Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (ΙΙ): Εκείνος που θυμάται ακόμα (735 μέρες μακριά σου)

735 μέρες μακριά σου…

Πνοή. Από την πνοή, ο άνθρωπος παίρνει ζωή. Έτσι και εγώ ο ίδιος, ένιωσα να παίρνω πνοή από εσένα, χωρίς να είσαι εδώ αλλά και με την απουσία σου, μέσα από εκείνο το δωμάτιο. Απουσία. Σου έχει συμβεί να νιώθεις τον αέρα να αλλάζει, που σου φαίνεται λες και κάποιος μόλις μπήκε μέσα στο δωμάτιο; Είναι η φαντασία μας, ή όντως, κάποιος βρίσκεται τόσο δίπλα μας, αλλά και συνάμα μακριά μας, που είναι σαν να μας στέλνει κάποιο μήνυμα με το αεράκι; Μηνύματα. Αν μπορούσα, θα σου έγραφα χίλια γράμματα για να σου πω το πόσο πολύ μου λείπεις, μα δεν θα ήταν αρκετό για τις τόσες μέρες που περνάμε χωριστά. Τίποτα δεν με γεμίζει, όσο η μορφή σου και αυτό είναι που με πονάει. Αναμνήσεις. Εσύ ζεις για τις αναμνήσεις, ή απλά τις έχεις διαγράψει από τον νου σου, σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα; Γιατί εγώ ζω για τις αναμνήσεις, ή μάλλον, τις φέρνω στον νου μου, τόσο που να παίρνω ζωή από αυτές. Πάντοτε μου άρεσε να φτιάχνω το τέλειο σενάριο και να κλείνομαι μέσα σε αυτό, μην μπορώντας να αντιμετωπίσω την σκληρή πραγματικότητα που με περιβάλλει. Έτσι, έσκιζα την καρδιά μου σε δεκάδες μικρά κομματάκια- σαν να ήταν από χαρτί- και πλήγωνα τα λίγα συναισθήματα που μου έμειναν, με το που έβγαινα για λίγο από το πλαίσιο από το οποίο βρισκόμουν. Έβρισκα τον εαυτό μου αντιμέτωπο με τις τρομερές- για την ζωή μου- συνέπειες. Συνέπειες. Εσύ για τι μετανιώνεις; Για τι θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω; Ποιος ο λόγος να προσπαθείς για ένα παρελθόν που δεν γυρίζει τώρα πια; Πού να είσαι εσύ τώρα και πού είμαι στ’ αλήθεια εγώ; Εγώ πού βρίσκομαι; Εγώ πού βαδίζω όταν νιώθω πως υποκρίνομαι, όσο οι μέρες περνάνε; Γιατί δεν είμαι ο εαυτός μου και γιατί παλεύω με θεούς και δαίμονες για να θυμηθώ το πρόσωπο σου; Γιατί πονάει η σκέψη σου και γιατί η πραγματικότητα τραντάζει τόσο πολύ τα πράγματα, μετατρέποντας το οτιδήποτε καλό, σε ένα μαύρο σύννεφο έτοιμο για βροχή; Βροχή. Όλη μου η ζωή φαντάζει με σκηνή από ταινία, στην οποία ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί τα λάθη του, μα πλέον είναι πολύ αργά για να αλλάξει το οτιδήποτε ή ο ίδιος νομίζει πως είναι αρκετά αργά. Ταινίες και ιδανικοί κόσμοι. Πάντοτε στις ταινίες όλα θα φαίνονται πιο εύκολα, ακόμα και ένας αποχαιρετισμός, ακόμα και η τελευταία σκηνή πριν το τέλος, δεν θα σε αφήσει ποτέ με μια πικρία όπως σε αφήνει η πραγματική ζωή. Γιατί εδώ, τα πάντα πονάνε και οι ευκαιρίες φεύγουν από τα χέρια σου, με τόση ευκολία, σαν να ήταν μπαλόνια που τα άφησες για λίγο από το χέρι και εκείνα άρχισαν να πετούν ψηλά στον ουρανό. Μακριά σου.