Αίθουσα Πανικού

14§ Κυριακή

Μέσα στο σκοτάδι, η αίσθησή του τυλίγεται παντού γύρω μου σαν αόρατο φως. Οι ανάσες μας χορεύουν μυστικά, ανάμεσα σε τοίχους αιθουσών και σε λέξεις βιβλίων.

"Σας θέλω." Εξομολογούμαι με μια κοφτή ανάσα και νιώθω όλο μου το σώμα να τρέμει.

"Σε χρειάζομαι. Δεν φαντάζεσαι πόσο." Μου απαντάει η σκιά του κυρίου Αλεξίου και τώρα μπορώ να τον δω καλύτερα.

Τα μάτια μου τρέχουν κατευθείαν στα μαλλιά του. Είναι τόσο ανέμελα και πλούσια. Πέφτουν πάντα στο σωστό μέρος, ακόμη και αν αυτό είναι λάθος. Εύχομαι να μπορούσα να απλώσω το χέρι μου και να τα πιάσω, αλλά ξέρω ότι δεν θα το επέτρεπε.

"Τι σκέφτεσαι;" Με ρωτάει μαλακά και πεθαίνω από τη χριά της φωνής του. Όταν διδάσκει, είναι γλυκιά και υπομονετική, σαν ένα βιαστικό χάδι στην πλάτη. Μα, όταν θυμώνει, είναι ακόμη καλύτερη. Αυστηρή και κοφτή, σαν λεπίδα που σε αναγκάζει να υποκύψεις.

"Εσάς." Του αποκαλύπτω και εκπλήσσομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ποτέ δεν ήμουν τόσο ειλικρινής ή ρομαντική με κανέναν.

"Εγώ ξέρεις τι σκέφτομαι;"

Σηκώνω τα φρύδια μου, ενώ τα μάτια μου, άθελά μου, πέφτουν στις γωνίες του προσώπου του. Είναι τόσο συμμετρικές όταν στέκεται ακίνητος, και σαν επικίνδυνη φουρτούνα όταν της σφίγγει και τις ξεσφίγγει.

"Να σου πω;" Θυμώνει που δεν έχω απαντήσει και η γνάθος του αμέσως σφίγγεται. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να τον κοιτάξω στα μάτια, τότε όλα χαλαρώνουν και χαμογελάει ελαφρώς.

"Πείτε μου." Προσπαθώ να τον ηρεμήσω.

"Δεν μπορείς να μαντέψεις;" Τα μάτια του πέφτουν στα χείλη μου σαν να διαβάζουν όλες μου τις σκέψεις και τα απαγορευμένα όνειρα.

"Θέλω να μου πείτε." Επιμένω και χαμογελάει διαβολικά. Με κοιτάζει σαν να του ανήκω και να το ξέρει πολύ καλά. Και οι δύο το ξέρουμε, νομίζω.

Ξαφνικά, πετάγομαι όρθια από το κρεβάτι μου. Κοιτάζω τριγύρω ιδρωμένη και λαχανιασμένη.

Ήταν όλα ένα όνειρο, φυσικά. Η φαντασίωση παραμένει φαντασίωση, παρόλο που μπορούσα να τα νιώσω όλα: τη φωνή του να καίει στα τύμπανα μου, τη ζεστασιά του να γεμίζει το σώμα μου. Δεν γίνεται όλο αυτό να είναι μόνο στο κεφάλι μου.

**

Ανοίγω τις πόρτες της αίθουσας έντεκα και ξαποσταίνω στον πλαϊνό τοίχο. Εδώ είναι ο χώρος που διδάσκεται η ανάλυση 3 από τον έναν και μοναδικό Αλεξίου. Και, σήμερα, είμαι η επίτιμη καλεσμένη.