Venem

6

Merhabalar. Umarım bölümü beğenirsiniz. İyi okumalar:))

Yazardan:

Bazenleri bilmek, sizin en büyük cehenneminiz olur. Gözlerinizi kapatıp hiçbir şeyi görmemek,anlamamak istersiniz. Ama bu nafile bir çabadır.
Gerçek geçmiştir, gerçek sizsinizdir.
Gerçek hissettiğinizdir, gördüğünüz değil.

Saye elindeki notu sadece bir defa okudu. Ama bu ona yetti.
Gördüğü gerçeğin ne olduğunu hissetti ama emin olamadı. Daha doğrusu emin olamamak istedi.
Bir kabus dan uyanmışda,geri uykuya dalıyormuş gibi yaptı. Bu sefer hissetmek ve anlamak istemedi. Belkide inanmak istemedi.
Bu olabilir miydi? Birbirine bu kadar zıt iki isim, aynı tarih kokan sayfada geçebilir miydi?
Ortak bir tarih ve savaş, ölümü getirir miydi?
Saye kafasında birsürü soru işaretiyle, kendisini eski bir anının kollarına bıraktı.

--------
Birgün annesine sormuştu küçük Saye,
" Anne bana hep güçlüsün,güçlü olmalısın deyip duruyorsun. Ya birgün güçlü olmak istemezsem, o zaman ne yapacağım? "

Annesi ela gözleriyle ona baktı, " Hayır Saye, sen herzaman güçlü olmak istemek zorundasın. Biliyorum çok yorulucaksın, üzülceksin.Ama gerçek bu. Biliyorsun"

---------

Saye çok uzun süre sonra kendini güçsüz hissetti. Ama annesinin sözleri ona nerde olduğunu hatırlattı.
Tam anlamıyla bu hikayede kimseye güvenmiyordu. Bu yüzden notu onlara vermeyi aklının ucundan bile geçirmedi.
Notu cebine sıkıştırdı.Ve daha fazla zaman kaybetmeden aşağı indi.
Merdivenin tam ortasındayken kendini bir garip hissetti.
Sanki bu an, birdaha yaşanacaktı. Öyle hissetmişti.
Hislerine anlam veremedi. Ama görmezdende gelmedi.
Düşünmesi gereken çok şey vardı.

Genç adam beklemeyi hiç sevmezdi, ama onu beklemişti.
Dakikalardır düşünüyordu. Tüm düşmanlarını gözden geçirip duruyordu. Ama tam anlamıyla kendini düşünmeye verememişti. Çünkü aklı sadece o kızdaydı.
Bizim hakkımızda tam olarak ne biliyordu? Bildikleri ne kadar tehlikeli idi?

Can sıkan bir mevzu ise, Saye'nin güçlerini bilmiyor olmalarıydı. Sadece bildikleri tek bir gücü vardı. Oda ailesinden genetik geliyordu. Gölgeler.
Gölgeleri istediği gibi kullanabilirdi.
Gölgeler onun emrindeydi.

Kitabı kim almıştı?
Bilmedikleri  bir düşmanları olabilir miydi?  Bu kız neden dakikalardır yukarda? Birşeymi buldu? Bulduysa bizden gizler mi? sonra kaşlarını çatmıştı, tabiki gizler. Bize güvenmiyor.

Bunca sorunun ardından Saye merdivenlerde gözüktü.
Sonunda.
Sırtını yasladığı kapıdan çekildi.
" Birşey bulabildin mi? " diye sordu Arkın.
Umutsuz bir sesle, sorusuna cevap gecikmedi. " Hayır hiç birşey bulamadım. "
Karşısında dikilip kitabı ona uzattı.

Arkın şaşırmayarak " Ne kadar şaşırtıcı birşey bulamaman" alaylı bir sesle konuşmuştu. Saye bu sefer sinirlenmedi. Çünkü kafası burda değildi. Arkın bunu fark etti, ama sustu.
Saye, umursamadığını belli eden bakışlarıyla, " Sizin hiçbir şey bulamamanız beni şaşıtır ama. Hemde ciddi anlamda şaşırtır. Bu yüzden birşey bulamadığınız sürece karşılaşmayalım lütfen"
Saye, Arkının hemen yanında durduğu kapıyı açtı.
Saye ona gitmesi gerektiğini söylemedi ama Arkın kovulduğunu anladı.
Arkın bu sefer gerçekten şaşkındı. Krallığın koruyucularına böyle davranmak cesaret isterdi. Hayır, aksine cesaretli olması iyiydi.
Genç adam başını sağ omzuna eğdi,
aralarında yine iki adımlık mesafe kaldı. Ama bu iki tarafıda hiç etkilemedi.
" Korkak bir kadınla karşılaşacağım diye korkmuştum. Aksine cesaretli biri görüyorum. Umarım bu cesaretiniz  hep devam eder hanfendi. "
Bu sefer Saye başını hafifçe omzuna doğru eğdi. " Ah, bunun sözünü size kesinlikle verebilirim beyefendi."
Bunu tatlı ve naif bir şekilde söylemişti.
Ama altındaki tehdit vari ses tonu
hissediliyordu.
Arkın gülümsedi ve başka hiçbirşey demeden,Saye'nin sonuna kadar açtığı kapıdan çıktı.
İki tarafında tek odak noktası kitaptı. Bu gecede düşündükleri tek şey buydu.
Ama bunun dışında o kısa an, ikisinin de birşeyi çok iyi anlamasına sebep olmuştu.
Düşmanları ve ya dostları,  düşündüklerinden daha fazlasıydı. Ve bu savaş artık iki taraflı değildi. Sadece iki krrallık arasında geçmiyordu.
Çok fazla taraf vardı ve hiçkimse birbirini tam anlamıyla tanımıyordı.