Kurtar beni/Minsung(Omegaverse)

{3}

"Han Jisung 19 yaşındayım."

"Güzel"

"Güzel olan ne anlamadım?"

"Boşver, şimdi arabama doğru yürüyelim ve neden bu saatte burada olduğunu konuşalım Hanji."

Jisung'un konuşmasına fırsat vermeden arabaya doğru yürümeye başlamıştı Minho. Sanki az önce bir silah sesi gelmemiş gibi sakindi ve bu durum Jisung'un bir hayli ilgisini çekmişti.

[][][][][]

Uyandığında bilmediği bir evde bilmediği bir odadaydı Jisung.

Korku içinde etrafına bakarken içeri Minho girdi.

İyide bu adamla daha yeni tanışmıştı ne işi vardı onun evinde?

Minho Jisung'un aklındaki soruları biliyormuş gibi yanına yaklaştı ve konuşmaya başladı.

"Korkmana gerek yok. Arabada konuşurken uyuya kaldığını fark ettim ve seni buraya getirdim. Ama aklıma takılan bir kaç soru var Jisung onları cevaplamanı istiyorum. Sonra sana söz veriyorum istediğin herşeyi yapacağım, olayların gidiş hattına belli tabii."

"Peki, sor ne sormak istiyorsan."

"Öncelikle sen bir vitasın öyle değil mi?"

"Evet"

"Peki Jisung parkta elinde bir bavulla ne işin vardı?"

Omuz silkti genç oğlan.

"Evden kaçtım."

"Nasıl yani?"

"Bak, benim babam alkolik ve oldum olası onunla asla anlaşamamışımdır. En sonunda dayanamadım çarptım kapıyı çıktım işte."

"Anladım, çok derine girip seni boğmak istemiyorum."

"Şimdi ne olacak, gidebilir miyim?"

"Yanlış anlamadıysam gidecek yerin yok. Seni bırakmaya niyetim de yok zaten. Onun için burada bir sürede olsa benimle kalmanı istiyorum. Okuluna devam edersin, çalışmana gerek olmaz, sağlıklı beslenirsin ve istediğin gibi davranırsın. Ama özellikle söz veriyorum, seni babandan sonuna kadar koruyacağım."

"Bu şartlar gerçekten güzel ama ben seni tanımıyorum Minho."

"Zamanla tanıyacağına emin olabilirsin. İstediğin her şeyi sor, cevaplayacağım."

"Pekala, sen bir delta mısın?"

"Evet."

"Ne iş yapıyorsun?"

"Orası biraz karışık ama iş adamıyım. Babamın bıraktığı bir iş yerinin sahibiyim."

"Peki parkta bir silah sesi gelmişti ama çok rahat davranıyordun. Saçma olabilir ama niye o kadar rahattın?"

Gerilmişti Minho. Bu soruyu gerçekten beklemiyordu. Şimdi ne cevap verecekti vitasina?

"Ben silah seslerinin içinde büyümüş biriyim Jisung. Öyle kolay kolay her silah sesinden korkmam."

Anladım dercesine kafasını aşağı yukarı salladı Jisung.

"Şey, yemek yiyebilir miyiz? Saat kaç? Galiba biraz acıktım da."

Gülümsemesine engel olamadı Minho. Bu vita gerçekten fazlasıyla tatlıydı.

"Gel hadi, mutfağa inelim ve o aç karnın doyuralım"