Meeting the one

chapter 20

weeks passed after i stayed in his apartment and we never see each other again, because of my busy schedule in school.

but regardless of all, he never got lacked of updating me through messaging me and at the same time he never stop at calling me everyday, blabbering me his life's going and some stuffs…

“get some rest first please.” he shot one night in the middle of our phone call when he noticed my weary voice.

“no, i wanna hear your voice more…” i whispered.

he sigh heartily and then said nothing anymore, until i realize that I'm sleepy. hanggang sa sinakop nanga ako ng tulog.

“nakaka stress naman ang mga binibigay nilang mga activities ngayon!” si michelle na nagrereklamo sa mga gawain na ibinigay ng aming mga professors.

nasa library kami ngayon at gumagawa ng lesson plan and other stuff para sa aming ibang subjects.

“masanay kana,” tumawa ako pero sinimangutan lang niya ako.

“ehh matalino ka kasi! kaya hindi ka nahihirapan.” she scoffed.

“hindi no! masipag lang talaga.” i defense.

“by the way camila, hindi ko pa pala namemeet mga magulang mo, ipakilala mo kaya ako sakanila no?” she suddenly snap that made my body freeze.

it's been a month since they left the house and went far from santa lesa aracoza…

at nakatawag narin si mama bago bago lang na mas lumala daw ang sakit ni papa, gumuho ang puso ko sa narinig sa kanyang unang balita pero satingin ko’y walang mas sasakit pa sa sunod niyang ibinalita na satingin ko’y kailanma’y hindi ko matatanggap.

“a-anak sabi ng doctor a-ay posibleng b-baka hindi na maka survive pa ang p-papa m-mo.” mama said crying while we're in a phone call.

matapos niyang sabihin iyon ay hindi na ako nagsalita dahil satingin ko’y kung magsasalita pa ako ay mababasag lang ang aking boses, iyon rin ang ibang rason kung bakit bihira kami mag usap ni bruce ngayon dahil gulong gulo na ang buhay ko ngayon at ayaw kong malaman niya iyon. ayaw kong maging pabigat sa kanya.

“w-wala busy sila sa probinsya michelle.” ngumiti ako ng maliit at bumaling nalang sa mga papel na ginagawa.

“ahh, kaya pala.” tumango tango siya at nagpatuloy sa ginagawa.

ngumiti ako at nagpatuloy narin sa ginagawa.

nang makauwi galing sa klase ay agad akong dumiretso sa aking silid at agad inihiga ang katawan sa aking malambot na kama, at hindi pa naglilimang segundo ay nakaidlip na ako sa subrang pagod.

at nagising nalang ako nang hatinggabi na dahil sa mga katok ni ate rita!

“iha! kumain kana! lalamig na ang niluto kong pagkain.”

agad akong bumangon at tiningnan ang sarili sa salamin para makapag ayos sa paglabas pero imbes na ayusin ang sarili para makalabas ay napatitig nalang ako sa aking mukha, nagtagal iyon dahil sa aking nakikita, hindi ako makapaniwala sa nakikita ko ngayon sa aking salamin, dahan dahan kong hinawakan ang aking mukha na ngayo'y namumutla na sa hindi malamang dahilan maybe it's from the stress that I'm going through everyday.

“this is such an awful face!” i whispered.

“iha?” si ate rita.

agad akong lumingon sa pintuan. “opo! susunod na!”

“sige, kumain kana’t matutulog na ako.”

huminga ako ng malalim at inayos ang gusot kong buhok at naglagay ng konting powder para kahit papaano ay magmukha naman akong tao.