•°•
Yine çocuklar parktaydı. Hepsi güler yüzle oyunlarını oynuyorlardı, tabii biri hariç.
Yine salıncağında oturmuş kendi başına kitabını okuyordu. Onun için kitaplar bir yuvaydı. Yargılamadan yaşayabilceği bir yuva.
X: Sizce ne okuyordur?
★: Abim bana onun hastalığı hakkında kitap okuduğunu söyledi.
X: Bu da çok saçma.
★: Başka bir açıklaman var mı peki?
X: Yok.
★: O zaman top oynamaya devam.
Çocuklar kendi aralarında tekrar oyun oynamaya geri döndü ama aralarından biri oynamak istemiyordu.
Çocuk ona atılan topu ayağı ile durdurup ayağını çekti.
Salıncaktı sallanan çocuk onun dikkatini daha çok çekiyordu. Arkadaşlarını aldırmadan çocuğun yanına gitti.
♪: Ne okuyorsun?
Çocuk başını kitapdan kaldırıp ona kitabın kapağını gösterdi.
♪: Demek bulutlar hakkında. Umarım güzeldir.
Çocuk kitabın sayfalarını çevirip parmağı ile bir cümleyi gösterdi. Cümlede "Üzgünüm, bu kadar iyi değil." yazıyordu.
♪: Zor değil mi?
Çocuk başını hayır anlamında salladı.
♪: O zaman bir sorun yok.
Küçük çocuk, salıncakta ki çocuğa elini uzattı. Selamlaşmak için olduğunu sonradan anladı salıncakta ki çocuk.
Elini sıkıp geri çekti. Çocuk ona gülümsüyordu. Salıncakta ki çocuk da küçük bir gülümseme bıraktı ortaya.
♪: Ben gitmeliyim yoksa arkadaşlarım farklı düşüncekler. Sanın az da olsa iletişimde olmak güzeldi.
Çocuk arkasını dönüp şaşkın yüzlü arkadaşlarıyla oyuna devam etti. O an salıncakta ki çocuk için paha biçilmez bir şeydi. Kitaplar dışında ilk defa biri ondan korkmamıştı.
•°•
Tren istasyonun da bekliyordum. Otobüsle gitmekten daha iyi olucaktı. Hem eski kasabaya gitmesi çok uzundu. Trenle her işim daha kolay olucaktı.
Tabii tek başıma gitmiyordum.
Ranboo: Aynı kasaba da yaşadığımıza inanamıyorum açıkçası.
Tubbo: Bende.
Ranbooyla ikimizde aynı gün kasabaya karar vermiştik sanırım. Tesadüflere inanan biri değilimdir ama bu sefer tesadüf olduğunu anladım.
Tubbo: Peki sen ne için gidiyorsun?
Ranboo: Annemleri görmek için gidiyorum.
Tubbo: Anladım.
Aramızda bir sessizlik oldu yine. İkimizde konuşmak istemiyorduk. Ranboo'nun neden istemediğini biliyordum. Oda haklıydı.
Zamanında bana denilen şeyleri çok iyi biliyordu ve geçmişi düşününce şunu farkettim ki geçmişimi bulanık görüyorum.
Cidden her şey bulanıktı neden hatırlamakta zorluk çekiyordum ki.
Yüzümü ellerimle kapaltıp derin bir nefes aldım.
Ranboo: Ne oldu?
Tubbo: Geçmişimi hatırlamıyorum.
Ranboo: Nasıl yani?
