Son Yaşam

12. Bölüm: "Seni seçtiler!"

11. bölüme hoş geldinizzz

keyifli okumalar, yorumlarinizi eksik etmeyinn!

🌟

Hastanedeki grup tekrardan bu evde buluşmuştu. Sevinsem mi bilemiyordum. Geride bıraktığımız onca hasta, çocuk ve ölü arkadaşlarımız vardı. Kendimi hayatta kaldım diye sevinecek konumda bulmuyorum açıkçası, kendimi öldürmeye çalışmıştım bir kere. Irene hala aynı şeyi tekrar deneyeceğimden korkuyor muydu acaba?

Düşüncelerimden sıyrılıp şu ana odaklandım. Hepimiz salonda, koltuklara zar zor sığmış bir şekilde birisinin konuşmasını bekliyorduk.

"Bu adamlarla ne yapacağız?" Dedi en sonunda, Cedric. Açıkçası benim fikrimce, kurtarılması gereken kaç kişi varsa kurtarmalıydık. Kalabalık olan bizdik, onlar ise sadece iki kişiydi. Onlara güvenmeyip dışarı atarsak, önünde sonunda öleceklerdi. "Ben güvenmiyorum." William, sert bir sesle karşıya bakıyordu. "İlk başta silah doğrulttular, şimdi de biz dostuz ayaklarındalar." William'a birkaç kişi onaylayan mırıltılar çıkardı. Atlas, "Onlarla buraya geldiğimiz süre boyunca konuştum, pek tuhaf bir şey söylemediler." Dedi.

Floch, hala düşünüyordu. Rosaline ise, "Fazla kişi demek, fazladan doyuracak karın demek arkadaşlar. Bilmem farkında mısınız ama ayda bir kere markete uğramamız lazımken, bu adamlarla üç veya iki haftada bire kadar düşer. Kim dışarı çıkmak ister?" Bu adamları William gibi sevmediği açıktı. "Zaten sonsuza kadar burada kalamayız, Rose." Floch en sonunda konuşmaya başlamıştı.

"Bana öyle seslenme," kimse Rosaline'i takmadan Floch'a odaklandı. "Sizlere kurtarabileceğiniz kadar hayat kurtarın diye nutuk çeken de bendim, şimdi onları dışarı atmak başından beri size söylediklerim ile uyumlu mu? Evet, belki çok sık dışarı çıkmamız gerekebilir fakat sonsuza kadar burada da kalamayız, bir yerden sonra elektrik gidecek, ev soğuyacak, sular gidecek... Bunlar kadar daha nicesi." Hepimiz sessizce Floch'u dinledik. Haklıydı, bu ev bizim kurtuluşumuz değildi.

"Pekala o halde, ben kalmalarını istiyorum." Dedi Atlas. Konuşma boyunca sadece dinlemiş, bir şeyleri kafasında tartmıştı. "Ben de aynı şekilde." Dediğim anda, "Valencia'ya katılıyorum." Irene konuştu. Gülümsedim sadece. Eve geldiğinden beri çok yorgundu ve uzun bir süre boyunca uyumuştu. Bacağıma uzandığı için üstüme dökülen sarı saçları okşadım, nazikçe. Mayışmış bir şekilde uzanmasını izledim. William, Rosaline hariç herkes kalsınlar onayı verince, Nora onları odadan çıkarmak için içeri yöneldi.