İlk defa korku içerikli bi şey yazıyorum, inş güzel olmuştur.
İyi okumalar!"Uyan!"
Kulaklarım uğulduyor, kılımı bile kıpırdatamıyordum. Kim bana sesleniyor? Duymak istemiyorum. Hiçbir şeyle uğraşamayacak kadar yorgundum.
"Valencia! Lütfen, uyan!"
Her tarafım ıslaktı. Terlemiş miydim? Yoksa intihar ettiğim gölün dibinde miydim? Belki de beynim anılarımı tekrar izlettiriyordur bana. Ondan mıydı bu duyduğum ses?
"Lütfen... Yardım et bana."
Kirpiklerim titreşiyor, hissediyorum. Göz kapaklarım isteğim dışı yukarı kayıyor. Lütfen, uyumam için izin verin. Kafamdaki ses susmuyor. Ne için yalvarıyor bana?
Gözümü yavaşça açtığımda, her yer karanlıktı. Bir odanın tavanına bakıyordum. Kenarda bir kız, ağlıyor. Işıklar kapalı. Duvara asılmış saat dikkatimi çekti, sabahın beşi. Kız, gözümü açtığımı gördüğünde hızla üstüme eğildi.
"Uyandın!" Ağlıyor, neden bu kadar ses çıkarıyor? Ağzımı açtım, sesim çıkmadı. Boğazım susuzluktan acıyordu, ağzım kupkuruydu. Ne zamandan beri uyuyorum? En son göle atladığımı hatırlıyorum. "Su..." Sesim çatladı.
Kız dediğimi anlayıp, yatağın yanındaki sürahiden bardağa su döktü. Yatakta dikleştim, her yerim sızlıyordu. Kızın uzattığı bardağı tutmaya çalıştım. Kolum titredi, bardağı kucağıma düşürdüm. Su her yere sıçradı. Uyuduğum süre boyunca güçsüz düşmüştüm anlaşılan.
Koluma baktım, zayıflamış mıyım? Kafamı kaldırıp kıza baktığımda, bana tekrardan su koyduğunu gördüm. Bu sefer suyu tutmama izin vermedi, onun çabasıyla içtim.
"Neredeyiz?"
"Hastanedeyiz, hatırlamıyor musun?" Kafamı salladım hayır anlamında. Anılarım pusluydu, kendime daha gelememiştim. Gözlerimi odada gezdirdim. Savaş çıkmış gibiydi, her yer darmadağınıktı. "Ne oldu buraya?" dedim şaşkınlıkla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Yaşam
Misterio / SuspensoYerde boylu boyunca uzanan bir genç kadın vardı. Zemine yayılan kahverengi saçlarının bir kısmı kanla kaplıydı. Soğuk mavi gözlerinden yere dökülen göz yaşları, kendisini uyuşturmuştu. Kafasını biraz oynatarak karnının olduğu tarafa baktı. Göz yaşla...