Murder Mystery - Sam and Colby story

Deel 12

Bij Colby

De afgelopen dagen was voor mij enorm zwaar. Revalideren en veel naar de kine gaan.
Ons terugkeer naar huis kwam steeds dichterbij en ik moet echt toegeven dat ik dat absoluut niet wil.
De tijd hier met Faya is zo geweldig.
Ik wil haar niet kwijt geraken. Ik bleef maar denken hoe ik haar nog kan horen of zien. Ook heb ik enorm veel schrik dat ze niet uit haar coma gaat geraken. Ben al blij dat Sam hier nu van weet. Hij zegt dat ik het haar moet zeggen. Ookal is het haar geest zijnde. Het beste uithalen in de tijd dat we nu nog hebben samen.
Vanavond kunnen we eindelijk de video opnemen en het ritueel doen van Aaron en Femke, als ik alleen kan zijn met Faya ga ik het proberen vertellen. Ben er enorm zenuwachtig voor. Wat als zij niet wilt? Het is ook zo raar, het aanvragen aan een geest???

Het was avond en we hadden alles klaargezet om de video op te nemen.
Ik was zo op van de zenuwen en enorm geërgerd. Ik twijfel over alles.
Kan het iets worden? Gaat ze dit nog weten? Ga ik haar hierna ooit nog zien?... zoveel vragen dat in mijn hoofd blijven ronddwalen. Vooral vragen waardoor ik toch niks durf te doen.
1 vraag en het leid naar "doe het niet"
Ook wil ik nu niet dat het wordt opgelost. Ik wil alles doen om haar zo lang mogelijk te laten blijven. Het klinkt zo egoïstisch maar die gedachte kan ik niet loslaten.

We begonnen de video.
Aaron en Femke stonden klaar en begonnen met de eerste vragen.

'Is er hier iemand?' Begon Femke. We hoorden stilletjes 1 klop, wat Ja betekend.

'Niels?' vervolgde Aaron erop. Ook 1 klop als antwoordt. Iedereen was in shock al van wat er gebeurde.

'Niels, kan je ons iets meer vertellen?' Vroeg Sam.

'We gaan het alfabet af. 1 klop voor een Ja bij die letter okey?' Zei Femke en begon heel het alfabet.

'A, B, C, D, E...' Ging Aaron zo af.

'M, N, O, P, Q, R, S...' zei Aaron verder en dan hoorde we een klop.

'S...' zei Femke stil en het alfabet werd weer opnieuw gezegd.

'A, B, C...' klop. 'A, B, C, D, E, F, G, H' klop. '... S, T, U' klop.

'Schulden?' Probeerde Femke te raden met de letters dat we hadden. En dat werd bevestigd met een klop.

'Schulden? Bij wie?' Vroeg Faya en ik herhaalde het als vraag.

'A' klop. '... K, L, M, N' klop. ' ... R, S, T' klop.

'Anton?' Zei Aaron dat werd bevestigd met een klop.

'Is dat zijn echte naam?' zei Laure. We hoorden 2 kloppen.

'Nee.' zei Femke.

'Wil je nog iets zeggen?' Vroeg Aaron. Ik was niet meer aan het opletten. Ik was zo geërgerd en zenuwachtig ervoor. Ik wil geen antwoorden vinden. Ik zou als ik kon gewoon willen wegstappen van hier.

'Het spijt me...' herhaalde Aaron.

'Niels... Waarom ik? Werd je bedreigd?' Zei Faya en tikte op mijn schouder. Ik was dus niet aan het opletten.

'Faya vraag of hij bedreigd werd...' zei ik best wel boos.

'Ja...' zei Femke toen we 1 klop hoorde. Ze deden nog even verder om nog wat dingen te weten te komen maar ik lette niet meer op. Ik hield me afzijdig. Ik deed tekens naar Sam dat het voor me niet meer ging en de video werd even stopgezet.

'Alles oké Colby?' Zei Faya.

'Pijn...' zei ik kortaf tegen haar.

'We doen morgen anders verder.' zei Sam maar ik luisterde al niet meer en vertrok.

