EHVENİŞER

HİSSEDİLEN ŞEYLER

YILLAR ÖNCESİ; KUZEY IRAK

Turan odasında oturmuş kaçıncı olduğundan bir haber sigarasını içiyordu. İçindeki acıyı bastırmaya çalışıyordu, bunuda içtiği bir kaç paket sigara ve odasındaki fotoğraflara bakmamaya çalışıyordu.

Gözünü kapatınca aklına o gelmesin istiyordu, uyurken dostlarının son anları rüyalarına giriyor kan ter içinde tekrar uyanıyordu.

Bitirdiği üçüncü paket sigarasındaki son dalı aldı Turan. Önünde duran bir dergi , ama Turanı sadece bir bölümü ilgilendiriyordu o dergiden.

Dergi okumayı sevmiyordu, onu bırakmıştı, ondan kalanları bırakamamıştı.

Sigara dumanını içine çekti iyice, ciğerlerini yakana kadar. Bir şeyler hissedene kadar.

Dumanı odaya üfledi, odanın bir bölümü dostlarıyla olan fotoğrafları vardı. Dedesi, Bartumun küçüklüğü, Dostları, Timin bir arada gülerken fotoğrafları.

Çatışmadan çıktıktan sonra, 12 günlük görevden dönerken, Dağlarda dinlenirken. Hepsinden bir fotoğraf vardı.

Bir Ailesi vardı, birde Ailesi gibi hissettikleri insanlar. Dosttan ötesi olanlar.

Birde diğer tarafı vardı odanın.

Boştu orası.

O orda içerdi sigarasını, Dostlarına arkasını dönmek zorunda kalırdı. Sigara dumanı onlara gelmesin diye arkasını dönüyordu.

Elindeki bitmek üzere olan sigara, önünde ki tahta masa. Bir dergi, bir fotoğraf , bir küllük.

Bakmaya kıyamadığı bir fotoğraf, okumaya doyamadığı derginin bir bölümü, ve uzun zamandır dinlediği müzik, sessizlik.

Burası, bu ülke, bu oda, onun zindanıydı.

Zindanındakiler bir zamanlar bu zindandan onu uzak tutanlardı, şimdi ise Turanla beraberlerdi.

Bir tek o yoktu bu zindanda, çünkü zindan onun kendisiydi. Ne çıkabiliyor nede sesini çıkarabiliyordu.

Dergiye gözü kaydı Turan'ın. Bu sefer bir şiir bırakmıştı yazısının sonuna.

"Yıldızsız bir geceydi
Bir dağ çiçeği gibi şimdiden hasretteydim
sürgündüm çok uzaklardaydım,
Ve gözlerindi sürgün sebebim..
Çok çabuk çekildin hayatımdan
Kaderle el eleydin,
Bense kederle sarhoş...
Yarım kalmıştı hikayemiz
Göçmen kuşları gibi gelip geçtin bu şehirden
Belkide hayatımdan
Duymadın haykırışımı, acılarımı,
Benimsin sanmıştım uçtun avuçlarımdan
Tutamadım, gitmede diyemedim
Olamadın bir yıldızın kayışı kadar hayatımda
Zaman çok kısaydı bizim için
Yetmedi gözlerimizden yaşı silecek kadar
Nede elveda diyebilecek kadar..."

....

Her şey gelip geçecek, gidecek, ama bazı şeyler hep benle kalacak gibi hissediyorum. Yaşadığım bazı hisler, bir konu hakkında ilk düşüncelerim mesela.

Hislerimin karmaşıklığını bazen hiç anlayamıyordum. Ne istiyordum, ne yapmam gerek?

İçinizde eğer bir boşluk hissiyle yaşamış iseniz buna alışıksınızdır.

Ve benim içimde yine bir his vardı, boşluk değil olacakların habercisi gibiydi.

Şimdi anlamıyordum, belkide hiç bir zaman anlamak istemeyecektim.