Tüm bunları sırf o şerefsiz adamın kızı olduğum için yaşamak okadar ağrıma gidiyor ki. Bunca yıl anne, baba kelimelerini duyunca kalbime saplanan sancının hesabını nasıl verecekler. Gerçi onlar sadece gecelik takılan insanlarken bu umurlarında bile...
Çalan alarmın sesi uğultu şeklinde kulağıma ilişmeye başladığında göz kapaklarım açılmamak için mücadele ediyordu. Tabi ki bu savaşı kazanamadılar.
Bir laf var ya hani "teheccüdü olmayanın tecehhüdü yani cehdi ve garetide olmaz" tamda öyle. Teheccüd aşk meselesi. Kulun belki de Rabbine karşı"Ya Rab yüreğimde senin aşkının ateşi öyle yaktı ki beni o çok sevdiğim uykumu en sevdiğim Sana tercih ediyorum" demesidir.
Teheccüd deyince ibni ömerin şu olayı gelir aklıma: Abdullah ibni Ömer bir gün rüyasında iki kişinin koluna girdiğini görür. Ortada ateşten bir çukur, onu da ateşten yanan çukurun yanına getirirler. Ardından hemen rüyadan uyanır. Kendisinin kardeşi aynı zaman da efendimizin eşi olan Hz. Hafsa'nın yanına gider ve efendimize gördüğü rüyanın tabirini yapabilirmi diye sormasını ister. Hafsa annemiz sorar ve efendimizden şu cevabı alır." Abdullah çok iyi bir insandır. Keşke gecelerini ihya etse." Rivayetlerde denir ki o günden sonra bir gün bile teheccüd namazını kaçırmaz. Sorarlar "sıffında bile mi? "evet sıffında bile" cevabını alırlar.
Bazen insanın kalbinin ağrısı da kaldırırmış teheccüde. İçini kimseye dökemezken secdelere fısıldar insan. Belkide ağrısının yerini göstermek zorunda kalmadan sadece acıyor kelimesini kullanabildiğimiz tek yerdir namaz.
Bu düşünceler beynimde gezinirken çoktan abdest alıp namaza durmuştum bile. Teheccüdün gecenin son üçünde kılınması daha iyi olduğundan yatmayıp sabah namazına kadar Kur'an okudum. Sabah namazından sonra da Risale-i Nur'dan yaptığım günlük okumamı da yapıp kursa gitmek için hazırlanmaya koyuldum.
Üzerime geçirdiğim koyu mavi fercanin üzerini açık tonlarda mavi medine ipeği şalımı da doladıktan sonra papatya işlemeli bilgisayar çantamı da aldım ve son kez aynadan kendimi onayladıktan sonra öğreticisi olduğum kursa varmak için yola koyuldum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Ders saatim bitmiş çıkmak için eşyalarımı toplarken öğrencilerimden birinin sesini duymamla ona döndüm.
"Hocam çıkmadan bir sayfa dinlermisiniz."
Hafızlık kural 1: her zaman hoca çıkacakken sayfa götürülür.
"Sabahtandır sayfa yok diye nerdeyse yıllık programı bilgisayara girdim tam çıkacakken mi yani." İçimdeki sese kızıp "işin ne dinle" cevabınıda verdikten sonra öğrencimi onaylandım ve sayfasını dinledim.
Hafız olmak ve hafız yetiştirmek... Ya Rab bu nimeti bana nasip ettiğin içi hamdolsun.
Kurstan çıkıp arabama bindiğimde benim deli kuzenle bu gün kitapçıya gideceğimiz aklıma geldiğinden arama ihtiyacı duydum. (Malum ne zaman başına iş açıp arkasını toplatacağı belli olmaz😁)
