"သတင်းကောင်းပါ သူဌေးလေးကင်မ်က ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာပါ"
ဆရာဝန်၏ စကားအဆုံး ဂျီအွန်းလန့်သွားရသည်။ တကယ်ပဲ ထယ်ရယ်က အမျိုးသားကိုယ်ဝန်ဆောင်ပဲ။ တစ်ပတ်နီးပါးလောက် စားသမျှပျို့နေပြီး ဒီနေ့မနက်မှာ လဲကျသွားလို့ ဆရာဝန်ကို ခေါ်လိုက်တော့ ဂျီအွန်းထင်နေသည့် အတိုင်းပင်။
"သည်အကြောင်း တခြားဘယ်သူမှ မသိပါစေနဲ့ ဒေါက်တာ"
"ဘယ်သူ့ကို မသိစေချင်တာလဲ သားမက် ကင်မ်"
ဂျီအွန်းက ဆရာဝန်ကို ထွက်သွားရန် အချက်ပြလိုက်တော့ ဆရာဝန်ကလည်း သိမ်းစရာရှိတာကို သိမ်းပြီးထွက်သွားတော့သည်။
"ဘာတွေ လျှို့ဝှက်ဖို့ ကြံနေတာလဲ ဂျီအွန်း"
အကင်းပါးလွန်းသည့် ဦးလေးကင်မ်ကြောင့် ဂျီအွန်းလည်း မသိသာအောင် မျက်နှာအမူအရာကို ထိန်းလိုက်ပြီး
"ကျွန်တော်က ဘာလျှို့ဝှက်ရမှာလဲ"
"ဆရာဝန်ပြောတာ ငါကြားလိုက်တယ် ထယ်ရယ်က ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာဆို"
"ဖြစ်တတ်တဲ့ ကိစ္စမျိုးပါပဲ ဦးလေး"
"အဲ့တာဆို ဘာလို့ လျှို့ဝှက်နေတာလဲ"
"ကုမ္ပဏီကို ထိခိုက်လာမှာမျိုး မလိုလားလို့ပါ"
ဂျီအွန်း၏ အဖြေကို သဘောကျသွားသည့် ဦးလေးကင်မ်က အခန်းထဲရှိ ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်ပြီး
"ဂျီအွန်း ငါဘာလို့ မင်းကို သဘောကျလည်း သိလား"
အဖြေကို သိနေပေမဲ့ ဂျီအွန်းမသိသလိုသာ အဖြေကို စောင့်ဆိုင်းနေလိုက်သည်။
"မင်းက ဘယ်လိုအခြေအနေဖြစ်ဖြစ် ကုမ္ပဏီကို အရင်ဆုံး ထည့်စဉ်းစားတာပဲ"
ဂျီအွန်းထင်ထားသည့် အဖြေပါပင်။ ကင်မ်ဒယ်ဂျွန်းက တခြားအရာတွေ အားလုံးထက် ကုမ္ပဏီနှင့် ငွေကို အချစ်ဆုံး လူပင်။ အခုလည်း ထယ်ရယ့်ကို တစ်ချက်မမေးတာကိုပင် ကြည့်။
"အမေရိကားမှာ နေဖို့ စီစဉ်ပေးမယ် ကလေးမွေးပြီးမှ ပြန်လာခဲ့။ ငါ့မြေးလေးကို ဒီမှာ မွေးတာထက် အမေရိကားကတော့ ပိုကောင်းမှာပါ"
YOU ARE READING
Exile
FanfictionHe taught me how to love but not how to stop ❤️🩹 Kim Jiwoong || Kim Taerae || Zhang Hao
