·Περίληψη·

110 12 3

de Nanakon989

de Nanakon989

«Σ' ένα ζευγάρι καταπράσινα μάτια που νόμιζα πως μ' αγαπούσαν και στα καστανά του μάτια που μ' αγαπούν καθημερινά».

Η ζωή της Εμίλιας φαντάζει με εφιάλτη· η ύπαρξη μιας κακοποιητικής μητέρας με ένα σκοτεινό παρελθόν, η συμβίωση στο κακοποιητικό περιβάλλον ενός ιδρύματος και η αίσθηση εγκατάλειψης τόσο της οικογένειας, όσο και των κοντινών της ανθρώπων, της προκαλούν ένα βαρύ πόνο στο στήθος και πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει την τραγική αλήθεια και να επουλώσει τις πληγές; Ποιος είναι αυτός νεαρός άνδρας που θα την βοηθήσει να σταθεί ξανά στα πόδια της και τι θα συμβεί όταν το παρελθόν της επιστρέψει, αυτή την φορά με την μορφή ενός μυστηριώδους άνδρα,ο οποίος έπαιζε τον κύριο ρόλο στην ζωή της για πολλά χρόνια; Θα καταφέρει να αναβιώσει τις μέχρι τώρα «ξεχασμένες» αναμνήσεις της και αν το κάνει, θα μπορέσει να αντισταθεί μπρος στις ανοιχτές πληγές του παρελθόντος, οι οποίες φέρουν το όνομά του;

Μέρος (Ι):
Όλα όσα είχα ξεχάσει.

«Άφησε με να σ' αγαπήσω».

Μέρος (ΙΙ):
Εκείνος που θυμάται ακόμα

«Πονάς;»
«Πιο πολύ με πονάει που θα σταματήσεις να έχεις το χέρι σου πάνω στο δικό μου».

Μέρος (ΙΙΙ):
Όταν το παρόν συναντάει το παρελθόν

«Όμορφες αναμνήσεις, μα ο πόνος δεν θα φύγει, παρ’ όλο που τα μάτια της αντίκρισαν τα δικά του και τα χείλη τους έγιναν ένα για να κρατήσουν τις στιγμές για λίγη ακόμα ώρα ζωντανές, πριν την γκιλοτίνα του ανεκπλήρωτου έρωτα που καταδικάστηκε με ένα αντίο και με υποσχέσεις που ποτέ δεν έγιναν πράξη».