Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (Ι): Όλα όσα είχα ξεχάσει (145 μέρες πριν)

145 μέρες πριν…

Αναμνήσεις. Μπόλικες θολές εικόνες, σχηματίζουν μια ταινία μικρού μήκους, αποδεικνύοντας πως η ζωή είναι γεμάτη με μπόλικες εκπλήξεις. Εκπλήξεις. Τι μπορεί να συμβεί, σήμερα, αύριο, στο μέλλον, το οποίο θα σε σοκάρει τόσο πολύ, ώστε να χάσεις την γη κάτω από τα πόδια σου; Τι μπορεί να συμβεί αν μια μέρα ξυπνήσεις και ο κόσμος που μέχρι πρότινος είχες καταφέρει με τόσο κόπο να φτιάξεις, γκρεμιστεί με μονάχα μια λέξη; Με μονάχα μία πρόταση; Θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος, μετά από αυτό; Ή πολύ απλά, θα κλειστείς και πάλι στο δικό σου καβούκι, κρύβοντας σε έτσι, πίσω από το δάχτυλο σου; Πότε θα μάθεις να στέκεσαι στα ίδια σου τα πόδια, αντιμετωπίζοντας το κάθε πρόβλημα και περνώντας ένα ένα τα εμπόδια που θα βρεθούν στον δρόμο σου; Πότε θα μεγαλώσεις; Πότε θα αναλάβεις τις ευθύνες των πράξεων σου; Πότε θα ωριμάσεις τόσο, που να συνειδητοποιήσεις πως οι καταστάσεις απλώς δεν αλλάζουν; Γιατί στο κάτω κάτω, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε και ωριμάζουμε μέσα από τις καταστάσεις που έρχονται στην ζωή μας, όχι απλά για να μας αλλάξουν, αλλά και για να μας μάθουν και από κάτι. Οι καταστάσεις δεν αλλάζουν, μα αυτό που μετράει είναι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι προς το καλύτερο. Ευτυχία. Μετά από όλα αυτά, θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος; Αν με έβαζες να σου απαντήσω στην αρχή, θα σου έλεγα πως πάντα κάτι θα σε κρατάει πίσω. Μονάχα μία λέξη, πάντα θα σου θυμίζει το παρελθόν. Μία φράση πάντα θα είναι καρφωμένη στο μυαλό σου και δεν θα φύγει ποτέ από εκεί αν εσύ ο ίδιος δεν την πολεμήσεις, δεν βάλεις όλη σου την δύναμη για να την διώξεις. Ευτυχία και δυστυχία. Η ευτυχία από ποιον ορίζεται, τελικά; Θα είσαι πράγματι καλά, αν στην ουσία δεν βρεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Θα είσαι χαρούμενος; Ή η χαρά σου θα είναι παροδική; Τι από όλα θα διάλεγες, αν είχες την ευκαιρία να διαλέξεις; Την απόλυτη ευτυχία ή την πλήρη δυστυχία; Το χαμόγελο και τα γέλια με τους φίλους, ή την μιζέρια πλάι σε ένα κρεβάτι; Και αν στην προκειμένη υπερτερεί η ευτυχία, γιατί δυσκολευόμαστε να πάρουμε αποφάσεις, με τον φόβο μήπως πονέσουμε; Γιατί δειλιάζουμε; Γιατί κρυβόμαστε για άλλη μια φορά από τα προβλήματα μας; Γιατί κρέμομαι ανάμεσα από την ευτυχία και από τον πόνο που νιώθω πως θα αποκτήσω, με το που σηκώσω το τηλέφωνο; Άραγε είναι άρνηση από την πραγματικότητα ή πολύ απλά άμυνα;

«Θα κοιτάς για πολύ το τηλέφωνο;» η φωνή της καλύτερης μου φίλης ακούστηκε από την κουζίνα, πριν φανεί στο οπτικό μου πεδίο. Βολεύτηκε σχεδόν απέναντι μου.
«Δεν…» Το στόμα μου ανοιγόκλεισε σαν να θέλω να πω κάτι μα στην ουσία δεν ήθελα να πω απολύτως τίποτα.