Meeting the one

chapter 24

months passed after running away and going to our province yet the fragrance of him was still haunting me. and everytime I'm going to sleep, he's the first one who will intrude my tight sleep, and it's not helping that everytime I'm waking up, my undies is so moist because of him!

“nababaliw na ata ako!” sabi ko dahil kagigising kolang ngayon at napanaginipan ko nanaman siya at may ginawa nanaman kaming kalahayan sa panaginip kong iyon!

“baliw na ata talaga ako.” umiling ako at agad tumungo sa banyo para makapag mumog at makapaghugas ng mukha.

nang makalabas sa banyo ay naglakad lakad muna ako sa aking silid para naman kahit papaano ay ma exercise ko ang aking katawan dahil malaki na ang aking tiyan kaya kailangan talagang ma exercise kahit papaano ang aking katawan kahit sa paglalakad lakad muna.

“excited na akong makita ka baby…” haplos ko sa aking tiyan.

“malapit kanang lumabas!” i excitedly uttered.

ngumiti ako at dahan dahang lumapit sa bintana ng aking kuwarto para sumilip, at nang buksan ko ito ay tumambad saakin ang maliwanag na araw at ang mga kapitbahay naming nagbubukas na nang mga tindahan habang yung iba naman ay nagdidilig ng kanilang mga halaman, ngumiti ako habang tinitingnan sila sa baba, ang saya ng ganitong pamumuhay, kung papipiliin lang ako ay gusto kong dito nalang ako habang buhay, kami ng aking anak, i wanted to give him or her the simple living and he she can only get that here in the province.

habang nakatanaw sa baba ay naalala ko bigla ang ama ng aking dinadalang anak, i miss him already. I'll miss him everyday and every seconds. he will never be lost in my mind and to my life. he's the core of my life. he'll be my forever boyfriend, and my lover…

“sana lang ay masaya sya ngayon…” i whispered.

“anak!” sigaw ni mama galing sa baba.

“po!?”

“halika na, ready na ang pagkain.”

“sige po!”

“bababa na ako.”

pagkababa ko ay nasalubong ko sila sa kusina na kumakain ng tahimik, tumingin si mama saakin at inimuwestra niya ang bakanteng upuan sa harapan niya.

tumango ako at unti unting pumunta sa silya na kanyang itinuro, tumingin ako kay papa at nakita kong halatang halata na ang mga kulubot sa kanyang mukha, and it's making me feel sad that we've been admitting him in the hospital this past few weeks. at nalulungkot ako dahil kung saan kailan pa ako naging subrang masaya dahil sa magiging anak ko ay ang saktong paglala nang sakit ng aking ama.

“kumain kana…” si papa nang mapansin na hindi pa ako kumakain at nakatingin lang sakanya.

“sorry…” tumingin ako sa aking pagkain at unti unting sumubo.

silence consumed us again when mama suddenly broke it.

“anak, baka malapit kanang manganak kaya mag iingat ka palagi kung saan kaman nagpupunta punta.” paalala ni mama, tumingin ako sakanya at ngumiti.

“nag iingat po ako.”

tumingin ako kay papa at nakita kong nakatingin lang siya saakin ng may bigong mukha, tumingin siya sa kanyang pagkain ng ilang sandali at nagpatuloy sa pagkain.

“aba’t dapat lang no!” si mama ulit.

“dapat paglabas ng aking apo ay dapat healthy at syempre hinihiling ko na sana ay maganda sya o di kaya ay guwapo at sana ay lumaking mabait-”

bigla kaming natigilan nang malakas na ibinaba ni papa ang kanyang kutsara at tinidor, kaya agad kaming napatingin sakanya.

“sorry…busog na ako.” saad niya sa maliit na tinig.