Vanessa Helen North.
İki farklı hayat yaşıyordu. Geceleri Vanessa, gündüzleri Helen'dı.
Bu iki hayatıyla da birleşen tek noktaya bir kişi dahil oldu ve hayatı sonsuza kadar değişti.
Artık hayatlar birbirine bulaşmış, kan ve kelebek bir araya gelmişt...
"Kader ağlarını örerken oyuncular yerlerine yerleştirilir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vanessa Helen North
"Beş dakika içinde seni sahneye alacağım, Van." Claudia'nın uyarısıyla iki tarafında ufak kelebek kanatları olan safir mavisi göz maskemi taktım. Rujumun kusursuz göründüğünden emin olduktan sonra açık kumral saçlarımın örgüsünün düzgünlüğünü de kontrol ettim. Sahneye çıkmak için hazırdım.
Neredeyse.
Tek sorun partnerimin hazır olmamasıydı. Huzursuzca bir iç çekip odamdan ayrıldım ve koridorda uzaklaşan Claudia'ya seslendim. "Hal ne halt ediyor? Hala hazır değil mi?" Öfkeli sesim görüntüme tersti. Birkaç gösteri arkası çalışanı göz ucuyla bana baktı. Onlara aldırmadan sadece Claudia'yı izledim. Arkasını döndü ve mavi gözlerini devirip kısa siyah saçlarını sinirle savurdu. "Hal hala ortalıkta yok. Tek çıkabilirsin."
Claudia tekrar arkasını dönüp uzaklaşacaktı ki buna izin vermeden uzun adımlarla yanına gittim. "Bu iki kişilik bir gösteri, Claudia! Ne demek Hal yok? Tanrı aşkına, sirk maymunu değilim ben. Bu gösteri iki kişi duyurulduysa öyle yapılmalı. Ben buradaysam Hal de burada olmak zorunda."
Claudia gülünç bir tebessüm etti. "Sirk maymunu olmayabilirsin ama pek farklı bir şey de yapmıyorsun, Van." Kaşlarımı çattığımda tam hararetle araya girecektim ki Claudia elini kaldırıp beni durdurdu ve hızlıca daha sakin bir ses tonunda devam etti. "Hem Hal'u umursama, böyle devam ederse tekmeyi yiyecek ve sen o sahnede tek başına parlayacaksın. Zaten bu işin başrolünde sen varsın, bunca insan seni izlemeye geliyor. Hal kimsenin umurunda değil. Biraz rahatla olur mu? Gerginlik performansını kötü etkileyebilir."
Claudia bir şey dememe izin vermemeye çalışarak arkasını dönüp giderken ardından bağırdım. "Ama bu iki kişilik çalışılmış bir gösteri!"
Claudia eliyle iki işareti yaptı. "Son iki dakika, Van! Yukarı sahneye geç."
Sakinleşmeye çalışarak derin bir nefes aldım ve her sinirlendiğimde olduğu gibi daha da hızlanan adımlarımı yukarıya çıkan merdivenlere yönelttim. Hal çoğu zaman geç kalıyordu ya da son dakika geliyordu ama ilk defa bir gösteriyi kaçırıyordu. Claudia'nın bu durumu bu kadar normalleştirmesi de kesinlikle sakinleşmeme yardım etmiyordu. Gösterideki her şey iki kişiye uygun planlanmıştı, tek başıma planladığım bir gösteri yoktu. Şimdi tamamını kusursuzca planlanmış gibi görünen bir doğaçlama olarak yapmak zorundaydım.
Merdivenleri çıkarken duraksadım. Neredeyse maskemi çıkarıp aşağı inecektim. Ama sonra gerçekten kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Tecrübesiz değildim, uzun zamandır metrelerce yükseklikte birkaç ip ve tahta parçasıyla akrobasi yapıyordum. Başka birine ihtiyacım yoktu, kendi başıma pratik yaptığım zamanlar da vardı. Bunu basit bir pratik gibi düşünmeliydim. Fevri davranarak paralar dökülmüş bir gösteriyi mahvetmemeliydim. Adapte olması zor olsa da kendimi ikna etmeye çalışarak merdivenleri çıktım.
