Αίθουσα Πανικού

13§ Κυριακή

Ο θυμός είναι περίεργο συναίσθημα. Όλοι σίγουρα θα το κατάτασσαν σαν ένα, αλλά κανείς δεν νιώθει συμπάθεια προς τον θυμωμένο. Κάνεις δεν συνειδητοποιεί ότι ο θυμός προέρχεται από απόγνωση και λύπη.

Όλοι σκέφτονται τον θυμό σαν κάτι απάνθρωπο, που τελειώνει και σιγά σιγά ξεχνιέται. Άλλοι τον θεωρούν σαν κάτι μακρινό τους, κάτι με το οποίο δεν μπορούν να ταυτιστούν. Έτσι ο θυμός είναι ταμπού και ο θυμωμένος κάτι που κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει ποτέ.

Προσωπικά, νιώθω συχνά θυμωμένη, ιδιαίτερα τις τελευταίες τρεις μέρες. Πραγματικά νόμιζα ότι θα με άφηνε να πάω σπίτι του. Και, αν με είχε αφήσει, τι θα του έκανα; Θα του το έκαιγα, θα τον έκλεβα, θα έβρισκα κάποιον τρόπο να μάθω το όνομα του;

Ανεβαίνω τις σκάλες προς την αίθουσα οκτώ και αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος με τους ανθρώπους. Ο τύπος που είχε ζητήσει το νούμερο μου ποτέ δεν κάλεσε, οι φίλοι μου δεν θέλουν να κάνουν παρέα μαζί μου. Οριακά, ούτε ο καθηγητής μου θέλει να με διδάσκει.

Τότε, θυμάμαι την προσφορά του Φώτη, εκείνου που σχεδόν με έκανε οδόστρωμα με το αμάξι του. Πιγκουίνος, βράδυ, ποτό. Δεν είναι το φόρτε μου, αλλά θα το κάνω ελπίζοντας να ξεχάσω για λίγο τι γίνεται στην πραγματικότητα μου.

"Καλησπέρα." Λέω στον Αλεξίου και κατεβαίνω στην έδρα σιωπηλή.

Δεν έχω πολλή όρεξη να μιλήσω, ή να μαλώσω μαζί του σήμερα. Προτιμότερα, θέλω να κάνουμε μάθημα, να του ζητήσω το τηλέφωνο του Φώτη και να φύγω.

"Κυριακή." Δένει τα χέρια του μπροστά από το πρόσωπο του και παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. "Συγγνώμη για την Παρασκευή."

"Για ποιο πράγμα; Εσείς φερθήκατε φυσιολογικά, εγώ ξέφυγα." Συμφωνώ μαζί του ότι δεν είμαστε φίλοι.

Για κάποιο λόγο, όμως, θέλω να είμαστε. Μου αρέσει η εικόνα του να περνάω χρόνο μαζί του, να γελάμε βλέποντας ταινίες, να μοιραζόμαστε τα γούστα μας στη μουσική. Είναι κάτι που φαντάζει ωραίο, αλλά ταυτόχρονα εντελώς απρόσιτο.

"Α." Βγάζει ένα άτονο επιφώνημα και η ευχή μου γίνεται πραγματικότητα. Βγάζω τα βιβλία μου και μελετάμε σοβαρά για μια ώρα.

Μόλις το ξυπνητήρι του χτυπήσει, κλείνω το βιβλίο με γρήγορες κινήσεις. "Βιάζεσαι;" Με ρωτάει και σταματάω για μια στιγμή.

"Όχι. Ήθελα να σας ρωτήσω κάτι." Μιλάω γρήγορα κυρίως επειδή δεν ξέρω πώς να εκφραστώ.