CHANGE 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3: Ziekenhuisbezoek

Ik kijk even naar de boeket bloemen in mijn handen. Zoals altijd ben ik erg nerveus om mijn moeder weer terug te zien. Wie weet hoe erg ze nu weer veranderd is. Ik graai even aan de sierlijke linten van haar boeket. 'Bonjour Reina!' Een tikkeltje geschokt kijk ik op. Een vriendelijke verpleegster ontmoet lachend mijn blik. 'Bonjour Marie,' glimlach ik dan zwakjes. 'Je weet toch wel dat je niet steeds op mijn komst hoeft te wachten? Je komt al een twee jaar langs. Je weet het protocol,' zegt ze vriendelijk. Ik knik zuchtend. 'Ik weet het. Ik ben het gewoon zo gewend,' reageer ik. Marie knikt langzaam. 'Kom. Je moeder kan niet wachten om je te zien. Ze heeft hier heel erg naar uitgekeken.' En ik voel de welbekende steek in mijn hart. 'Ik ook,' fluister ik schor. Ondertussen volg ik haar naar de gang toe waar allemaal kamers staan met genummerde deuren. 'Hier is ze.' En de verpleegster stopt voor een deur waar nummer 202 staat. 'Merci, Marie,' bedank ik haar zacht. 'Hou je sterk, meid. Je moeder heeft het nodig,' knikt Marie begrijpend. Ik glimlach kort voordat ik de deur open. Meteen ruik ik de sterke geur van morfine. Mijn maag draait zich meteen om door de doordringende geur. Snel doe ik de deur achter me dicht terwijl ik naar het witte bed staar, waar ze op ligt te slapen. 'Hoi mam,' groet ik haar zacht. Heel langzaam gaan haar ogen open. 'Mija...' fluistert ze met een kleine glimlach op haar smalle lippen. Ik zie meteen dat ze nog magerder is geworden. Snel probeer ik te glimlachen terwijl mijn ogen zich vullen met tranen.

'Hou je sterk, meid. Je moeder heeft het nodig...' dreunen Marie's woorden herhalend door mijn gedachtes. En ze heeft grote gelijk ook. Moeder mag absoluut niet mijn tranen zien. Ik wil niet dat ze bezorgd om mij heengaat. 'Hoe voel je je?' probeer ik zo normaal mogelijk te klinken. 'Het gaat prima met mij, mija en met jou? Hoe was het op je werk?' Ik haal mijn schouders op terwijl ik naast haar op een stoel neerplof. 'Zoals gewoonlijk. Behalve dat Geraldine langskwam...' Moeder grinnikt kort. 'En wat wilde Geraldine van je?' Ik rol lachend met mijn ogen. 'Ze wilde dat ik morgen met haar meeging shoppen. Ze is ook van plan om Juliano mee te sleuren.' En ik barst even in lachen uit als ik Geraldine's hebberige blik weer voor me zie. 'Dat is alleen maar goed van haar. Zo ben je niet alleen maar bezig met werken de hele tijd. Een beetje ontspanning is altijd goed voor je,' reageert moeder goedkeurend. 'Ja, dat wel. Maar je weet hoe Geraldine is. Ze is net als Cat. Hyperactief en kent geen schaamte... Het wordt wel wat, vooral als Juliano meekomt. Die houdt totaal niet van winkelen.' Moeder moet weer grinniken. 'Niet zo klagen, Valentina, wees blij dat de familie nog aan je denkt. Ik hoop dat je plezier hebt morgen.' Ik leg voorzichtig mijn hand op de hare. Ik voel meteen haar botten. Iets wat mijn hart opnieuw laat breken. Dat komt wel goed, mam.' Mijn moeder glimlacht terwijl haar ogen langzaam dichtvallen. 'Rust maar uit.' Wetend dat onze gesprek haar enorm veel energie kost. 'Slaap lekker, mam.' En zo voorzichtig mogelijk druk ik mijn lippen op haar bleke wangen. 'Het komt goed met je...' fluister ik zacht terwijl de eerste tranen over mijn wangen glijden. Het is lastig om me in te houden als ik haar gezicht zie. Ze is zo erg veranderd. De ziekte sloopt haar. En mij geestelijk. Ik weet nog goed hoe onze wereld twee jaar geleden instortte door slechts drie woorden. 'Je bent ongeneselijk.' Toen ik dat hoorde wist ik wel zeker dat ik haar kwijt zou raken. Na alles en iedereen verlaten te hebben, is het nu haar beurt. Iets wat ik niet aan heb zien komen. Toch heb ik mijn emoties opgekropt en ben ik sterk gebleven voor mijn moeder, die er nog erger aan toe was dan ik. Het nieuws kwam ook hard aan bij tante Isabella en Cat. Beide wilde ze naar Frankrijk komen om ons te steunen, maar ik heb ze vertelt om niet te komen. Ik kon het wel zonder ze aan. Bovendien werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis. Toch heeft tante Isabella contact opgenomen met tante Helena, die slechts tien minuten van mijn appartement vandaan woont, en gevraagd of ze af en toe een oogje in het zeil wilde houden. Iets wat ik haar later, na de eerste zware jaar, toch echt dankbaar voor ben want tante Helena, Geraldine en Juliano steunen me door deze moeilijke tijden heen.
Langzaam sta ik op. Ze is diep in slaap, dat is aan haar ademhaling te horen. Ik leg de boeket bloemen op haar nachtkastje neer en besluit dan dat het voor mij weer tijd is om naar huis te gaan. Bovendien is het winter, dus wordt het sneller donker dan normaal.

