မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ဖြစ်တည်မှု

Part 7 (Zawgyi)

ေလာကႀကီးမွာေၾကာက္ဖို႔အေကာင္းဆုံးက သံေယာဇဥ္ေတြပဲ၊ တြယ္ၿငိမိသေလာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရတယ္၊ အေလးအနက္ထားသေလာက္ နာက်င္ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပဲလူတိုင္းကို ကိုယ့္ဘဝထဲ လက္လြတ္စပယ္ ေပးမဝင္သင့္တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြက ဒဏ္ရာေတြေပးဖို႔သက္သက္ ဘဝထဲဝင္လာခဲ့ၾကတာ...။

သက္ထားညိဳအတြက္ေတာ့ ေမာင္ဟာဘာနဲ႔မွလဲလို႔မရတဲ့ျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးပဲ....၊ သူမရွိရင္မရွိသေလာက္ နာက်င္လြမ္းဆြတ္မႈကိုခံစားရသည္။ ဂ႐ုစိုက္ေႏြးေထြးတတ္သေလာက္ စိတ္ခ်လက္ခ်ေအးစက္ႏိုင္တဲ့ေမာင္ဟာ သူမမွားတဲ့ကိစၥေတြမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာမေခၚမေျပာပဲေနတတ္သည္၊ အဲ့အတြက္သူကေတာ့ေအးေဆးဆိုေပမယ့္ ညိဳကေတာ့ဘဝပ်က္ေနခဲ့ရတာ...၊ မေတာ္တဆေဝးသြားရင္ဆိုတဲ့အေတြးက ညနက္နက္ေတြမွာ အိပ္မရေစတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေဝးရတဲ့အခါက် လူကအေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔...။

ညိဳေမာင့္ကိုမုန္းမိသည္၊

ေမာင့္တင္မဟုတ္....၊ ညိဳ႕ဘဝကိုေမြးဖြားလာကတည္းက လြဲမွားေစခဲ့တဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုလည္းမုန္းမိသည္။

အဲ့ဒီန​ေ့ညက....၊ ေမာင္ကညိဳ႕ကိုေ႐ြးခ်ယ္လို႔မရဘူးလို႔ သူကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ့တဲ့ညက...အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာေၾကကြဲကာ ၿပိဳလဲေနခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ညိဳ႕ကို ပိုၿပီးႀကီးမားတဲ့လႈိင္းတစ္လုံးက ႐ိုက္ခတ္လိုက္ျပန္သည္။

အိမ္ေရွ႕တံခါးဝမွာရပ္ရပ္ခ်င္း ဖန္ကြဲစေတြဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚျပန႔္က်ဲေနတာကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ ဧည့္ခန္းထဲကပစၥည္းေတြကလဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚတစ္စစီ၊ ညိဳ႕အေမ နန္းေမထားကေတာ့ ဆိုဖာခုံေပၚမွာၿငိမ္သက္စြာ တကယ္ကိုမလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာအသက္ကင္းမဲ့သည္၊

မတ္တပ္ရပ္ေနရာကေနဟန္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ တံခါးေဘာင္ကိုထိန္းကိုင္လိုက္ရသည္။ အလို....ဘာေတြျဖစ္ေနခဲ့တာပါလိမ့္.....။

ေမေမကညိဳ႕ကိုျမင္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္အသက္ျပန္ရွင္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္လို ဆတ္ခနဲထရပ္သည္။

"သမီး......ဖိနပ္စီးၿပီးဝင္လာခဲ့........၊ ေအာက္မွာဖန္ကြဲစေတြရွိတယ္......"