Αίθουσα Πανικού

2§ Κυριακή

Ο ουρανός έχει σκουρύνει και η πανεπιστημιούπολη έχει ερημώσει. Δεν έχω έρθει ποτέ εδώ, ενώ το πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί. Αναρωτιέμαι ποιος κλειδώνει τις πόρτες, και αν έχει όλο το χώρο δικό του, πώς τον αξιοποιεί.

@Εγώ
Είμαι από κάτω.

Στέλνω μήνυμα στον Αλεξίου, όταν προσπαθώ και αποτυγχάνω να ανοίξω την πόρτα. Τότε, η τεράστια σκάλα στη μέση του κτηρίου φωτίζεται.

Ύστερα από λίγο, εμφανίζεται εκείνος. Με τις άκρες τριών δακτύλων, χαϊδεύει το χερούλι της σκάλας, ενώ την κατεβαίνει αργά και βασανιστικά.

Φοράει τα ίδια ρούχα με το μεσημέρι, οπότε υποθέτω ότι δεν έχει πάει σπίτι του. Όταν του μένουν μερικά βήματα μέχρι την πόρτα, σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει. Κάτι στο βλέμμα του είναι τόσο σκοτεινό όσο και ελκυστικό.

Ξεκλειδώνει την πόρτα με ηρεμία, αλλά χρειάζεται να βάλει δύναμη για να την ξεμπλοκάρει. Είναι λες και τα πάντα πάνω του είναι μια αντίφαση, ειδικά το πρόσωπο του, που φαίνεται πάντα αδιάφορο, ενώ εκείνος δεν είναι.

"Τα μαλλιά σου είναι χειρότερα από το μεσημέρι." Τονίζει με ενόχληση μόλις το τζαμί βγει από τη μέση. "Μπορείς να βάλεις λίγο νερό για να ισιώσουν." Προτείνει και μπλοκάρει τον δρόμο για το εσωτερικό του κτηρίου.

Για να του σπάσω λίγο τα νεύρα, πιάνω την κοτσίδα μου και την ανακατεύω περισσότερο. "Μια χαρά τα βλέπω εγώ."

Βουτάει μια ανάσα από την κρύα, απόκοσμη νύχτα και πιέζει τα χείλη του μεταξύ τους. "Με εκπλήσσεις. Δεν ήξερα ότι γίνονταν χειρότερα."

"Οι προσβολές σας απλά δεν σταματούν." Σχολιάζω ενοχλημένη και συνεχίζω να κοιτάζω την πλάτη του ελπίζοντας να κουνηθεί και να μπούμε μέσα.

"Δεν είναι προσβολές." Βάζει τα χέρια του στις τσέπες του και περιμένει να ρωτήσω.

"Τι είναι, τότε;"

"Παρατηρήσεις." Χαμογελάει ξανά, αυτή τη φορά πολύ λίγο. Δεν ξέρω αν με κοροϊδεύει ή απλά διασκεδάζει να με βασανίζει. "Συνοδευόμενες από συμβουλές, όπως το να ρίξεις λίγο νερό στα μαλλιά σου. Πραγματικά, θα τους έκανε καλό."

"Υπάρχει τρόπος να σταματήσετε να το κάνετε αυτό;"

"Ποιο;" Γαμώτο, χαμογελάει πιο πολύ τώρα.

Δεν ξέρω σε ποιο από όλα τα 'προβλήματά' του αναφέρομαι, οπότε υποθέτω σε όλα - συμπεριλαμβανομένου του διαβολικά εθιστικού χαμόγελου του. "Απλά θέλω να μου κάνετε μάθημα. Δεν χρειάζομαι καμία από τις προτάσεις σας."