Robbie point of view
Ik ben nu samen met Matt onderweg naar het ziekenhuis, mijn vrije hand ligt op die van hem en meteen krijg ik weer dat fijne gevoel. Het gevoel dat ik mis bij mijn vriendin. En ik denk dat Matt er hetzelfde over denkt, want ik zie dat hij lach op zijn gezicht krijgt van mijn aanraking. Kon ik het maar tegen hem zeggen, maar ik wil onze vriendschap hierdoor niet verpesten. Na een tijdje komen we aan bij het ziekenhuis. Als we naar binnen lopen voel ik dat Matt mijn hand vastpakt, waarschijnlijk omdat hij bang is wat hij zo meteen aan gaat treffen. Ik vraag aan de receptie waar zijn zusje ligt en daarna lopen we er samen hand in hand naartoe. Matt stopt met lopen als we aankomen bij haar kamer.
'Hey maatje je kunt dit. Ze heeft je nodig.' zeg ik 'Jah ik had ff een minuutje nodig.' zucht hij en loopt dan samen met mij naar binnen. 'Hey daar hebben we de lovebirds.' lacht Elaine Rose
Hoe kan zij dat zo snel zien, we zijn nog maar een seconde binnen.. Naja ze heeft wel gelijk ik ben verliefd op hem, maar ik weet niet of Matt zover is.
'Jeetje broer het was een grapje jemig.' lacht ze 'Je bent veranderd.' zucht hij 'I know ik voel me ook anders.' zucht Elaine 'Waarom ben je hier en waarom wist ik niks hiervan.' huilt Matthy bijna 'Matt kom hier.' zegt Elaine en klopt op haar bed.
Matthy point of view
Ik loop voorzichtig naar het bed waar mijn zusje op ligt en ga erop zitten. Meteen trekt mijn zusje me in een knuffel en dan beginnen mijn tranen te stromen, ik kon ze niet meer bedwingen. 'Ik ben nog steeds hier Matt, ik ga niet bij je weg.' zegt Elaine in mijn oor 'Hoe lang ben je hier al?' vraag ik voorzichtig 'Uhm ik heb 4 weken in coma gelegen, ik ben net uit de coma ontwaakt.' zucht Elaine die zich sterk probeert te houden voor mij, maar ik weet dat ze vanbinnen kapot aan het gaan is. 'Ben ik de oorzaak?' vraag ik 'Matt natuurlijk niet, zo moet je niet denken. Ik houd van je.' sust ze
Ik trek me uit de greep van mijn zusje en zie dat ze zich echt sterk probeert te houden. Ze is nog meer afgevallen. Ze was altijd al redelijk slank, maar nu is het nog erger. Als ik met mijn hand over haar arm ga voel ik sneeën. En dan ook echt heel veel. Oh noo waarom doet ze dit haarzelf aan en waarom heb ik dit nooit gemerkt. Ik kijk naar achter en zie ook Robbie bezorgd kijken. Zelf ben ik al heel lang clean van selfharm, dus dit doet extra veel pijn.
'Zo zo Elaine Rose je kan weer bezoek hebben zo te zien, als het zo doorgaat mag je snel weer naar huis.' zegt een arts die binnen komt gelopen 'Ja het gaat al een heel stuk beter, ik wil hier zo snel mogelijk weg.' zegt ze. Ik weet dat ze op dit moment keihard aan het liegen is, dat zie ik aan haar gezicht. 'Dat is helemaal begrijpelijk en ik denk dat dit je broer is?' vraagt hij 'Uh ja Matthy het Lam.' zeg ik en geef hem een hand
Elaine Rose point of view
Ik kijk naar Matt die de arts een hand geeft en dat vind ik raar, want die gozer is hartstikke mensenschuw. Hij praat nooit met vreemden en geeft hun al helemaal geen hand. Misschien heeft hij therapie gevolgd ofzo dat hij dit geleerd heeft, maar dan zou hij mij dat toch wel hebben verteld. Ik kruis mijn blik met Robbie en ook hij kijkt verbaast. Ik ben trots op hem echt waar, maar toch probeer ik iets achter zijn gedrag te zoeken. Eigenlijk moet ik hem ook vertellen over mijn moeder, naja mijn biologische moeder, maar ik weet niet goed hoe.
'Zusje waar denk je aan?' vraagt Matthy dan 'Het gaat over mam.' zucht ik 'Ze heeft je wel wat aangedaan of niet soms.' zegt hij 'Nee niet echt, maar ze is niet mijn moeder.' zucht ik 'Huh wie is het dan wel?' vraagt Robbie 'En hoe ben je erachter gekomen?' vraagt Matthy er gelijk achteraan 'Toen ik in coma lag heb ik mijn biologische moeder gesproken, mijn 2de naam Rose die is vernoemd naar haar. Ze is overleden toen ik geboren was. Ik heb haar van alles gevraagd waarom onze ouders zo zijn. Zij vond het heel erg raar en gek dat onze vader zo was, omdat zij hem niet zo herkende. Ze hadden een one night stand, maar ze hielden ook van elkaar, maar pap kon mam niet verlaten.' ratel ik aan één stuk door.
Ik zie dat Robbie en Matthy druk zijn met het verwerken van wat ze zojuist gehoord hebben. En ik snap dat compleet het is ook niet niks. 'Dus je hebt in je coma gepraat met je biologische moeder?' vraagt Robbie verward 'Uh ja en mijn allerbeste vriendin Anne-Mae ook.' zucht ik 'Wait Anne-Mae hoe heb je haar kunnen zien, ze leeft toch nog gewoon.' zegt Matthy. Shit dit heb ik hem nooit verteld, ik had hem toen verteld dat ze ging verhuizen naar Amerika met haar ouders. 'Uhm jaa uhh ze leeft al jaren niet meer.' stotter ik 'El hoe lang is ze er al niet meer?' vraagt Robbie 'Uhmmm 8 jaar ofzo.' zucht ik 'Je vertelde mij dat ze met haar ouders naar Amerika ging verhuizen, waarom heb je dit mij niet verteld.' zucht Matthy 'Ik kon het niet broer, jij struggelde toen zelf ook heel erg met je mentale gezondheid. Ze stopte met leven toen ze freaking 10 jaar jong was. Ze heeft zelfmoord gepleegd Matt. Haar ouders waren zo erg, dat ze het leven niet meer zag zitten.' huil ik
JE LEEST
We will be alright... ~MATTHY HET LAM
Fiksi Penggemar'We will be alright..' zucht Matthy tegen mij. Ik geloof het allemaal niet meer wat mijn broer ook tegen mij zegt. Maar hij gelooft zelf ook niet wat hij zojuist heeft gezegd tegen mij. We leven in een toxische thuissituatie en bij mij op school is...
