Αίθουσα Πανικού

19§ Αλεξίου

Τι είναι έλεγχος; Να μπορείς να προβλέψεις τις επερχόμενες εξελίξεις ή να τις τροποποιείς, ακόμη και αφού έχουν συμβεί; Αφού δεν διαβάζουμε μυαλά και το ταξίδι στον χρόνο είναι ακόμη άφταστο, πώς μπορεί κανείς πραγματικά να ελέγξει τη ζωή του;

Στέκομαι παγωμένος πάνω από τη σπασμένη κούπα και την παρατηρώ. Αλλάζω οπτική από τη μεγάλη εικόνα στη μικρή, στα εκατοντάδες μικρά κομματάκια που έχουν απλωθεί στο πάτωμα της κουζίνας μου.

Πώς θα μπορούσα να προβλέψω ότι το μανίκι μου είναι αρκετό σκληρό για να την πάρει υπό τον έλεγχο του και να τη ρίξει κάτω;

Εγώ πώς θα πάρω τον έλεγχο πίσω; Με το να καθαρίσω τη σκηνή σαν να μη συνέβη τίποτα και να πετάξω τη κούπα, ή με το να προσπαθήσω να κολλήσω τα κομμάτια της ακριβώς όπως ήταν πριν;

Αποφασίζω πως το δεύτερο είναι πιθανό. Οπότε, ξεκινάω να μαζεύω όλα τα κομμάτια από το πάτωμα και να τα απλώνω στο κεντρικό τραπέζι της κουζίνας. Τα χωρίζω σε κομμάτια με καφέ χρώμα και με μαύρα γράμματα.

Σίγουρα, η κούπα δεν θα είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά θα φτάσει πολύ κοντά στην αρχική της κατάσταση. Θα μπει πίσω στο ράφι της, θα συνομιλήσει με τους φίλους της, θα είναι χαρούμενη, όπως πριν σπάσει.

Το σπάσιμο, αν θες, είναι απλά μια προσωρινή κατάσταση θλίψης, που θα την κάνει πιο δυνατή. Δεν θα επηρεάσει τη συνέχεια, γιατί δεν έχει σημασία πόσο διαλύεσαι, πάντα μπορείς να επανέλθεις στο φυσιολογικό.

Βρίσκω μια κόλλα στην αποθήκη μου, την οποία έχω από τότε που είχα βοηθήσει την ανιψιά μου με μια εργασία για το σχολείο. Δεν είμαστε πολύ κοντά με την αδελφή μου, αλλά αν αγαπάω κάποιον στον κόσμο είναι αυτό το παιδί.

Γι αυτό το λόγο, την παίρνω τα σαββατοκύριακα και κάνουμε όλων των ειδών τις δραστηριότητες. Της πλέκω τα μαλλιά, ενώ εκείνη ζωγραφίζει τατουάζ πάνω μου, μαγειρεύουμε μαζί και, κάποιες σπάνιες φορές, πηγαίνουμε στο λούνα παρκ.

Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πώς πέσαμε πάνω στην Κυριακή τις προάλλες. Η καρδιά μου έφυγε από το σώμα μου όταν την είδα, όπως τότε που μου ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται πια τα ιδιαίτερα μου, ενώ αυτή ήταν που με παρακαλούσε να δεχτώ από την αρχή.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ήταν εκεί με τον Κώστα, έναν χαζό, τιποτένιο συμφοιτητή της, που η ίδια μου είχε πει ότι είναι ενοχλητικός και προτιμούσε να αποφεύγει. Τώρα, ξαφνικά, είναι ερωτευμένη μαζί του.