Sen Kiminle Dans Ediyorsun-Lee Minho ile hayal et

Bölüm22: Umudun Simgesi

Küçük kız elinde bir kek tutuyordu. Saat gece yarısı 12 'yi vurunca tarih 12 Nisanı göstermişdi. Bunu gören küçük kız heyecanla elindeki kekin üzerine dikilmiş bir adet kırmızı mumun titrek ateşini, tek bir nefes çekip hafifçe üfleyerek söndürmüştü ve dudaklarını taçlandıran minik tebessümüyle bakmıştı keke. Bugün bu hayattaki tek güvendiği insanın, bir tek inancı olan yuvası olarak gördüğü oğlanın doğum günüydü.

Aynı zamanda oğlanın annesinin rahmindeki minicik bebeğin ölüm yıl dönümü.

3 yıl olmuştu kardeşini kaybedeli. Ama daha aklı ermiyordu ki. Annesinin ondan neden nefret ettiğini, neden ondan iğrendiğini, neden her bulduğu kuytu köşede canına kastetmeye çalıştığını bilmiyordu bile. Bütün bunlara anlam veremese de annesini çok seviyordu çocuk; En azından sevmeye çalışıyordu.

Hangi çocuk annesini, onu doğuran kadını sevmezdi ki?

Babasını zaten uzun süre önce toprağa vermişlerdi. Bu anne karnında ölen bebek üvey kardeşiydi aslında oğlanın.

Bir annenin oğlundan nefret etmesinin sebebi belki de buydu; Kardeşinin öldüğü gün doğması.

Suçsuz bir çocuktan, kendi çocuğundan nefret ediyordu kadın. Bu şekilde hem kendi mentaline hem çocuğun psikolojisine zarar veriyordu. Ancak gözünü karartan bu intikam hırsı, bu acı, bu utanç duygusu yüzünden farkında bile değildi.

Günlerden bir gün bu minik kızla kesişmişti oğlanın yolu. İlaç olmuşlardı birbirlerinin yaralarına. Sarıp sarmalamışlardı birbirlerini 2 sene boyunca, birbirlerinin sığındığı yer, sıcacık yuvaları olmuşlardı.

Bu güzel geçirdikleri 2 yılın sonunda anneleri yüzünden ayrılmak zorunda kalmışlardı.

Küçük kızın annesi kızını yetimhaneye yerleştirip intihar etmişti

Küçük oğlanın annesi bu acıya daha fazla dayanamış, Kızını toprağa verdiği gün doğum günü olan bu çocuğa bakarak daha fazla yaşamak istememiş o yüzden bir orman içinde, bir uçurum kenarında veya eskimiş duvarlı bir kulübe de çekip vurmuştu oğlunu. Tam göğüs kafesinden, tam sol yanından.

Sonra öldüğünü sanıp, bir katil olduğunu; kendi öz oğlunun katili olduğunu zannedip o izbe yerde, oğlunun canına kıydığı o köşede oğlanın cesedini bırakıp o da kendini atmıştı uçurumdan. Yaşamak zor gelmişti adeta.

Sonradan bulunmuştu oğlanın cesedi; ceset sanılıp yaşayan bedeni.

Bir izci ekibi tarafından fark edilmiş bu küçük çocuğun acı çeken bedeni. Sonra araya polis, jandarma ve çeşitli sivil toplum kuruluşu girip olayı araştırmışlardı.

Oğlanı hemen en yakın hastaneye sevk edip, gerekli işlemleri tamamlamışlardı.

Doktorlar oğlan yaşamaz demiş. Yapamaz o minicik beden tam sol göğüs kafesine isabet eden bir kurşunla yaşayamaz daha fazla, nabız sesleri susar birazdan

Ya da yaşar, tutunur hayata ama bazı kalp damarları zedelendiği ve küçük yaşta anne sevgisi nedir bilemediği; öğrenemediği için hiçbir zaman, hiç kimseyi sevemez, sevgi nedir bilemez, hiç aşık olamaz demişler. İşte bu çok güç bir ihtimalmiş; hem yaşama tutunup hem kalbini bir kadına kaptırması imkansız gibi bir şeymiş.

Ama doktorları bile dumura uğratacak bir şey olmuş. Oğlan hem yaşamış, hem de kalbi yıllar sonra güzellikle atmış, sevgiyle bakmış etrafa, ilk defa bir kadın tarafından sırıtmayı öğrenmiş, onun en güçsüz anlarında bile yanında olan bu kadına sığınmış. O kadın gelip bütün yaralarını sarmış, o kalbi tekrar hissetmesini sağlamış. Halbuki bu kadından önce duygusuz olarak adlandırılan bir adammış.

İşte bu olay umudun, şansın ve bütün güzelliklerin simgesi olmuş.

Gelelim kıza
Kızın annesi kızı bir yurda yerleştirip kızın babası ile intihar ederek ölünce kızı yeni bir aile sahiplenmiş. Yıllar boyu çok iyi davranmışlar kıza. Bir dediğini iki etmemiş, elini sıcak sudan soğuk suya geçirmemiş bir prenses gibi yetiştirmişler kızlarını. Taa kii kız kendi ayakları üzerinde durup, kendine yeni bir hayat kurmak isteyene kadar.

Geldim helüüüü bu bir bölüm. Evet ciddi ciddi öyle bir bölüm kafanızı karıştıran bir bölüm olduğunu inkar edemezsiniz fkflfölflf bundan sonrası zaten hızlı gelir diye düşünğyorum böyle geçmiş bölümler de gelecek öyle şimdilikk byeee
Keyifli okumalarr💐🦋