We will be alright... ~MATTHY HET LAM

THREE 'I NEED TO GO'

Matthy point of view

'WTF doen jullie allebei hier.' schreeuw ik 'We willen niet dat je vertrekt.' zegt mijn vader 'Uh hallo ik ben oud genoeg om uit huis te gaan, jullie kunnen mij niet stoppen. Ik ben helemaal klaar met jullie en dan ook echt helemaal klaar.' sis ik 'MATTHYAS MAARTEN HET LAM ZO PRAAT JE NIET TEGEN ONS.' schreeuwt mijn vader boos 'Jaja respect, ga dan ook respectvol met mij om behandel mij dan ook freaking met respect. Jullie weten dat de boys alles en dan ook echt alles kunnen horen wat jullie nu allemaal zeggen. Jullie kennen hun niet goed, maar ik al te goed en ik weet waar ze toe in staat zijn om mij te beschermen.' zeg ik boos 'Prima Matthyas jij hebt je zin, maar dan vertrek je vandaag nog uit ons huis en nee je zegt geen goodbye tegen je zusje. Jij speelt met vuur dan spelen wij ook met vuur terug.' zegt mijn vader met een boze toon en dan lopen ze weg. Ik ga op het bankje zitten en dan beginnen mijn tranen te stromen. Ik pak mijn mobiel en besluit om meteen Elaine te bellen, zonder succes want ze neemt niet op. 

'SHIT' schreeuw ik 'Maatje gaat het?' hoor ik de vertrouwde stem van Robbie vragen 'Ik ben straks mijn zusje kwijt.' huil ik 'Je raakt haar niet kwijt dat beloof ik je, ze is een vechter net zoals jij. Zij komt hier ook doorheen.' sust hij 'Ik denk niet dat ze hier doorheen komt, ze is de laatste tijd zo erg veranderd. Ik herken haar niet meer terug. Ik heb het gevoel dat het slecht met haar gaat. Ik kan haar niet verliezen.' huil ik 'Matt wordt rustig, je wilt niet in een paniekaanval belanden dus rustig in en uit ademen.' zegt hij. Na een tijdje word ik weer wat rustiger en ga ik samen met Robbie weer naar binnen. Iedereen is rustig aan het werk dus ik besluit ook maar verder te gaan met editen.

Elaine Rose point of view

Pff schooldag overleefd. Nog een klein halfjaartje te gaan en dan ben ik eindelijk klaar. Dat halfjaar mag van mij heel snel over zijn. Zo klaar ben ik er mee. Ik voel me ook schuldig dat ik niet opgenomen heb toen Matt me belde, in neem altijd op maar nu negeerde ik hem compleet. Ik loop naar mijn scooter en ga met een grote omweg naar huis. Als ik om 5 uur thuis kom zie ik dat de auto van Matt voor de deur staat. Hoe kan hij nu al thuis zijn? Ik loop naar binnen en zie inderdaad Matt in de weer met dozen. Huh wat gaat hij doen??

'Matt waar zijn die dozen voor?' vraag ik in paniek 'Ik ga uit huis.' zegt hij kortaf 'WAT MATT WHY?' vraag ik schreeuwend 'Sorry kleine ik moet gaan.' zucht Matt die zijn tranen probeert in te houden. 'Matt ik houd van je.' huil ik 'Ik houd ook van jou, maar ik moet gaan. Pas goed op jezelf en als er wat is kom please naar me toe.' zegt hij en dan vertrekt hij. Ik ren naar de woonkamer waar ik mijn ouders aantref. 

'WTF ZIJN JULLIE MEE BEZIG!' schreeuw ik 'Elaine Rose doe rustig, wij hebben hem niet gedwongen om weg te gaan hij wou zelf weg. En wij supporten onze zoon natuurlijk.' zegt mijn moeder 'Bullshit, hij zou nooit weggaan zonder afscheid van mij te nemen en alles aan me uit te leggen. Jullie geven geen donder om hem. Jullie slaan hem alleen maar.' sis ik. Dit had ik beter niet kunnen zeggen, maar ik ben niet te beheersen als ik boos ben, dan gaat alles eruit wat ik denk. Tot mijn grote verbazing gebeurt er helemaal niks. 'Het was elke keer zijn verdiende loon.' zegt mijn moeder 'Zijn verdiende loon jull..' verder met mijn zin kom ik niet, want dan wordt alles zwart voor mijn ogen. 

*

'Elaine Rose, je hoort hier niet te zijn' hoor ik een stem zeggen. De stem kinkt bekend, maar waarom zie ik niks en waar ben ik überhaupt? Ben ik thuis? 'El hoor je mij?' hoor ik de stem weer vragen 'Ja ik hoor je wie ben jij en waar ben ik?' vraag ik 'Rose ik ben het Anne-Mae.' zegt de stem 'Anne..' huil ik 'Ja girl ik ben het.' zegt Anne-Mae 'Maar uhh jij leeft niet meer..' stotter ik 'Ik weet het, maar jij kunt de dood nog ontsnappen vriendin jij hoort hier nog niet thuis.' zegt Anne 'Maar Anne ik kan niet meer vechten ik wil niet meer sterk zijn, ik doe het al 8 jaar zonder mijn allerbeste vriendin. Het leven is zo kut zonder jou.' huil ik 'Rose ga Matthy kan je niet verliezen girl. Jij bent het enige wat hij nog heeft aan familie, laat hem niet in de steek. Ik heb rust gevonden hier, mijn ouders hebben hun zin gekregen toen ik besloot om een einde te maken aan mijn leven. Jij moet dat niet doen. Geef je ouders niet hun zin. Vecht tot je echt helemaal kapot bent. You can do it!' zegt Anne-Mae en dat is het laatste wat ik van haar hoor. Hoe kom ik hier dan uit? Er is helemaal geen uitweg. Aan de ene kant wil ik hier heel graag blijven, weer zoveel lol maken met mijn allerbeste vriendin, maar ik wil Matt niet alleen achterlaten. Ik kan hem niet achterlaten hij is alles wat ik nog heb en hij heeft alleen mij nog... Waarom gebeurd mij dit. Ik moet vechten, mijn ouders mogen niet winnen. Ik moet nog even sterk blijven. Ik kan dit als mijn broer het kan dan kan ik het ook. Hij heeft zijn eetstoornis overwonnen en kan clean blijven van selfharm. Ik moet dat ook kunnen..

*