen een kamer binnen en barricadeerden de deur met een lege boekenkast.
Sadie ging in een hoek zitten met een kinderboek dat ze had meegenomen.
"Is het een mooi boek?"
Sadie keek verward naar het boek, "Er staan rare prentjes in."
Ze legde haar vinger erop.
"Dat is geen prentje, dat is een woord."
"Een woord..."
Kira kwam naast haar zitten en probeerde haar te leren lezen.
Damian nam een geweer, een pistool en kogels mee.

Hij rende het gebouw uit en volgde het geluid van geweerschoten.
Hij keek hoe er uit verschillende gebouwen geschoten werd en hoe er een in brand stond.
"Shit!" Hij rende richting het gemeentehuis en dook achter een muur.
"Ik ben het! Damian!" Riep hij naar een raam.
"Boeit me niet hoe je heet!" Riep iemand uit het raam en begon te schieten op de muur.
'Hij is niet een van ons...' Hij bekeek de omgeving, 'hij schiet alleen naast de muur waar ik vanachter uit zou moeten komen...'
Hij klom op een ton naast hem, "Verdomme niet hoog genoeg..."
"Misschien kan ik je een zetje geven?"
Damian draaide zich met een ruk om en richtte zijn pistool op de jongen die hetzelfde deed.
"Jij hoort blijkbaar niet bij diegene bij het raam... Misschien kunnen we hem samen uitschakelen?"
Damian keek hem bedenkelijk aan, "En wie mag jij dan zijn als jij niet bij hen hoort? Wie zegt dat jij te vertrouwen bent?"
"Ik sta hier al een tijdje, kansen genoeg gehad om jou neer te schieten. Is dat reden genoeg om me te vertrouwen?" Zei hij glimlachend.
Damian knikte even, "Oké dan. Geef me maar een zetje."
Hij klom op de ton naast Damian en deed zijn handen in elkaar.
"Kijk uit, hij kan goed mikken."
Damian knikte weer, steunde met zijn voet in zijn handen en ging op zijn schouders staan.
Hij haalde direct zijn pistool boven de muur en richtte naar het raam...

...En schoot een paar keer tot hij hem recht in zijn nek raakte.
"Oké." Ze sprongen beidde van de tonnen af.
"Wie ben je? Wat heeft een mute hier te zoeken?"
"Ik ben Damian Ik woon hier met mijn groep dus je hebt het recht niet om me te vragen wat ik hier doe. Jij en je vriendjes moeten nu weg."
"Waarom dan wel?"
"Jullie lokken hen naar hier en brengen anderen in gevaar!" Snauwde Damian hem toe.
"We brengen niemand in gevaar! Jullie lijken jezelf goed te kunnen redden. Het is niet onze schuld dat ze ons gevolgd zijn!"
"Ze hebben bijna een kind vermoord!"
Hij greep Damian bij zijn shirt vast.
"Waar zijn ze...?!"
"Wie?!" Damian werd woedend.
"Kira en Sadie!"
Damian haalde zijn wenkbrauwen op, "Ze horen bij jou?"
"Waar zijn ze vroeg ik!"
"Ergens waar ze een pak veiliger zijn dan waar jullie ze hebben achter gelaten! Wie mag jij dan wel niet zijn, hé? Hun babysitter?"
"Geef mijn naam maar een mooi plekje in je geheugen..."
"Hmm...?"
"Het is Liam!" Hij sloeg Damian hard met de vuist op zijn gezicht.
Ze begonnen op elkaar te slaan tot een luid geweerschot alles onderbrak, en er twee andere jongeren hen uit elkaar haalde.
"Ik dacht al dat ik je zag." Zei Kai.
"Kai! Mike!" Riep Liam opgelucht.

Kai stak zijn hand uit om Liam omhoog te trekken.
Mike richtte zijn geweer naar Damian, "En dat is?"
"Damian. Hij weet waar de meisjes zijn."
Ze haalde beidde hun wenkbrauwen op, "wat?!".
Mike vernauwde zijn ogen, "Wat doet een mute hier eigenlijk? Waar is Kira, hé?"
"Gast! Stop met je wapen op hem te richtten zo vinden we ze nooit!" Reageerde Liam fel.
"Mutes horen hier niet en met jou manier gaan we ze wel vinden denk je? Wat wou je doen? De informatie uit hem slaan?!" Grijnsde Mike.
"Kira is waarschijnlijk ook een mute en haar accepteer je wel idioot! Probeer niet stoer te doen en doe dat ding weg voor het afgaat!"
"Stop allebei met jullie kinderachtige discussie, dit is er zeker niet de plek noch het moment voor." Kwam Kai tussenbeide.
"Nu ga je je ineens zorgen maken over Kira? Je hebt nog geen woord tegen haar gezegd het enige dat je deed was haar wat aanstaren!" Bleef Liam doorgaan.
"Godver...!"
"Oké en nu stoppen, allebei. Mike doe je wapen weg en stop met Vince na te doen."
Kai hield hen allebei vast en zuchtte diep.
"Oké dan, en wat nu?" Vroeg Liam met een lage stem.
"We gaan hem eerst eens ondervra-" Kai stopte zijn zin en keek verbaast op.
"Nee gewoon... Nee!" Riep Mike luid "Hij is weggeglipt?!"
"Hij gaat misschien wel naar de meisjes, we moeten hem vinden!" Reageerde Liam snel.
"Of hij gaat naar zijn groep hulp halen. Hij kan ons zo in de val lokken." Kai begon diep na te denken.
"Stop met een plan uit te denken! Door hier te blijven staan vinden we ze zeker niet!" Mike begon in het rond te kijken, "Shit en wat nu?".
'Ze is waarschijnlijk niet veel verder weg dan waar we hen hebben achtergelaten... Ook al is het al uren geleden...' dacht Liam.
Hij pakte zijn pistool op dat was gevallen en liep richting de andere kant.
"Waar ga je naartoe?!" Riep Mike hem achterna.
"Gaat jou wat aan." Zei hij en ging verder.
Kai zuchtte en liet zijn schouders zakken "Kom we moeten de rest gaan zoeken...".