Αίθουσα Πανικού

15§ Αλεξίου

Το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει μανιωδώς. Όταν φτάσω από πάνω του, διαβάζω Κυριακή και όλο μου το πρόσωπο φωτίζεται. Τώρα τη σκεφτόμουν.

"Είναι Κυριακή βράδυ." Την ενημερώνω, όταν το σηκώσω. "Γιατί καλείς τον καθηγητή σου;" Δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα μικρό χαμόγελο.

Ο θόρυβος από την άλλη γραμμή είναι εκκωφαντικός. "Καλησπέρα. Ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη." Η φωνή της ακούγεται ήρεμη, αλλά κατι μοιάζει λάθος.

"Τι έγινε; Πού είσαι;"

"Είμαι στο ΟΑΚΑ και βρέχει ελαφρώς." Πλησιάζω το μπαλκόνι, μόνο για να δω ολόκληρα ποτάμια από βροχή.

"Τι κάνεις εκεί τέτοια ώρα;" Απορώ.

"Θυμάστε μια συναυλία που σας είχα πει ότι θα πήγαινα;"

"Ναι, της αγαπημένης σου μπάντας." Μουρμουράω. "Θες να έρθω να σε πάρω;"

"Σκόπευα να γυρίσω με ταξί, αλλά κανείς δεν έρχεται με τέτοιο καιρό. Είστε η μόνη μου επιλογή." Το σκέφτεται. "Βέβαια, μπορώ να περπατήσω μέχρι το σπίτι της γιαγιάς μου."

"Το οποίο είναι πόσο μακριά;" Ήδη βάζω παπούτσια.

"Μια ώρα με τα πόδια." Κουνάω το κεφάλι μου.

"Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα έρθω να σε πάρω."

"Είστε σίγουρος ότι δεν σας κάνει κόπο; Ντρέπομαι που σας ζητάω βοήθεια, απλά δεν ξέρω ποιον άλλο να πάρω." Αρπάζω τη κουβέρτα από το δωμάτιό μου και καλώ το ασανσέρ.

"Υπάρχει κάποιο μέρος που μπορείς να πας για να μην βρέχεσαι;" Αγνοώ την ανησυχία της για να τη βοηθήσω.

"Είμαι σε έναν Μουστάκα λίγο πιο πάνω από το στάδιο."

"Άρα, δεν βρέχεσαι;" Εξακριβώνω.

"Όχι."

"Ωραία. Θα είμαι εκεί σε περίπου μισή ώρα." Λέω κοφτά.

"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Αλήθεια."

**

Όταν φτάνω έξω από τον Μουστάκα, τη βλέπω καθισμένη σε κάτι σκαλιά. Προστατεύεται από τη βροχή, αλλά είναι ήδη εντελώς βρεγμένη.

Της κορνάρω για να με εντοπίσει και ξεκινάει να τρέχει προς το μέρος του αυτοκινήτου. Της ανοίγω την πόρτα και σε ένα δευτερόλεπτο έχει κλείσει ξανά.

"Είσαι καλά;" Τη ρωτάω και αναλύω τα πάντα πάνω της με το βλέμμα μου. Ταυτόχρονα, την τυλίγω με την κουβέρτα που έφερα και φροντίζω να ανάψω το κλιματιστικό στο πιο ζεστό που πάει.