Nie trać nadziei

Trzy

MORGAN

Otworzyłam powieki w momencie, kiedy poczułam na twarzy delikatne muśnięcia mokrą ścierką. Pomrugałam, starając się przyzwyczaić do jasnych żarówek.

- Twarda z ciebie dziewucha, Morgan.

Kobiecy głos dobiegł do mnie z drugiego pomieszczenia. Wstałam z kozetki, rozglądając się po jasnym, przestronny pomieszczeniu.

Byłam w gabinecie pielęgniarki.

- Co ja tu robię? - chrząknęłam, słysząc swój marny głos. - Nie przypominam sobie, abym przyszła do pani.

Tak, jak się spodziewałam, niska kobieta w białym kitlu podeszła do mnie. Palcem pokazała mi, abym się odwróciła i podniosła koszulkę. Uczyniłam to, a ta przyłożyła stetoskop do moich pleców.

- Nie jestem do końca pewne, co spowodowało to omdlenie - powiedziała po kilku sekundach.

- Zemdlałam? - Zmarszczyłam brwi.

- Twoi przyjaciele cię tutaj przyprowadzili - wskazała palcem na drzwi. - Chcesz, abym ich zawołała? Od ponad godziny koczują pod drzwiami.

Wybałuszyłam oczy.

- Godziny?!

Potwierdziła skinieniem głowy i wyszła z pomieszczenia. Od razu pognałam za nią, ówcześnie zabierając trampki z podłogi.

- Jak się tu znalazłam? Co się stało? - obsypywałam ją pytaniami.

Kobieta przystawiła skuwkę długopisu do kącika ust, zamyślając się przez chwile. Co i rusz pstrykała palcami drugiej ręki, zapewne starając sobie przypomnieć to, co powiedzieli jej chłopcy.

- Ten no... ten chudzielec... jak mu tam...

- Milo?

- Tak! - uśmiechnęła się. - Wpadł, jak do siebie, zaczął wrzeszczeć i wytykać mi, jak powinnam wykonywać swoją pracę.

Posłałam jej przepraszające spojrzenie, czując, jak na moje policzki wpływają solidne rumieńce.

- Tak - westchnęłam, mrucząc. - To brzmi, jak on.

- Ten drugi, Tyler, kulturalnie nakreślił mi sytuacje - kontynuowała. - Zemdlałaś na korytarzu chwile po zakończeniu uroczystości.

Starałam sobie przypomnieć, co się wtedy wydarzyło. A gdy to do mnie doszło, o mało co znowu nie zemdlałam.

- Morgan? Wszystko w porządku?

Chwile zajęło mi dojście do siebie. Gdy w końcu mi się to udało, bez słowa wstałam i łapiąc swój plecak leżący pod ścianą, udałam się do wyjścia.

- Morgan, poczekaj! - kobieta nawoływała za mną - Jak się gorzej poczujesz, to przyjdź od razu do mnie, dobrze?!

Byłam w trakcie zamykania drzwi, gdy zdołałam jeszcze usłyszeć zrezygnowany głos pielęgniarki.

- Ta dzisiejsza młodzież...

- Nienawidzę dzisiejszego dnia - szepnęłam, gdy drzwi zamknęły się za mną z trzaskiem.

- Gan.

Widząc mnie, chłopcy od razu stanęli na nogi, gotowi, aby mnie asekurować, gdyby wymagała tego sytuacja. Jakbym nie była tak bardzo zła, zapewne uznałabym to za wyjątkowo urocze.