We will be alright... ~MATTHY HET LAM

ELEVEN 'WHY?

Elaine Rose point of view

Ik zie Robbie staren naar mijn armen. Het is zeker niet niks. Ik weet namelijk dat Robbie de armen van Matt heeft gezien en die heeft er een stuk minder littekens op zitten. Niet veel later trekt hij mij in een stevige knuffel en voel daarna zijn tranen op mijn trui vallen, naja niet mijn trui maar die van Matt. 

'Rob het spijt me.' zeg ik zacht 'Waarom zeg je sorry, je hoeft geen sorry te zeggen tegen mij. Tegen niemand, je verdient dit niet Elaine. Maar het komt goed, maar je hebt professionele hulp nodig wij kunnen dit niet alleen.' zegt hij 'Ik weet het, maar ik weet niet hoe ik dit ooit aan Matthy moet vertellen.' zucht ik 'We kunnen het samen doen, maar hij heeft recht op de waarheid.' zegt Robbie 'Dankjewel Robbie voor alles.' zeg ik 'Natuurlijk geen probleem we zijn familie en ik doe alles voor familie.' zegt hij 'EY mogen wij ook een knuffel.' zeurt Koen 'Kom dan.' lach ik door mijn tranen heen

Meteen komen de rest van de boys er ook bij en zo staan we dan een paar minuten. Het voelt zo vertrouwd, nu snap ik pas echt waarom deze jongens zo extreem belangrijk zijn voor mijn broer. Ik had het namelijk nooit echt door. Nu weet ik hoe het voelt om mensen te hebben die om mij geven, naast mijn broer dan natuurlijk. Robbie is de eerste die mij loslaat, waardoor de andere jongens volgen. 

'Ik denk dat ik maar het politiebureau ga om Matt op te zoeken, ik wil dit niet nog langer uitstellen anders ga ik het nooit doen.' zucht ik 'Hey ik ga met je mee weet je nog.' zegt Robbie 'Ik moet dit alleen doen en ga daarna rechtstreeks door naar therapie.' zucht ik 'We kunnen je niet alleen naar het politiebureau laten gaan.' zegt Koen 'Met mij komt het wel goed, ik kan dit. Ik heb hier zelf voor gezorgd en moet het dus ook zelf oplossen.' zucht ik en loop het kantoor uit

Matthy point of view

Daar zit je dan met je goeie gedrag met nog steeds de handboeien om op het politiebureau. Deze ruimte maakt me helemaal gek en ik kan sowieso niet goed tegen nieuwe ruimtes en helemaal geen kleine ruimtes. Ik weet ook niet hoe ik hier terecht gekomen ben. Ik kan ergens niet geloven dat mijn ouders me dit aan zouden doen. Ik ben en blijf altijd hun kind of ze het nou willen of niet. Niet veel later gaat de deur open en komt er een agent binnen gelopen.

'Mag ik hier weg ik heb niks misdaan.' zeg ik 'Sorry dat kan ik niet doen, maar er is bezoek voor je.' zegt hij en loopt dan weer weg 'Hey..' zegt een stem die uit duizenden herken 'Zusje ik wil niet dat je me zo ziet.' zucht ik 'Ik heb hiervoor gezorgd.' zegt ze zacht 'Nee jij hebt hier niet voor gezorgd dat hebben mam en pap gedaan. Je lag in het ziekenhuis.' zeg ik 'Jawel Matt ik heb hiervoor gezorgd. Het was niet mijn bedoeling. Ik wou dat alles stopte en ik wou jou veilig hebben. Dit was niet de afspraak.' huilt mijn zusje 'El wat heb je gedaan?' vraag ik boos 'Ik heb onze ouders de bak ingestuurd en jou daarin meegesleurd. Het was niet de bedoeling okay.' snikt Elaine 'Jij bent niet te geloven er waren duizenden opties om mij veilig te houden en dan kies je ervoor om mij te laten oppakken door de politie met als reden dat ik geweld heb gebruikt tegen onze ouders terwijl daar niks van waar is.' sis ik 'Wat Matt nee natuurlijk niet. Ik wou niet dat je opgepakt werd en ik heb al helemaal niet dat tegen de politie verteld. Zoiets zou ik nooit doen. Ja ik ben fucked up, maar ik wil niet dat mijn eigen broer de bak in gaat.' huilt ze 'Zielig doen heeft geen zin. Ik geloof je niet meer Elaine. Je hebt me beschadigd, dit is iets wat ik nooit meer kan vergeten en wat ik voor altijd bij mij draag.' zeg ik 'Matt please Robbie en de rest hebben een manier gevonden om me te vergeven nadat ik hun alles heb uitgelegd waarom kan jij dat dan niet.' snikt Elaine 'Ik geloof je gewoon niet, ik ken je langer dan vandaag Elaine jij liegt zoveel bij elkaar. Je bent straks 20 en je zit nog op de middelbare school, je hebt geen vriendinnen, ja je had er één maar daarvan heb je een leugen gemaakt. Je weet niet van stoppen.' sis ik 'Wat is dit ineens Matthy. Waar komt dit vandaan, zo ben jij niet. Dit soort dingen zou je nooit tegen mij zeggen. Maar prima dat je me niet gelooft, maar ik weet hoe het zit en als jij dat niet kan inzien is het jou verlies en niet die van mij. Maar je raakt mij zo wel kwijt. Goodbye Matthy.' zegt Elaine en loopt dan de kamer uit. 'EL WACHT!' schreeuw ik, maar ze hoort me al niet meer 

Wat heb ik zojuist gedaan, ik meende die woorden niet eens. Ik geloof haar wel, maar waarom kon ik dat niet zeggen? Ik ben haar voorgoed kwijt nu, door mijn eigen domme gedrag. Ik weet dat ze ontzettend veel struggelt. Maar ik heb haar nu naar de afgrond geschreeuwd. Ondertussen zijn mijn tranen ook gaan stromen en ik heb geen idee wanneer dit stopt en of het ooit gaat stoppen.