Αίθουσα Πανικού

12§ Αλεξίου

Το Σάββατο το πρωί φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Η Ήρα κυρίως κοιμόταν στην διαδρομή και εγώ οδηγούσα υπό την επήρεια δύο καφέδων.

Το δωμάτιο μας είναι συμπαθητικό και απλοϊκό. Ο μικρός του χώρος περιλαμβάνει μόνο ένα μπάνιο και το υπνοδωμάτιο. Για οτιδήποτε φαγώσιμο, πρέπει να πάμε κάτω στη κυρία αίθουσα.

"Έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να πρέπει να ετοιμαστούμε." Μου λέει η Ήρα με το προκλητικό της χαμόγελο, αλλά είμαι έτοιμος να πέσω κάτω.

"Εγώ λέω να κοιμηθώ για καμιά ώρα." Πέφτω στο κρεβάτι όπως είναι και τυλίγομαι στα παπλώματα.

"Σοβαρά; Εγώ νόμιζα ότι θα περνούσαμε χρόνο μαζί." Η φωνή της μου σπάει τα αυτιά και αναπνέω αργά για να την αντέξω.

"Θα περάσουμε το βράδυ. Αν δεν κοιμηθώ τώρα, θα είμαι σαν φάντασμα όλη μέρα και όλη νύχτα."

"Καλά." Λέει απλά και πέφτω ξερός.

Όταν ξυπνάω, είναι μπροστά από το κρεβατι φορώντας ένα λιλά φόρεμα. "Ετοιμάζεσαι;" Τη ρωτάω με βραχνή φωνή και προσπαθώ να καθαρίσω τον λαιμό μου.

"Ναι, σήκω και εσύ να ετοιμαστείς." Μου λέει, ενώ προσπαθεί να βάλει το ασήμι της σκουλαρίκι.

"Είσαι θυμωμένη;" Τη ρωτάω ενώ προχωράω ως το μπάνιο.

"Προς Θεού, όχι." Με παίρνει από πίσω. "Γιατί το λες αυτό;"

"Εντάξει, απλά ρωτάω." Ξεκαθαρίζω και κλείνω την πόρτα στα μούτρα της.

Κάθομαι στην τουαλέτα και χώνω τα χέρια μου στα μαλλιά μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πώς το αφήσαμε χθες με την Κυριακή. Της φώναξα, τη θύμωσα, την έσπρωξα μακριά, όπως κάνω συνέχεια.

"Είσαι καλά;" Ακούω τη φωνή της Ήρας απ' έξω και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

"Ναι." Λέω γρήγορα και χτυπάω το καζανάκι. Πλένω τα χέρια μου και τα περνάω μέσα στα μαλλιά μου για να τα χτενίσω.

Όταν βγαίνω έξω, βάζω το κουστούμι μου και ψεκάζομαι δύο φορές με το άρωμα μου. Η Ήρα με πλησιάζει σαν μαγεμένη μυρίζοντας το. Την πιάνω στην αγκαλιά μου γιατί αισθάνομαι ότι αυτό πρέπει να κάνω, αλλά δεν το θέλω.

"Μωρό μου, πότε θα μου πεις το μικρό σου; Είναι περίεργο να σε λέω Αλεξίου." Μιλάει σαν κουταβάκι για να τη λυπηθώ, αλλά έχω καλό λόγο που δεν αποκαλύπτω σε κανέναν το μικρό μου.

"Δεν με λες Αλεξίου, με λες μωρό σου." Της χαμογελάω και πιάνει για λίγο.

"Ναι, αλλά θέλω να ξέρω και το όνομα σου."