Αίθουσα Πανικού

11§ Αλεξίου

Απλά πρέπει να επιβιώσω μέχρι τη Παρασκευή. Τότε, θα πάμε διακοπές με την Ήρα, θα νιώσω όλα όσα πρέπει να νιώσω για αυτή και θα είμαι χαρούμενος. Ως τώρα, πρέπει να αγνοήσω την Κυριακή το δυνατότερο πιθανόν.

Νιώθω ότι ο αυτοέλεγχος μου, όταν πρόκειται για την νεαρή μαθήτρια μου, είναι ένα σκοινί που έχει παλιώσει. Πρέπει να παλεύω, κάθε στιγμή που τη βλέπω, για να μη σπάσει και το χάσω από τα χέρια μου.

Δεν μπορώ καν να καταλάβω πώς υπήρξαν τέτοια αισθήματα. Πώς από καθηγητής που ενοχλούταν από τους τρόπους της, μετατράπηκα στο φρικιό που της φτιάχνει τα μαλλιά με ξεπερνάει. Ποτέ δεν έχω φτιάξει μαλλιά κοπέλας, πόσο μάλλον να τα ανακατεύσω.

Κάτι μου συμβαίνει και με τρώει από το εσωτερικό σαν παράσιτο. Είναι αργό και μεθοδικό, αλλά δεν θα το αφήσω να κερδίσει. Όχι χωρίς να παλεύσω.

**

"Αύριο στην τάξη θα γράψουμε τεστ προόδου. Τι θα έλεγες να πατήσεις στο μάθημα μου μια φορά και να το γράψεις;" Τη ρωτάω μετά το μάθημα μας τη Πέμπτη.

"Διακρίνω ειρωνεία στον τόνο σας;" Παίζει μαζί μου, αλλά πρέπει να παραμείνω επαγγελματικός και ανέκφραστος.

"Λοιπόν, θα έρθεις;"

"Θα μετρήσει στον βαθμό;"

"Μόνο αυτό σε νοιάζει;" Ενοχλούμαι.

"Απλά θέλω να ξέρω ποιο είναι το συμφέρον μου για να το κάνω."

"Επειδή στο ζητάω." Λέω με θράσος και με κοιτάζει δολοφονικά.

"Αφού δεν μετράνε σε τίποτα, ποιο είναι το νόημα;"

"Ο μαθητής να δει πού έχει κενά. Δεν θα τα διορθώσω καν."

"Τι;" Σηκώνεται όρθια και αρχίζει να μαζεύει τα βιβλία της.

"Φυσικά, μπορεί να κάνω μια εξαίρεση για τη διάνοια του τμήματος." Της χαμογελάω. "Έχεις γνωρίσει την Άννα;" Την πειράζω και περιμένω την αντίδραση της.

"Ποια είναι η Άννα;" Με ρωτάει κοφτά.

"Η καλύτερη μαθήτρια του αμφιθεάτρου."

"Εγώ δεν υποτίθεται ότι ήμουν η διάνοια;" Στηρίζει ένα χέρι στη μέση της.

Γνέφω έξυπνα. "Μάλιστα. Δεν είσαι ποτέ στο αμφιθέατρο, όμως. Οπότε η Άννα είναι η καλύτερη."

"Προσπαθείτε να με κάνετε να ζηλέψω;" Χαμογελάω ικανοποιημένος που το κατάλαβε, και σε εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ τι κάνω.