6§ Κυριακή

114 9 1
                                    

"Σου ορκίζομαι." Απαντάει η Φλώρα. "Θα τον απατούσα για αυτόν." Μου δείχνει μια φωτογραφία του Dylan O'Brien και συμφωνώ ντροπαλά. Μπορεί να είμαι ατρόμητη σε κάθε πτυχή της ζωής, αλλά όταν αφορά ρομάντζο, κολλώνω.

"Τι γνώμη έχεις για τον Αλεξίου;" Αλλάζω το θέμα.

"Τον μαθηματικό;" Γνέφω. "Πόσο χρονών λες να είναι; Δεν φαίνεται για πάνω από σαράντα."

"Άλλο σε ρώτησα."

"Ε, τι θες να σου πω; Δεν πρόλαβα να σταυρώσω λέξη μαζί του. Μου είπες ότι δεν με αφορά και χαμογελούσατε." Είναι θυμωμένη.

"Για αυτό έφυγες;"

"Όχι, φυσικά. Έπρεπε να προσέξω το μωρό." Ανοίγει το κινητό της και ξεκινάει να χαζεύει στο Instagram.

"Πάντως, να ξέρεις, αυτό το 'δεν σε αφορά' είναι ένα εσωτερικό αστείο που έχουμε με τον Αλεξίου. Δεν το είπα για εσένα." Της εξηγώ, παρόλο που δεν κάνει τον κόπο να με κοιτάξει στα μάτια.

"Μπα; Έχεις εσωτερικά αστεία με τον καθηγητή σου; Εσύ δεν μου είχες πει ότι δεν πατάς καν στα μαθήματα του;"

"Ναι, αλλά τώρα μου κάνει ιδιαίτερα. Δεν θυμάσαι που στο είπα;" Γνέφει βαριεστημένα. "Φλώρα, νιώθω πως δεν μιλάμε πια όπως παλιά."

"Τι εννοείς;" Δεν σηκώνει καν το κεφάλι της.

"Εννοώ ότι δεν ακούς τίποτα από όσα λέω, και είσαι όλη την ώρα στο κινητό σου." Εξηγώ με απόγνωση, ενώ κοιτάζει το κινητό της.

"Απλά έχω πολλούς φίλους και υποχρεώσεις με τον αδελφό μου. Δεν το καταλαβαίνεις αυτό;" Λέει επιθετικά.

"Άρα, αν δεν έχεις χώρο για εμένα στη ζωή σου, τι κάνουμε;" Τη ρωτάω ειλικρινά.

"Δεν είπα αυτό, μη με παρεξηγείς χωρίς λόγο." Παίρνει ένα λεπτό για να στείλει ένα μήνυμα και συνεχίζει. "Όταν μου λες κάτι σημαντικό, σε ακούω."

"Ωραία. Ρώτησες τη μαμά σου για το εισιτήριο των Imagine Dragons;" Βγάζω το τοστ μου από τη τσάντα μου και σκοπεύω να πάω κάπου αλλού να το φάω.

"Ναι, δεν με αφήνει. Είναι μακριά και αργά." Την κοιτάζω μέσα στα μάτια για οποιαδήποτε ένδειξη ότι θέλει να είναι εδώ μαζί μου, αλλά δεν βλέπω τίποτα.

"Και εγώ με ποιον θα πάω;" Σκέφτομαι δυνατά.

"Βρες κάποιον άλλο." Σηκώνει τους ώμους της και νιώθω τον θυμό μου να μεγαλώνει όσο περνάει η ώρα.

Στο άσχετο, κάποιος πέφτει πάνω μου και εγώ πάνω στο τοστ μου. Η ανοιχτόχρωμη μπλούζα μου έχει γεμίσει κέτσαπ και κοιτάζω πίσω μου να δω ποιος θα φάει μπουνιές πρωινιάτικα.

Αίθουσα ΠανικούWhere stories live. Discover now