wretched | Hyunlix

28

Son dersimiz öğretmenimiz gelmediği için boş geçiyordu. Herkes sınıfın içinde kendi halinde takılırken ben de Hyunjin'in saçının küçük bir tutamını örmeye çalışıyordum.

"Bitmedi mi Lix?"

"Az kaldı!"

Babasının annesini aldattığını öğrendiğimden bu yana sürekli yanında oluyor, ona bunu unutturmaya çalışıyordum. Fakat yine de unutuyor gibi gözükmüyordu. Dün de benim zorlamalarımla Minseok'un yanında, teyzesinin evinde kalmıştı.

"Bitti! Çok güzel oldun."

"Sen yaptıysan tabiki çok güzel olmuştur."

Saçının kenarından ördüğüm küçük örgüyü tuttum ve ona göstermeye çalıştım.

Daha sonra ondan telefonunu vermesini istedim.

"Telefonun nerede?"

"Neden?"

"Fotoğraf çekelim."

Benim telefonum kapandığı için onunkini istiyordum.

"Telefonum olmaz."

Telefonun neden olmaz Hyunjin?

"Neden?"

"Tamam, ben çekerim."

Cümlesini bitirdiği anda elimi masaya hafifçe vurdum ve konuştum.

"Benden sakladığın bir şey mi var Hyunjin?"

"Hayır yok."

"Neden öyleyse? Ne yapabilirim ki senin telefonuna?"

Derin nefes aldı ve telefonunu bana verdi. İsteyerek vermediği çok belliydi. Verdiği telefonunu kapattım ve önüne geri bıraktım.

Oturduğu yerde bana daha fazla yaklaştı ve konuşmaya başladı.

"Birtanem, neden böyle yapıyorsun?"

Söylediği bu cümle daha fazla sinirlenmeme sebep oldu.

"Ne yapmamı bekliyorsun Hyunjin? Sen böyle davranınca ben de senden şüphelenmeye başlıyorum."

"Ben hiç kimsenin telefonuma dokunmasından hoşlanmam."

"Ben hiç kimse miyim?"

Çıkış zili çaldı ve herkes ayaklanıp dışarıya çıkmaya başladı. Aynı şekilde ben de Hyunjin'i beklemeden ayağa kalktım ve dışarıya çıktım.

"Felix!"

Arkamdan geldi, yanımda yürümeye başladı.

"Lix, özür dilerim."

"Sorun değil."

"Hiç öyle görünmüyor ama..."

"Ne anladıysan o Hyunjin."

...