'Colby?!!! Waar ga je naartoe?' Riep Sam.

'Laat me even aub!!!' Riep ik uit en liet hen achter. Faya kwam wel achter me aan. Ik probeerde te versnellen maar gaat enorm moeilijk met een rolstoel en 1 goedwerkende arm.

'Colby waarom doe je zo? We zijn zo dichtbij! We hebben een naam en we weten dat Niels werd bedreigt en...' Vertelde ze maar door en hield me tegen.

'Ik... heb... gewoon pijn, laat me even met rust.' zei ik en probeerde met mijn krukken dan recht te staan en weg te gaan. Ik was zo gefrustreerd om het feit dat ik haar niet kwijt wil. Ik wil het niet oplossen. Als het opgelost is dan verdwijnt ze waarschijnlijk. Ze liet me niet met rust. Ze probeerde me te helpen maar daar werd ik alleen maar kwader van.

'Wat is er? Waarom doe je zo?! Heb ik iets misdaan?'

'Nee.' reageerde ik kortaf en keerde me haar de rug toe. Ik hoorde haar zachtjes huilen.

'Okey, laat me dan stikken! Ondanks dat je me beloofd hebt om me te helpen...! Ik los dit wel alleen op als jij toch niet meer wilt!' Riep ze al snikkend.

'Ik wil niks liever dan je helpen.' zei ik kwaad.

'Ah ja? Waarom doe je dan nu zo? Mag het niet opgelost worden?'

'Nee, ik wil niet dat het wordt opgelost...!!!' Riep ik en draaide me om. Ze keek me aan.

'Waarom?!!'

'Omdat ik wil dat je zo lang mogelijk blijft! Nog 1 week en ik ga terug naar huis en de kans dat ik u ooit nog zie is klein! De kans dat je er doorkomt is klein! Nu ben je er nog en als da nu ineens opgelost wordt niet meer! Dus ik wil gewoon dat je nog even blijft want ik wil u niet kwijt!' Riep ik. Alles was eruit. Ze weet het. Ik draaide me weer om om weg te gaan.

'Colby...' zei ze rustig maar ik negeerde het. Ik voel me er echt verschrikkelijk door. Ik ging verder maar werd door haar tegengehouden. Ik draaide me om en ze trok me naar haar toe en kuste me. Ik schrok ervan dat ik even naar achter ging. We keken elkaar aan. Mijn hart ging zo tekeer. Heb ik nu zojuist een geest gekust?

Bij Faya

Ik schrok van Colby zijn woorden. Hij wilt me niet kwijt. Is hij verliefd op me? Hij wou weggaan maar ik hield hem tegen. Hij draaide zich om en zonder dat ik dacht trok ik hem naar me toe om hem te kussen. Hij schrok er zo van dat hij naar achteren ging. Dit was enorm raar en gênant. We keken elkaar aan. Zoveel gedachten dat er door mijn hoofd gingen en ik denk ook wel bij hem. Ik wou iets proberen zeggen maar er kwam niks uit. In plaats daarvan boog hij stilletjes naar voren en kuste me. Zo prefect zoals in elke romantische film dat je kon zien. Het gevoel is zo geweldig. Mijn armen rond zijn hals, zijn ene arm rond mijn middel. Hij keek me aan met een lieve lach.

'Dit is gek...' zei ik eerlijk.

'Zeg dat wel. Sorry, dat ik uitvloog.'

'Geen sorry. Ik snap het wel.' Hij vertelde me alles met wat hij zat. Mijn coma, de kans op verder contact of niet, de tijd nu, de vraag of ik me dit nog zal herinnering als ik wakker word? ... allemaal dingen waar ik ook mee zat. We zetten ons neer op een bankje dat we zagen.

'Colby... dit mag nu niet meer voor lang zijn maar wil er het beste van maken. Als dit je kan geruststellen.'

'Ik ook.' zei hij en legde z'n arm om me heen.

'En hopelijk word ik wakker en weet ik dit nog. En als ik kan kom ik je opzoeken.' zei ik en legde mijn hoofd op z'n schouder. Ze zaten we daar. Al pratend en kijkend naar de sterren.