Αίθουσα Πανικού

17§ Κυριακή

"Σοβαρά;" Λέω θεατρικά, ενώ με πιάνει βήχας - πράγμα που μόνο βοηθάει τις πιθανότητες μου για το Όσκαρ. "Αυτό είναι τρελό!"

Ο Κώστας γνέφει μανιωδώς, λες και επιτέλους βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. "Άρα είσαι σίγουρη ότι δεν μου έδωσες λάθος αριθμό επίτηδες;"

"Τι; Φυσικά και όχι." Συνεχίζω να λέω ψέματα μέσα στο πρόσωπο του. Ο τύπος έχει φτάσει στο σημείο να έρθει να με βρει στην τάξη μου εν ώρα διαλείμματος, δεν είναι να παίζεις μαζί του.

"Ευτυχώς, γιατί είχα ανησυχήσει." Λέει με σιγουριά για τον εαυτό του και στέκεται να με κοιτάζει με αναμονή. "Λοιπόν;"

"Τι;" Καθυστερώ.

"Τι θα γίνει με τον αριθμό σου;" Συνοφρυώνεται λες και η κατάσταση απαιτεί σοβαρές ποσότητες σκέψης.

"Πρέπει να στον δώσω και τρίτη φορά, έτσι δεν είναι;" Συνειδητοποιώ δυνατά με μάτια κενά. Εκείνος γνέφει στη κοσμάρα του. "Μήπως είναι κακοτυχία όμως;"

"Τι εννοείς;" Γελάει χαζά, και καλά κάνει γιατί όλο αυτό είναι γελοίο.

"Λένε, 'η τρίτη και η φαρμακερή'. Δεν νομίζω να έχει βγει τυχαία τόσο γνωστή έκφραση."

"Έχεις δίκιο." Το σκέφτεται, ενώ εγώ βήχω στα παρασκήνια. "Όμως, ίσως να σημαίνει ότι, με την τρίτη, θα μου δώσεις επιτέλους τον σωστό αριθμό."

"Ναι." Θεέ μου, απλά δεν σταματάει.

"Αυτή τη φορά θα σε καλέσω και θα σου μιλήσω κιόλας για να είμαστε σίγουροι." Μου χαμογελάει και τότε είναι που χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.

"Καλά, δεν χρειάζεται." Χαζογελάω, ενώ προσπαθώ να βρω κάποιο τρόπο να ξεφύγω από αυτή τη κατάσταση.

"Γιατί; Είναι έξυπνο, παραδέξου του." Δεν νομίζω ότι κάνει καν πλάκα πια.

"Έχω μια καλύτερη ιδέα." Λέω φωναχτά και κερδίζω το ενδιαφέρον του. "Να μου δώσεις εσύ το κινητό σου." Ώστε να μην σε καλέσω ποτέ και να πάρεις το μήνυμα.

"Ωραία, ωραία." Το δέχεται έτσι απλά. "Να στο πω; Γράφεις;"

"Ένα λεπτό." Τον διακόπτω για να προλάβω να προσθέσω τη νέα επαφή. "Πες." Αμέσως, ξεκινάει να μου λέει τα ψηφία ένα ένα με μεγάλη προσοχή.

"Ωραία, τώρα επανάλαβέ τα αργά για να δω ότι έγραψες το σωστό." Κάνω όπως μου λέει και γνέφει. "Τέλεια! Επιτέλους, δεν θα χαθούμε ξανά!"

Χαμογελάω άτονα προσπαθώντας να τον πείσω ότι νιώθω το ίδιο, και περιμένω να φύγει, αλλά συνεχίζει να με κοιτάζει. "Τι;" Αναγκάζομαι να ρωτήσω για να σταματήσει.