အင္းေလးေရျပင္ေပၚျဖတ္တိုက္၍လာသည့္ ေလညင္းတို႔သည္ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔တို႔ကိုပါသယ္ေဆာင္ကာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလသည္။ တစ္အိမ္လုံးပိေတာက္တို႔ျဖင့္ဝင္းဝင္းဝါေနခဲ့ေပါ့........၊
သက္ႏွင္းရဲ႕လက္ထဲမွာလည္းပိေတာက္ပန္းခက္ေတြ၊ စိုးႏိုင္ရဲ႕လက္မွာေတာ့ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ေပါ့......၊ ခပ္ေဝးေဝးမွာသက္ႏွင္းနဲ႔ညိဳဟာ ပိေတာက္ပန္းေတြကိုဘုရားတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္၍ေနသည္။ စိုးႏိုင္နဲ႔မိုးေသာက္ကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္းကိုေဝးေဝးကေနၾကည့္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ညိဳ႕ေခါင္းမွာထိုးထားတဲ့ ပိေတာက္တစ္ခက္ကိုျမင္ေတာ့ စိုင္းညီမိုးေသာက္ေတာ့ က်ိတ္ကာဝမ္းသာသြားေတာ့သည္။
"မင္းျမင္လား...၊ ညိဳ႕ေခါင္းမွာပန္ထားတယ္....."
"ေအးျမင္တယ္ေလ၊ လူတိုင္းပိေတာက္ပန္းပန္ေနၾကတာပဲဟာ"
မိုးေသာက္ကတစ္ကိုယ္ထဲက်ိတ္ၿပဳံးကာ စိုးႏိုင္ပခုံးကိုဖက္ရင္းေျပာသည္။
"အဲ့တာငါေပးထားတာဟ.......၊ သူပန္ထားတယ္....ေတြ႕လား.......ဟဟ......"
တစ္ေယာက္ထဲဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့မိုးေသာက္ကို စိုးႏိုင္ကေခါင္းတသြင္သြင္ခါကာၾကည့္ရင္း ေခ်ပေျပာဆိုသည္။
"သက္ႏွင္းလက္ထဲကပန္းက ငါကိုယ္တိုင္တက္ခူးထားတာကြ၊
ဒီလက္ကဒဏ္ရာကသက္ေသပဲ........"
ႏွစ္ေယာက္သားအေက်ာမခံပဲ ေခ်ပေျပာဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ညိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအနားကိုေရာက္လာတာမို႔ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္ကာမ်က္ႏွာထားကိုတည္လိုက္ၾကရသည္။
"ကိုစိုးႏိုင္တို႔ဒီေန႔ဘယ္မွသြားစရာမရွိဘူးလား....."
သက္ႏွင္းကဦးေဆာင္ကစကားစလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္၊ ဒီေန႔ကအိမ္မွာပဲ.........၊"
"ေအာ္..........၊ သက္ႏွင္းတို႔မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မလားလို႔ ......."
"ဟာ.........ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ၊ သၾကၤန္ထိမေနဘူးလား......."
"ေအးေလ.......၊ ေရာက္တုန္းဆက္ေနပါအုံး........"
မထင္မွတ္ထားတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မိုးေသာက္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ပဲဝင္တားမိသည္။
YOU ARE READING
မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ဖြစ်တည်မှု
Romance(Unicode+Zawgyi) ကျွန်မဘဝမှာပြောင်းလဲလို့မရတဲ့အရာတစ်ခုကြောင့် တစ်ဘဝလုံးသိမ်ငယ်ပြီးနေလာခဲ့ရတယ်...၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဘာများတတ်နိုင်မှာမို့လဲ...၊ ကိုယ်တိုင်မလုပ်ခဲ့တဲ့အမှားတစ်ခုအတွက် လူတိုင်းကိုတောင်းပန်စရာမလိုဘူးလို့ကျွန်မထင်တယ်...၊ ကျွန်မရဲ့ဘဝဟာ ဒီအတို...
