We will be alright... ~MATTHY HET LAM

TWENTY SEVEN 'YOU NEED TO FIGHT!'

Elaine point of view

We zijn nu allemaal in de kamer waar Matthy ligt. Ik zit aan de ene kant van zijn bed en Robbie aan de andere kant. Hij houd zijn hand vast en hoor hem zachtjes huilen. Iedereen is voor de rest stil we horen alleen het gepiep van de apparaten die Matt in leven houden en aangeven dat hij nog vecht. Anne-Mae bracht me steeds terug naar hem toe, ik hoop dat ze hetzelfde doet bij Matt, ik kan hem niet zo verliezen. Hij is mijn enige broer de enige die ik nog heb aan familie. Ik kan hem nog niet verliezen, ik kan niet zonder hem. 

'Kom op maatje vecht, je hebt ergere dingen doorstaan.' zegt Koen 'Zoveel ergere dingen, dit kan niet zijn einde zijn.' zucht Raoul 'Matt ga nog niet bij mij weg. Je bent mijn grote broer, maar ook mijn allerbeste vriend. Je hebt ergere dingen doorstaan vecht alsjeblieft ik houd van je.' huil ik  'Babe hij vecht dat weet ik zeker.' zegt Koen 'Anne-Mae bracht me elke keer terug naar hem, maar ook naar jullie. Waarom helpt ze hem niet. Ze weet hoe belangrijk mijn broer voor me is.' huil ik 'Dat weet ze, maar misschien kan ze hem niet helpen, zoals ze bij jou deed.' zegt Milo 'Hij moet gewoon vechten, ons verhaal kan niet nu al klaar zijn. Ik houd van hem en ik wil dat nog zo vaak tegen hem zeggen.' huilt Robbie 'Was ik maar nooit terug naar Nederland gegaan, dan waren we nu veilig op vakantie geweest en was dit alles nooit gebeurd.' huil ik 'Je kunt jezelf hiervan niet de schuld geven El. Je had dit niet kunnen weten, niemand had dit kunnen zien aankomen. Zelfs Matt niet.' zegt Raoul 'Matt vecht, je hebt me belooft om te vechten hoe moeilijk het is. We kunnen niet leven zonder elkaar. Kom op Matt geloof in We will be alright.' snik ik 

Niet heel veel later horen we het apparaat die zijn hartslag meet keihard piepen, waardoor ik automatisch erop ga kijken en zie dat er een rechte lijn ontstaat. Nee dit kan niet waar zijn. Matt vecht niet meer. Waarom stopt hij met vechten? Waarom laat hij mij achter. Die harde piep wordt gevolgd door nog meer harde piepjes. Wat betekent dat zijn hartslag weg is. 

 'MATTHY NEEE.' schreeuw ik huilend

De rest kijkt ook op en merken dat hij geen hartslag meer heeft. En zie hun geschrokken gezichten. Koen trekt mijn in een knuffel waardoor mijn tranen op zijn shirt vallen. 

 'Nee schat het was je tijd nog niet, het kan nog niet voorbij zijn. Ik heb je nog niet eens een jaar je de mijne kunnen noemen.' huilt Robbie zacht  'Maatje waarom vocht je niet harder, zo konden we je niet verliezen. Het leven is niet hetzelfde zonder jou.' huilt Raoul  'Ey start met reanimeren. Als Matt op heeft gegeven moeten wij dat niet doen. Hij heeft nooit een DNR getekend.' zegt Milo 'Waar is die freaking verpleging dan, wij kunnen hem niet gaan reanimeren.' zegt Raoul 'Bullshit druk op die noodknop ik begin alvast. Wij willen hem niet kwijt, dan moet er iets gedaan worden.' zegt Milo en start met het reanimeren van Matt

Robbie point of view

Ik druk op de noodknop en laat daarna zijn hand los, zodat Milo kan reanimeren. Ik kan dit eigenlijk helemaal niet aanzien. Elaine heeft haar hoofd  verborgen in op de borst van Koen. Niet veel later stroomt het verpleegkundig team binnen en nemen de reanimatie over. Ik voel dat Raoul mijn hand vastpakt en zachtjes in mijn hand knijpt. 'Kom op maatje.' zegt Milo zacht en een kleine 10 minuten hoor we weer zacht gepiep, wat betekent dat hij weer een hartslag heeft. 

'Waarom zijn jullie niet meteen gekomen, toen hij geen hartslag meer had, jullie krijgen daar toch een melding van of niet.' zegt Milo lichtelijk boos 'Sorry het spijt ons, maar hij heeft nu weer een hartslag.' zegt er één 'Ja en daar heb je geluk mee, anders hadden we jullie aangeklaagd. Jullie moeten hulp bieden.' zegt Koen 'Nogmaals het spijt ons het was niet onze bedoeling.' zegt een ander 

Ik schenk er al helemaal geen aandacht aan, want ik kook eigenlijk van woede. Ik laat de hand van Raoul los en ga weer bij Matt zitten en pak zijn hand weer vast en wrijf met mijn duim over zijn hand. 

'Dit is niet ons einde Matt, dat kan niet. Ik mag dan wel geloven in leven na de dood, maar wat is nou een leven zonder jou.' snik ik 'Dit is nog niet ons einde.' zegt de stem van Matthy zacht. Ik kijk op en zie dat hij wakker is. Hij heeft gevochten. Hij heeft niet opgegeven. Ik kruip bij hem in bed en geef hem een kus op zijn wang. De rest lijkt het nog helemaal niet door te hebben. Koen is El rustig aan het krijgen en Milo is buiten aan het afkoelen en Raoul praat met de verpleging. 'Ik wist dat je zou vechten, maar laat me nooit meer zo erg schrikken Matt.' zucht ik 'I promise, ik wil een lifetime met jou en ons verhaal is nog langer niet klaar.' zegt Matt en drukt zijn lippen voorzichtig op die van mij. Natuurlijk trek ik niet terug en zoen hem terug. Hij maakt me echt de gelukkigste persoon op aarde. 'Oh wow uh Robbie er zijn nog meer mensen hier.' zegt Raoul die blijkbaar de kamer weer komt ingelopen, waardoor ik snel terugtrek. Niet veel later kijken Elaine en Koen ook mijn kant op en dan pas zien ze dat Matt wakker is. 'Oh my god Matt.' schreeuwt Elaine en trekt haar broer in een knuffel 'Welkom terug maatje.' zegt Milo die ook de kamer weer in komt. 'Ik moet jou bedanken denk ik.' zegt Matthy schor 'Uh ik heb niks gedaan.' zegt Milo 'Ik heb alles meegekregen Miel, je hebt mijn leven gered.' zegt hij 'Oh dat ja dat was ik.' zegt Milo 'Maar laat ons nooit meer zo schrikken. We waren je namelijk voor een tijdje echt kwijt.' zegt Raoul 'Ik kan je niks beloven maatje, maar zal zeker mijn best doen om dit nooit meer te laten gebeuren.' zegt Matthy