Nadat ik mijn moeders kamer heb verlaten, loop ik rustig door de witte ziekenhuisgangen naar de uitgang. Onderweg groet ik Marie nog even gedag. Dan sta ik voor de liften en wacht ik geduldig totdat hij er is. Ik sta geconcentreerd naar de knoppen te staren, als er plotseling iemand naast me komt staan. Ik kijk kort op om te zien dat het een man is. Niet ouder dan dertig. Net als ik weer wil wegkijken, maken we oogcontact. 'Bonjour,' groet hij me glimlachend. En ik hoor overduidelijk de accent in zijn stem. Hij is duidelijk dus geen Fransman. 'Bonjour,' groet ik beleefd terug en ik kijk weer voor me uit. Gelukkig gaan de liftdeuren net op tijd open. Ik stap snel naar binnen en druk op de knop naar de begane grond. Naast me zie ik hem ook instappen. Terwijl de liftdeuren weer dichtgaan, kijk ik ongemakkelijk naar mijn voeten. 'Sorry dat ik je zomaar aanspreek, maar versta je me?' vraagt hij dan plotseling in het Engels. Verrast kijk ik hem meteen aan. 'Ja...ja, ik versta je,' reageer ik dan terug in het Engels. En ik besef me even dat ik al heel lang geen Engels meer heb gesproken. 'Sorry, ik ben op vakantie hier en ik ben op zoek naar een apotheek voor medicijnen,' vraagt hij beleefd terwijl hij me bestuderend aankijkt met zijn donkere ogen. Ogen die me bijna bekend voor komen. 'Geen probleem. Er is een apotheek bij mij in de buurt. Als je wilt kan je meelopen?' stel ik vriendelijk voor. De man lacht opgelucht. 'Bedankt. Je wilt niet weten hoe erg je me nu helpt!' Ik glimlach. 'Geen dank.' Precies op dat moment gaan de liftdeuren weer open. 'Trouwens, ik heb me helemaal niet voorgesteld,' zegt hij terwijl we de lift uitlopen. Met een kleine glimlach steekt hij vervolgens zijn hand uit. 'Mijn naam is Alejandro, maar je kan me gewoon Alej noemen,' stelt hij zich dan netjes voor. 'Reina.' En ik schud kort zijn hand.