Günlerim oğlumla kocamla ilgilenerek geçip gidiyordu. asya arkadaslarıyla okul kampına gitmek için bavulunu hazırlarken bende mahire mamasını veriyordum. anne sütü yeterli olmamıştı. oglumuza mahir ismini kayın pederim kemal bey vermisti. daha dün annemgili ugurlamıstık ama sanki hâlâ buradalardı onlara çok alışmıştım. bizi de amerikaya davet ettiler ama bu aralar imkansız. bebegimiz olduğundan beri gururda bir değişiklik vardı. dalgın, mutsuz, sıkılgan..
asyayı yolcu ettikten sonra gurura dönüp;
-nasılsa bugün izin verdin kendine hadi gel dışarı çıkalım sevgilim
-canım istemiyor melis inan ki
-senin neyin var anlat bana?
-birseyim yok!
-söylesene diye bağırdım
-bağırma çocuğu ağlattın
-ozaman sende derdini söyle ?
-Eeee yeter be bıktım anlıyormusun? senden bu evden sürekli ilgi beklemenden heryerde çocuk bezi emzik görmekten bıktım !!!!
neye uğradığımı şaşırdım ağzımı açıp cevap bile veremedim. mahiri kucağıma alıp ağlayarak odama çıktım. sonra da carpılan kapı sesiyle gittigini anladım.
gerçekten boylemiydi? bizden usanmışmıydı? az önce bana bu sözleri söyleyen adam benim sevdiğim adam degildi sanki. mahir de olanlardan haberdar gibi sürekli huysuzlanıp duruyordu. bende çok yorgundum bedenen ve ruhen. Tüm bunlar arasında birde emel arıyordu
-Tatlım evdeysen sana gelicem
-gel emel gel..
-hayrola ne oldu?
-gururla kavga ettik.
-geliyorum hemen
Bu kadında da birseyler vardı ama çok yakında cözecektim ..
