ALEV TİMİ

10. BÖLÜM "TÖREN"

Bugün o gündü. Tam 166 tane Yiğit'in ve 81 tane Asena'nın toprağa verileceği gündü. Bugün vatan evlatlarının toprağa emanet edileceği gündü.

Belki kimsesiz olanlar vardı içlerinde. Onlar için kim gelicek o törene?

Biz. Biz hepsi için gideceğiz o törene. Her bir yiğit,her bir asena için. Tören için üniformamızı giyip düzelttik. Berelerimizi de takıp çıktık.

Dışarıda feryat ediyordu neredeyse herkes.

"Yavruum" anne feryadı.

"Nişanlanıcaktı benim kızım" diye bağıran anne.

"Götürmeyiin" diye bir anne feryadı daha.

"Evladıım" yine anne feryadı.

"Kalk oğlum" bir anne feryadı daha.

"Kızııım. Prensesiiim."  ve bir anne feryadı daha.

"Çocuğumuz olucaktı bizim" diyen karnı büyümüş,ağlamaktan gücü kalmamış yere oturmuş bir genç kadın.

"Düğünümüz yarındı bizim" diyen bir genç kadın daha.

"Cinsiyet partisi yapacaktık hani Turan?" diye artık ağlamaktan sesi kısılmış bir karnı büyümüş genç kadın daha.

"Test yaptırdım Berkay. Bir oğlumuz olucak. Kalk hadi. Oğlumuz daha doğmadan gitme Berkay. Kaalk." Karnı büyümüş, ağlamaktan saçı başı dağılmış bir genç kadın daha.

"Babamın resimini niye oraya koymuşlar anne?" diye soran maksimum 5 yaşındaki masum minicik bir kız çocuğu.

"Anneanne bak annem ve babam kahraman olmuş. Annem hep bu şeylerin üstünde fotoğrafları olanlara onlar kahraman derdi. Bak annem ve babam da kahraman olmuş" diyen 5 yaşlarında bir kız çocuğu.

"Baba annemin resmini niye oraya koymuşlar?" diye soran yine 5,6 yaşlarında bir erkek çocuğu daha.

Gözlerimden bir damla yaş düştü. Hamile kadınlar, yarın düğünü olacaklar, anne feryatları, nişanlanma zamanı gelipte nişanlanamayanlar ve her şeyden habersiz masum çocuklar...

Bu görüntüden acı ne var..?

Yada öyle birşey var mı?

Elimle gözümden akan bir damla yaşı sildim. Dimdik durmaya çalıştım. Bizim güçlü olmamız gerekiyordu.

Annem ve babam kahraman oldu benim diyen küçük kız kürsüye çıkmak istedi. Albay yerini ona bıraktı. "Merhaba. Benim ismim Asena. Size birşey anlatacağım. Neden ağlıyorsunuz? Onlar kahramanlar. Sevinmelisiniz. Benim annem de babam da o tahtada fotoğrafı olan herkes kahraman derdi. Onların da fotoğrafı var. Benim annem ve babam da kahraman artık. Hem bende büyüyünce asker olacağım. Askerler ölmezler. Şehit olurlar. Kahraman olurlar. Bende kahraman olacağım."

Bir alkış tufanı koptu. Küçücük boyun var, kocaman kalbin var be Asena'm. Çok güzeldi ismi. Yanına gittim ve ondan sarılmak için izin istedim. Sonra kocaman sarıldım ona. "Küçücük boyun, kocaman kalbin var Asena'm." Kulağına fısıldadım. "İsmin çok güzel Asena." dedim ve kucağıma aldım. Sonra onu yere indirdim. "Abla sen anneme benziyorsun. Onun da saçları upuzundu ve gözleri de yemyeşildi. Oynadığımda huylansa da izin verirdi saçlarıyla oynamama. Senin de saçlarınla oynayabilir miyim?"

"Tabii ki." Asena saçlarımla oynadı bir süre. Sonra bıraktı. Sarıldık."Görüşürüz abla." dedi. Sonra durdu. "Ya da belki de bir daha görüşemeyiz. Sende annem ve babam gibi kahraman olursun bir gün. O yüzden bir kere daha sarılalım. Olur mu?" Yanına gidip sarıldım. "Hoşçakal melek yüzlü güzel kız. Hoşçakal Asena." El salladık birbirimize. Sonra gitti Asena.