Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (Ι): Όλα όσα είχα ξεχάσει (330 μέρες πριν)

330 μέρες πριν…

Χρώματα. Άσπρο, μαύρο, κόκκινο, μπλε. Κλείνοντας για ακόμη μια φορά τα μάτια μου, ένιωθα πως η μουσική γινόταν χρώματα. Μοτίβα που έβαφαν τον καμβά των συναισθημάτων. Χρώματα. Το σώμα μου το ένιωθα να ηρεμεί με την κάθε νότα που ξεπηδούσε, δημιουργώντας κύματα χρωμάτων που μπορούσαν να σε συνεπάρουν σε έναν χορό ανάμεσα στα συναισθήματα. Συναισθήματα. Πώς μπορεί ένας κενός άνθρωπος να ξαναποκτήσει συναισθήματα; Τι είναι άραγε τα συναισθήματα; Τι είναι η χαρά, η λύπη, ο θυμός, η αγάπη, το πάθος, ο φόβος, ο έρωτας, το κενό; Ποια χρώματα ταιριάζουν στο καθένα από αυτά; Ποιος τα ορίζει και πώς ξέρουμε ότι τα νιώθουμε πραγματικά; Χρώματα. Συναισθήματα. Το κενό της ψυχής μου, πώς θα επουλωθεί; Θα γίνω ποτέ ευτυχισμένη, όταν όλη μου η ζωή έχει καταστραφεί από μικρό κοριτσάκι; Τι είναι ευτυχία; Μπορείς άραγε να την νιώσεις; Ή όλα όσα λέμε πως μας κάνουν ευτυχισμένους, είναι απλά ψευδαισθήσεις; Όνειρα. Εσύ, όταν ξαπλώνεις να κοιμηθείς, χαμογελάς έστω και λίγο ή το μαξιλάρι σου γεμίζει ωκεανούς από δάκρυα; Είσαι καλά ή απλά συμβιβάζεσαι με την σιωπή και το κενό; Κλαις ή γελάς για να καλύψεις τις σιωπές του μυαλού και της ψυχής σου; Κενό. Σαν κλείνεις τα φώτα, η σιωπή σε νανουρίζει ή σε πνίγει; Σιωπή. Χρώματα. Συναισθήματα. Ευτυχία. Δυστυχία. Εγώ και το παρελθόν. Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί που έχει ξεχάσει τις λέξεις, να τις ξαναθυμηθεί; Γιατί ήρθα μέχρι εδώ, αν η μόνη μου λύτρωση είναι να με τραυματίσω, να με σπάσω σε κομμάτια, να με σκοτώσω, για να θυμηθώ αυτές τις λέξεις, ξανά; Πώς γίνεται να αφήσω τα πάντα πίσω μου και να μάθω να ζω ξανά, αν εγώ δεν έχω σκοτώσει εμένα την ίδια; Πώς θα συνεχίσω, αν ακόμη και αυτή την στιγμή που μιλάμε, το αίμα που τρέχει από τις φλέβες μου, βράζει; Πώς θα συνεχίσω άμα δεν κλάψω, άμα δεν νιώσω την οργή της μικρής θολής φιγούρας που άφησε τον εαυτό της εκεί, στο πάτωμα του κοινόχρηστου μπάνιου, με την φυγή του; Πώς μπορώ να προχωρήσω χωρίς τις πληγές και τα σημάδια; Πώς; Πώς μπορώ να μην πονέσω για λίγη ηρεμία; Για λίγη γαλήνη; Για λίγο ουρανό; Για εκείνο το ουράνιο τόξο μετά από την βροχή; Δύναμη. Πόση δύναμη πρέπει να διαθέτεις για να αντέξεις; Πόσο κουράγιο και πόση αντοχή; Πόσο κοστίζει άραγε η ευτυχία και γιατί είμαστε βουτηγμένοι στον πάτο της θαλάσσης, άμα έχουμε φτερά για να πετάξουμε; Γιατί δεν είμαστε εμείς; Γιατί υποκρινόμαστε; Γιατί; Πόσο κοστίζει λίγη ευτυχία;

Μάτια βουρκωμένα. Πόνος στην ψυχή. Κομμάτια σπασμένα στο έδαφος. Άστατη ανάσα. Πόσο δύσκολο είναι άραγε να προσπαθείς να ελευθερωθείς από τα δεσμά του παρελθόντος, όταν εκείνο κάνει την εμφάνιση του σε ανύποπτο χρονικό διάστημα; Πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις με σκιές και να απαιτείς να τις νικήσεις, όταν εκείνες δεν υπάρχουν παρά μόνο μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι; Τι θα γίνει άμα αυτές οι σκιές πάψουν να εμφανίζονται; Μετά για ποιον λόγο θα ζεις; Θα είσαι ευτυχισμένος, άραγε; Και εγώ γιατί νιώθω πως έχω ανοίξει την πόρτα, διάπλατα, στην δυστυχία; Γιατί δεν περνάει; Και τι δεν θα έδινα για μια σταλιά ουρανό, γεμάτο με όλης της γης το γαλάζιο.