Güneş Kızım

Bölüm-51

Kapı gıcırtılı bir şekilde açıldı. Önüme aşağı giden merdivenler çıkmıştı.
Aşağısı karanlıktan görünmüyordu ve yerler tozluydu.
Korkunun ecele faydası yoktu.
Telefonumun ışığını açıp tedirgince aşağı basamakları inmeye başladım.
Toz yüzünden öksürmeye başladım ama fazla ses çıkarmak istemiyordum.

Aşağı indiğimde lamba anahtarına bastım. Beyaz ışık yanıp söndü, sonra da açıldı.
Önümde uzun bir koridor vardı. Burası çok soğuktu.
Yavaş yavaş yürürken koridorun sağ ve solunda simetrik açılarda kapılar gördüm. Hepsi kilitliydi. Kapılar tahtadan değildi. Hepsi demirden yapılmıştı.
Koridorun sonunda kapısız bir oda vardı. İçeriye girince bir sürü fotoğraf ve belge buldum. Duvarlardaki fotoğraflar bazı mekanların ve silah fotoğraflarıydı.
Flaşı yaklaştırıp daha dikkatli bakındım duvarlara.
Ancak gördüğüm şeye karşı korkuyla geri adım attım ve telefonum elimden düştü.
Hızlıca yerden alıp tekrardan baktım.
Bir kadın bacaklarının arasından kanlar alıyorken yerde yatıyordu. Onun yanında da aynı kadının gülümserken çekilmiş güzel bir fotoğrafı vardı.
Fotoğrafı alıp cebime koydum.

Korkudan nefes alamazken yukardan ayak sesleri duymaya başladım.
Koridora çıktığımda onu gördüm. Bora, saçları ıslaktı, üzerinde hızlıca bir şeyler geçirdiği çok belliydi. Beni burada gördüğüne pek sevinmiş gibi durmuyordu. Sinirli gözlerle bana bakıyordu.
Bana bir şey yapmasından korkuyordum.
Bana doğru yaklaşınca, geri geri yürümeye başladım. "O fotoğaflar  ne?" dedim korkuyla. 

"Sakin ol. Her şeyi anlatacağım."

"Bana da mı zarar vereceksin?" diye sordum bağırarak. 

"Sana asla zarar vermem Nehir."

Gittikçe bana yaklaşıyordu. Kendimi savunmak için yerde duran kırık sandalye ayağını elime aldım. 

"Yaklaşma!" diye bağırdım." 

Ellerini bana doğru uzattı.

"Beni tanıyorsun, sana hiç zarar verdim mi?" 

Gözlerimden yaşlar akıyordu. 

"Tanımıyorum."

Bir an önce buradan kaçmam gerekiyordu. 

Gözleri bir bana, bir de elimdeki tahta sopaya bakıyordu.

Bana daha çok yaklaşmıştı. Ona vuramayacağımı zannediyordu. Onun için savunmasız ve aptal bir kurbandan ibarettim.

"Sakin ol." dedi ve ani bir hareketle elimdenki sopayı aldı. 

Ona saldırmaya çalıştığımda kollarımı tutup arkamdan bana sarıldı. 

"Bırak beni...bırak!"

"Nehir beni dinle, sakinleşmeye çalış." 

Tüm gücümü toplayıp malum yerine sıkı bir dirsek attım. Acıyla geriye bir adım attı. Belindeki silahı alıp kavradım. 

"Beni sinirlendirmek istemezsin Nehir." dedi öfkeyle.

Erkeklerin o bölgesinin acısının çok kötü olduğunu biliyordum. Şu an çok acı çekiyor olmalıydı ama genede bir kaç saniyede dimdik ayaktaydı. 

Silahı ona doğrulttum. Hayatımda ilk kez silah kullanıyordum. Bunu anlamış olmalıydı çünkü sırıtmaya başladı.

"O senin elinde bir oyuncaktan ibaret güzelim. İstersen kullanmayı öğretebilirim. " Ellerini cebine soktu. Alaycı bir tavırla gülümsüyor ve gözlerimin içine korkusuzca bakıyordu. 

Babamın silah kullandığını görmüştüm. 

Tetiğini çektiğimde yüzündeki gülümseme düştü. 

"Sanırım öğrendim." dedim ve kaşlarımı çattım. 

Onu öldürecek değildim, sadece gitmem için gerekli şeyleri almalıydım.

"Arabanın anahtarlarını ver."

"Dışarıda fırtına var. Hiç bir yere gidemezsin güzelim." 

"Ver dedim!" diye bağırdım. 

Bir kaç saniye gözlerimin içine baktı. Sonra yavaşça cebinden anahtarı çıkardı. Yere koyup ayağıyla ittirdi. Temkinli bir şekilde anahtarı aldım. 

Merdivenlere kadan silahı ona doğrultmaya devam ettim. O da elleri cebinde soğuk bakışlarıyla bana bakmaya devam etti. 

Gözden kaybolunca koşarak bahçeye çıktım. Arkamdan geldiğine emindim. Geldiğimiz arabayı çalıştırıp içine girdim. Hızla gaza basıp yola çıktım. Şimşek çakıyor ve yağmurdan dağ yolları çamurla kaplanıyordu. Telefonumdan polisi aramaya çalışsam da sinyal yoktu. Dikiz aynasına baktığımda başka bir araba gördüm. Beni takip ediyordu. Olamaz. Hızımı arttırmaya başladım. Korkudan titreyen ellerime hakim olamıyordum. Ve o an olan oldu. Farkına bile varmadan koca bir felaketin kucağına düştüm. Islak zemin ile hakimiyeti kaybeden tekerlekler, arabanın ters dönmesine yetti. Son hatırladıklarımda bunlardı.