TWENTY FOUR 'PANIC'

63 1 0
                                    

Matthy point of view

'Matthyas Maarten het Lam?' vraagt de man 'Uh ja, maar het is Matthy.' zeg ik en sta op 'U mag wel met mij meelopen.' zegt hij. Ik loop achter hem aan naar een kamertje. Pff een klein kamertje dat kan er ook nog wel bij... 'Zo Matthy jij wil dus aangifte doen tegen je moeder die net weer vrij is?' vraagt hij 'Ja, waarom hebben jullie haar vrijgelaten?' vraag ik 'Ze vertelde mijn collega die samen met mij de zaak runt dat ze onschuldig was en dat je zusje Elaine Rose de aanklacht had laten vallen.' legt hij uit 'Uh wat, ten eerste dat heeft ze niet gedaan en daarnaast waarom geloof je haar als ze dat zegt, zonder het zelf helemaal uit te zoeken of ze de waarheid spreekt.' zeg ik geïrriteerd 'Dat was een grote fout van mijn collega en mijn excuses daarvoor, maar ik ben allang blij dat we haar weer achter tralies kunnen krijgen nu jij hier bent met bewijs. Het vorige bewijs mogen we namelijk niet meer gebruiken helaas.' zegt hij 'Hoe moet ik jullie nog weer in vertrouwen kunnen nemen, straks verpesten jullie het weer en dan is er geen bewijs meer over.' zeg ik boos 'Matthy het spijt ons echt heel erg dat is gebeurd echt waar, maar jij wilt hetzelfde als ons en dat is dat jullie moeder voorgoed verdwijnt uit deze samenleving.' zegt hij 

Wacht bedoeld hij nu de doodstraf? Dat mag toch niet meer hier in Nederland? Ik wil mijn eigen moeder niet naar de dood sturen...

'Matthy wat is je bewijs?' vraagt hij 'Uhm video's op mijn mobiel.' zucht ik en pak mijn mobiel uit mijn zak en laat de video's zien waar ik word mishandeld door mijn vader, maar ook door mijn moeder. Er zitten ook nog ergere filmpjes tussen en die laat ik ook zien. Zelf kan ik er niet naar kijken het maakt me namelijk ziek. 'Is het goed als wij dit bewijs op een stickje zetten zodat wij dit in het dossier kunnen doen en dat we je moeder weer kunnen op pakken?' vraagt de agent wanneer hij alle filmpjes gezien heeft. 'Yeah sure.' zeg ik en lever mijn mobiel bij hem in zodat hij alles kan downloaden. Het liefst ren ik nu dit hokje uit. Ik word compleet gek hier en voel een paniekaanval opkomen. Oké Matt blijf rustig je mag hier zo weer weg, het komt allemaal wel goed. Maar niks lijkt te werken om mijn paniekaanval te voorkomen. Ik ren de ruimte uit en merk aan mezelf dat ik mijn balans niet meer goed kan houden en dat ik wazig begin te zien. Ik hoor de stem van Robbie nog zachtjes voordat alles zwart word bij mij

Robbie point of view

Ik heb voor mezelf maar besloten om binnen in het politiebureau te wachten totdat Matt klaar is, ik zou eigenlijk in de auto blijven wachten, maar ik kon het niet. Ik zie een agent in de weer met papieren en zie een ander met een tablet die videobeelden bekijkt. Ik kijk wat op mijn mobiel om te kijken of er al nieuws is uit het ziekenhuis. Als ik geen berichtje heb gekregen, besluit ik zelf maar even te appen, maar als ik dat wil doen zie ik mijn ooghoek Matt soort van rennend de gang op lopen. Het lijkt wel alsof hij binnen de kortste keren out gaat.

'Matt gaat het?' vraag ik terwijl ik naar hem toeloop. Ik zie met mijn ogen hoe hij wegvalt. Ik ren naar hem toe en kan hem net op tijd opvangen, zodat hij niet keihard op de grond valt. 'Matt kun je me horen?' vraag ik, maar krijg geen antwoord van hem 'Iemand bel 112!' schreeuw ik 'Matt ik houd van je kom naar me terug, je moet wakker worden laat me niet achter.' huil ik 'De ambulance komt eraan..' hoor ik een stem zeggen 'Matt hulp is onderweg, het komt allemaal goed okay.' huil ik 

Na een tijdje gewacht te hebben komen de ambulancebroeders aangerend met een brancard en onderzoeken Matt ook meteen. 'Wanneer is hij zijn hartslag verloren?' hoor ik er één vragen 'WAT!' schreeuw ik. Ik zie hoe mijn vriendje meteen wordt gereanimeerd en wordt aangesloten aan een apparaat waar je aan kan zien dat hij geen hartslag heeft. Mijn tranen zijn ondertussen ook keihard aan het stromen. Dit kan niet het einde zijn. Dit kan niet ons einde zijn, ons verhaal kan niet na bijna een jaar voorbij zijn. Ik wil met hem trouwen. Ik wil hem mijn man kunnen noemen. Ik wil kinderen met hem. Na een tijdje wordt hij meegenomen, maar zie dat ze nog steeds aan het reanimeren zijn. Ik loop achter ze aan naar buiten ik wil de ambulance instappen, maar wordt tegen gehouden. 'Sorry maar je mag niet mee. Het spijt me.' wordt er gezegd 'Maar dit is mijn vriendje ik moet mee.' huil ik 'Sorry het spijt me.' 

Verslagen blijf ik achter en zie ik hoe mijn vriendje met loeiende sirenes naar het ziekenhuis wordt gebracht. Ik ren naar mijn auto en stap in. Ik sla met mijn handen op het stuur.

'VERDOMME' schreeuw ik. Ik voel mijn mobiel trillen, ik pak mijn mobiel en zonder te kijken wie me belt neem ik op.

*

'Wat.' zeg ik boos 'Jemig maatje.' hoor ik de stem van Raoul zeggen 'Yees Roelie.' zeg ik 'Je wist toch dat ik belde?' vraagt hij 'Nee ik heb zonder te kijken opgenomen.' zeg ik 'Hoe gaat het bij jullie?' vraagt hij. Als ik die vraag hoor blijf ik stil en veeg mijn tranen die nog steeds stromen weg. 'Maatje gaat het?' vraagt de bezorgde stem van Raoul 'Yeah het gaat..' lieg ik 'Is Matt al klaar?' vraagt Milo. Als ik de naam van Matt hoor begin ik keihard te huilen, zo hard dat de jongens het kunnen horen aan de andere kant van de lijn. 'Maatje is er wat met Matt?' vraagt Raoul voorzichtig 'Uhh hij viel weg en ik uhh hij heeft geen hartslag. Ik weet het niet meer..' stotter ik 'Nee nee nee, dit kan niet.' snikt Koen 'Nee Robbie zijn jullie onderweg naar hier?' vraagt Milo 'Ik mocht niet mee.' huil ik 'Maatje blijf waar je bent ik kom je ophalen ik ben er met een kleine 10 minuten.' zegt Raoul en hangt dan op..

*


We will be alright... ~MATTHY  HET LAMWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu