Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (ΙΙ): Εκείνος που θυμάται ακόμα (935 μέρες μακριά σου)

935 μέρες μακριά σου…

«Αγαπημένη μου,
Είναι πολύ αργά για να σου εκφράσω το πόσο πολύ μου λείπεις; Απουσία αλλά  ταυτόχρονα και παρουσία. Οι δρόμοι της πόλης αυτές τις μέρες έχουν πάρει φωτιά, με μένα να ακολουθώ τα αόρατα βήματα σου στο έδαφος, προσπαθώντας να προλάβω τις μέρες και τα χρόνια ολόκληρα από το να μας αφήσουν πίσω τους. Νιώθω έντονα. Τόσο η απουσία σου, όσο και η παρουσία σου, νιώθω να είναι έντονη για μένα. Εσύ το νιώθεις στον αέρα, άραγε; Νιώθεις πως δεν μπορείς να αναπνεύσεις σαν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί μου; Νιώθεις την κάψα, σαν με θυμάσαι; Νιώθεις την ατμόσφαιρα να αλλάζει με μια μονάχα λέξη; Με μονάχα μια ματιά; Ματιές που μετατρέπονται σε στιγμές. Όλη η ζωή αποτελεί στιγμές βουτηγμένες άλλοτε σε γκρι με μαύρη μπογιά και άλλοτε στο ουράνιο τόξο. Βήματα. Καθώς τα βήματα μου προχωρούν τα πρωινά αλλά και τις νύχτες, προς άγνωστες αλλά και συνάμα γνωστές για μένα κατευθύνσεις, το μυαλό μου τρέχει σαν το νερό στα λόγια που πρόκειται να αρθρώσω μόλις σε δω μπροστά μου. Ποιος θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος για να σου τα πω όλα από την αρχή, δίχως να φύγεις μακριά μου; Κοντά και μακριά. Όσο εγώ περπατώ στην πραγματική ζωή, τόσο εμείς παλεύουμε για να μην χωριστούμε σε κάποια άλλη. Όσο εγώ ακολουθώ το άρωμα των λουλουδιών ώστε να βαδίσω κοντά σου, σε κάποια άλλη ζωή, εσύ η ίδια στέκεσαι ακριβώς δίπλα μου. Αντί για την γη, εμείς πετάμε ψηλά στον ουρανό και τα σύννεφα λδεν φέρουν το χρώμα γκρι- όπως τα διαμαντένια μάτια της Μυρσίνης- αλλά το χρώμα ροζ και ο ήλιος με το φεγγάρι στέκονται απέναντι. Ο γαλάζιος ουρανός γίνεται πορτοκαλί ξαφνικά και τ’ άστρα είναι τόσο κοντά μας που μπορείς να τ’ ακουμπήσεις. Αλλά σε κάποια άλλη ζωή, αντί να ακουμπήσεις τα αστέρια που είναι σχεδόν δίπλα σου, εσύ επιλέγεις να γείρεις τόσο όσο να με πλησιάσεις και να χωθείς στην αγκαλιά μου. Σε κάποια άλλη ζωή, δεν σου πάει η καρδιά να με αφήσεις και ενώ κοιμάσαι πάνω μου, έχω την ευκαιρία να θαυμάσω τον τρόπο που όλα δένουν τόσο αρμονικά πάνω σου. Σε κάποια άλλη ζωή, μας βρίσκουν οι ηλιαχτίδες σφιχταγκαλιασμένους και τα χέρια μας συγκρούονται, προσδοκώντας περισσότερη επαφή από την ήδη υπάρχουσα. Επαφή. Πόσο κοστίζει η ευτυχία και τι είναι η ευτυχία στην πραγματικότητα, αν δεν είσαι εσύ καλά;

»Στο όνειρο˙
το κρεβάτι φέρει την μορφή
ενός σύννεφου
-με ιπτάμενο χαλί μοιάζει-
και το νερό της βροχής
φαντάζει με κρύσταλλο
που πέφτει επάνω μας,
θέλοντας να μας σκεπάσει.