Αίθουσα Πανικού

10§ Κυριακή

Όλα ξεκινούν από μια απλή, καθημερινή Δευτέρα. Βρίσκομαι στην αίθουσα έξι κάνοντας πληροφορική με τον αγαπημένο μου Άλκη. Ταυτόχρονα, το μυαλό μου βασανίζεται για το τι είδους καθηγήτρια είναι η Ήρα. Δεν μπορεί να είναι τόσο καλύτερη.

Ξαφνικά, τις σκέψεις μου και το μάθημα διακόπτουν δυνατές φωνές. Οι περισσότεροι κοιτάζουμε τριγύρω χαμένοι, μα ο Άλκης φαίνεται να ξέρει τι του συμβαίνει.

"Μην ανησυχείτε. Είναι απλά ο κύριος Αλεξίου." Μας ενημερώνει με το γλυκό, αδιάφορό του χαμόγελο. Ύστερα από αυτό, κλείνει την πόρτα της αίθουσας μας για να περιορίσει τον ήχο όσο γίνεται.

Οι φωνές ακούγονται ακόμη, αλλά όλοι παριστάνουμε ότι δεν τις ακούμε. Δεν έχω ξανά ακούσει τον Αλεξίου τόσο θυμωμένο. Φυσικά, υπάρχουν φήμες για τον θυμό του, - ότι όταν κάποιος δεν τον σέβεται, αδειάζει την αίθουσα και κλείνεται στην οκτώ - αλλά ποτέ δεν το ακούσει δει να συμβαίνει.

Έχω ακούσει ότι ύστερα από αυτό, είναι απλησίαστος για ώρες. Όποιος τολμήσει να βρεθεί στον δρόμο του, είτε θα διαολοσταλθεί (στην καλύτερη περίπτωση) ή θα παραδώσει το μητρώο του και θα μείνει απευθείας στο μάθημά του. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι έχουμε ιδιαίτερα σήμερα, και ξέρει το μητρώο μου.

**

Μετά τις διαλέξεις μου, παίρνω ένα τυλιχτό και κάθομαι να διαβάσω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Διαλέγω μια ακριανή καρέκλα, όπου κανένας δεν θα με βλέπει και απλώνομαι ελεύθερα.

Στο κεφάλι μου ακούω τη φωνή του. Μη κάθεσαι έτσι, η μπλούζα σου είναι γεμάτη τρίχες πάλι. Ο τρόπος που φτιάχνεις τα μαλλιά σου είναι ανεπίτρεπτος, είσαι μία διάνοια. Θα συνεχίσω να σου κάνω ιδιαίτερα, προφανώς.

Με τρελαίνει. Η μπάσα του φωνή και το πώς τα μάτια του με κόβουν και με ράβουν οποιαδήποτε στιγμή. Μου αρέσει που τα μαλλιά του είναι λίγο μακριά και μπορούν να κουνιούνται με τα νεύρα του. Εύχομαι να μπορούσα να τα ακουμπήσω.

Κουνάω το κεφάλι μου και δυναμώνω τη μουσική μου για να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Οι ώρες περνούν σαν νερό, αλλά ευτυχώς είχα βάλει ξυπνητήρι για να μην αργήσω. Ειδικά σήμερα.

Μέχρι να ολοκληρώσω την τελευταία άσκηση, η ώρα έχει πάει οκτώ παρά δύο. Βιαστικά, μαζεύω τα πράγματά μου και τρέχω ως την αίθουσα οκτώ. Χθες είχαμε μια ωραία συζήτηση, ελπίζω να θυμηθεί αυτό πριν αποφασίσει με σκοτώσει.