လူတစ္ေယာက္ရွင္သန္ခဲ့သည့္ေျခရာေတြကို သူမွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည့္ဓာတ္ပုံေတြ သူေရးခဲ့တဲ့မွတ္တမ္းေတြကေန သိႏိုင္ေလာက္ေပမည္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ဘဝထဲေရာက္လာၿပီး ဘဝထဲကျပန္ထြက္သြားၿပီး အခ်ိန္တစ္ခုၾကာတဲ့အခါ သူ၏တည္ရွိေနခဲ့မႈကိုေမ့ေလ်ာ့သြားၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါသူေရးခဲ့တဲ့မွတ္တမ္းေလးသည္ သူလူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုရွင္သန္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေျခရာတစ္ခုအေနႏွင့္ က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။
ညိဳသည္ထိုဝါက်င့္က်င့္စာ႐ြက္ကေလးေတြ အသာထိကပ္ကာ အဖုံးညိဳညိဳႏွင့္မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးကို လက္ထဲကကိုင္ရင္း ျပန္ထြက္လာသည့္အခ်ိန္ စိုင္းညီမိုးေသာက္ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးေလ၏။ ညေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မီးေရာင္ပ်ပ်သာရွိတာေပါ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုမသဲမကြဲသာျမင္ရေသာ္လည္း သူကေတာ့ညိဳမွန္းတန္းသိပုံရကာ လက္ထဲကစာအုပ္ေလးကိုျမင္သြားသည္။
"အဲ့တာ......"
"ဟုတ္တယ္၊ ညိဳရွာေနခဲ့တဲ့ ညိဳ႕အဖြားရဲ႕မွတ္တမ္းေလးပါပဲ.....။"
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ရွာေတြ႕သြားၿပီေပါ့....၊
ပစၥည္းဆိုတာပိုင္ရွင္အမွန္ဆီ ျပန္လာတတ္တာပဲ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕....၊ ကိုစိုင္းညီကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"အဲ....မဟုတ္တာ၊ က်ေနာ္ကဘာလုပ္ေပးရလို႔လဲ"
"ေအာ္....ကိုစိုင္းညီေခၚလာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာပဲေလ၊ ေနာက္ၿပီးမီဒီယာေတြဆီကေနေရွာင္ဖို႔ လိုတုန္းကလဲေခၚထားေပးလို႔ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ေက်းဇူးတင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ"
မိုးေသာက္ကတစ္ခ်က္ရယ္ရင္း ညိဳ႕ကိုၾကည့္သည္။
"ဒါဆိုျပန္ဆပ္စရာေတြမ်ားတာေပါ့....၊
က်ေနာ္ရန္ကုန္လာတဲ့အခ်ိန္က် တစ္ဝိုင္းေကြၽးရမယ္ေနာ္...."
"ေကြၽးရမွာေပါ့ရွင္"
"ဒါဆိုေနာက္က်ေနၿပီ၊ အိပ္ေတာ့ေလ၊
မနက္လည္းျပန္ရအုံးမွာ"
"မနက္မျပန္ေတာ့ဘူး"
"ဗ်ာ....."
လ်င္ျမန္လွတဲ့ညိဳ႕ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မိုးေသာက္လည္းမ်က္လုံးျပဴးကာ မယုံႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ပုံပဲ၊ ညိဳလည္းဘယ္လိုေျပာထြက္သြားလဲ မသိလိုက္ဘူးရယ္...။ မသိစိတ္ကလႈံေဆာ္ေနေတာ့လည္း ဒီမွာဆက္ေနတာေကာင္းပါလိမ့္မည္ဟုသာေတြးရင္း...။
"ညိဳရွာစရာေနရာေလးေတြရွိေနတာ...."
"ဘယ္ေနရာေလးေတြနဲ႔...."
"ဒီမွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲက ေနၾကာခင္းေလ....၊ အဲ့ကိုညိဳမေရာက္ဖူးေသးဘူး"
"လိပ္စာေရာအတိအက်ပါလို႔လား၊ က်ေနာ္လိုက္ပို႔ပးမယ္ေလ"
"မပါဘူး၊ ဘယ္ေနရာမွန္းေသခ်ာမသိဘူး၊
အခုခ်ိန္ေနၾကာေတြရွိခ်င္မွေတာင္ရွိေတာ့မွာ..."
ညိဳကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္တာမို႔ မိုးေသာက္သည္လည္းကဗ်ာကယာ အႀကံထုတ္ရသည္။ ေတာ္ၾကာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ၿပီးျပန္သြားရင္ ဒုကၡ၊ မိုးေသာက္ရက္ေနတဲ့ၾကာပဝါေလးကလဲ ၿပီးခါနီးၿပီ၊ ဒီမွာတစ္ည ဆက္ေနလွ်င္ကို ရန္ကုန္မျပန္ခင္ေပးလိုက္ႏိုင္မည္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ကေတာ့ ဟုတ္ေနေပမယ့္ ဘယ္လိုဆြဲထားရပါ့။
"က်ေနာ္ရွာေပးမယ္ေလ၊ ေတာင္ပိုင္းမွာပဲရွိမယ္မဟုတ္လား....။ က်ေနာ့္အသိေတြေပါပါတယ္"
ညိဳ႕မ်က္လူံးေလးေတြအေရာင္လက္လာကာ မိုးေသာက္ကိုအားကိုးတႀကီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"တကယ္လား၊ ဓာတ္ပုံေတာ့ရွိတယ္၊
အဖိုးနဲ႔အဖြား႐ိုက္ထားတာ၊"
"ေကာင္းပီေလ၊ အဲ့တာက်ေနာ့္ကိုေပးထားေပါ့"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္"
ဒီလိုနဲ႔သက္ထားညိဳတစ္ေယာက္ အင္းေလးကေနမျပန္ျဖစ္ပဲ အတိတ္ေတြကိုဆက္လက္တူးဆြဖို႔ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ညိဳသိခဲ့ရတဲ့နန္းႏုယဥ္ရဲ႕အေၾကာင္းက ညိဳ႕ကိုအားတက္ေစသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ရွာေတြ႕ေစသည္၊ တကယ္ေတာ့ညိဳ႕ဘဝခက္ခဲတယ္ဆိုတာ သူ႔ေလာက္ေတာ့ဘယ္ဆိုးပါ့မလဲ။
ဒါေပမဲ့ကံေခရွာတဲ့အဖြားကေတာ့ ျပန္လာမယ္လို႔ကတိေပးခဲ့တဲ့ အဖိုးကိုေတာင္ေတြ႕မသြားရရွာပဲ ဆုံးပါးခဲ့ရေလသည္။ အဖိုးကေတာ့အခုခ်ိန္အသက္ရွင္ေနေသးရဲ႕လား၊ ဘယ္ေနရာမွာရွိေနခဲ့ၿပီး သူဘယ္လိုရွင္သန္ခဲ့ပါလိမ့္။
****************
ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့သက္ႏွင္းက သူအလုပ္ကိစၥေတြရွ္လို႔ မျပန္လို႔မျဖစ္တာမို႔ တစ္ေယာက္ထဲျပန္သြားရရွာသည္။ စိုးႏိုင္ကေတာ့သူဒီမွာ အေရးႀကီးကိစၥတစ္ခုခုရွိပုံရသည္၊ သူ႔ပုံကလိုက္သြားခ်င္ေနေပမယ့္ တစ္ခုခုကဆြဲထားသလိုလို....။
မိုးေသာက္နဲ႔စိုးႏိုင္ကတစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပင္၊ အၿမဲတမ္းမသိေစခ်င္တာႀကီးကို ဖုံးဖိေနရသလို၊ တစ္အိမ္လုံးအေၾကာင္းမသိတာမရွိတဲ့ သုသုကိုပင္ဖုံးထားႏိုင္တာမို႔ ညိဳလည္းဘာကိစၥႀကီးရယ္လို႔ေတာ့မသိ။
YOU ARE READING
မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ဖြစ်တည်မှု
Romance(Unicode+Zawgyi) ကျွန်မဘဝမှာပြောင်းလဲလို့မရတဲ့အရာတစ်ခုကြောင့် တစ်ဘဝလုံးသိမ်ငယ်ပြီးနေလာခဲ့ရတယ်...၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဘာများတတ်နိုင်မှာမို့လဲ...၊ ကိုယ်တိုင်မလုပ်ခဲ့တဲ့အမှားတစ်ခုအတွက် လူတိုင်းကိုတောင်းပန်စရာမလိုဘူးလို့ကျွန်မထင်တယ်...၊ ကျွန်မရဲ့ဘဝဟာ ဒီအတို...
