CHANGE 2

Hoofdstuk 24

Hoofdstuk 24: Een luchtige ontbijt

Ik zal sowieso bezorgde blikken toegeworpen krijgen vandaag. Mijn gezicht ziet er niet uit. De vermoeidheid en de stress is nog altijd aanwezig. Ik vloek kort wat Franse scheldwoorden uit voordat ik een zonnebril uit mijn koffer grijp en hem opzet. Laten we hopen dat niemand vervelende vragen gaat stellen. Bovendien straalt de zon buiten dus zo gek is een zonnebril niet. Ik controleer nog snel mijn zwarte outfit voordat ik dan eindelijk mijn kamer verlaat. Ik bots nog net niet tegen Geraldine aan, die ondanks haar zwarte zomerjurk, er zomers uitziet. 'Valentina! Hoe heb je geslapen?' vraagt ze benieuwd. 'Redelijk,' reageer ik droogjes. Geraldine staart me even aan, maar besluit wijselijk niks te zeggen. 'Het ontbijt staat klaar. Laten we eten voordat we moeten vertrekken.' Ik knik begrijpend en loop haar achterna naar de eetkamer toe.

Daar is het een drukte van jewelste. Iedereen zit al aan tafel en geniet van een tropische ontbijt. Het is te merken dat oom Thomas goed verdient. 'Ah, Valentina, goedemorgen,' knikt tante Helena als een van de eerste. 'Goedemorgen, wil je je ei gekookt of geroerd?' vraagt oom Thomas. 'Geroerd,' zeg ik snel. Oom Thomas knikt en gebaart naar een van zijn bediendes om mijn ontbijt klaar te maken. 'Hoe voel je je?' vraagt tante Madina oprecht bezorgd. 'Geen zorgen. Ik hou het allemaal nog wel.' En ik neem vervolgens naast Cat plaats, die nog altijd zwijgend aan haar sinasappelsap nipt. 'Alej, je weet hoe ongezond brood voor me is. Ik word er dik van,' hoor ik Saray ergens op de achtergrond zeggen. Ik kijk links van me en zie Saray en Alej zitten. 'Weet je zeker dat je voldoende hebt aan alleen fruit?' vraagt Alej ongelovig. 'Ja, ja, ik heb je gezegd dat ik wel in mijn jurk moet passen!' En Saray neemt een hap van haar gesneden appelstukjes. 'Best,' moppert Alej en hij grijpt zelf naar een stuk stokbrood. 'Ik snap ook niet hoe hij het met haar uithoudt. Hij is gewoon van plan om met haar te trouwen,' hoor ik Geraldine opeens naast me fluisteren. Blijkbaar heeft zij het gesprek ook meegevolgd. 'Je weet wat ze zeggen...liefde maakt blind,' mopper ik dan. 'Nou, het is niet heel gek dat hij verliefd op haar is. Saray is een bloedmooie vrouw om te zien. Ze kan zo meedoen met een miss verkiezing. En misschien heeft ze soms verwende uitbarstingen, maar we moeten niet vergeten dat ze een topstudente is,' bemoeit Cat zich ook ermee. 'Ja, ja, we weten het wel. Saray, de zonnekoningin van de familie. Het helpt ook totaal niet mee dat haar verloofde ook nog eens een knapperd is!' Ze bijt nijdig aan haar belegde broodje. 'Het is oneerlijk!'

'Ja, dat viel me gisteren ook op! Hey, Valentina, je hebt nooit gemeld dat hij zo knap is,' reageert Cat. 'Was dat nodig dan?' zucht ik verveeld. 'Hoe bedoel je was dat nodig!?' gromt Geraldine. 'Natuurlijk was dat nodig! De enige informatie die we over hem hadden was dat hij een Amerikaan was...shit...ik barst bijna van de jaloezie. Moet je zijn kledingstijl zien. Hij is sowieso rijk!' En ze wijst met haar vork naar Alej toe, die nietsvermoedend een hap neemt van zijn brood. 'Strakke kaaklijn, brede schouders, mooie mannelijke handen...ik neem aan dat hij ook nog eens traint...hij is het perfecte plaatje,' zucht Cat dromerig. Ik kijk haar schuin aan. 'Heb jij geen vriend die thuis op je wacht?' vraag ik dan. 'Mag een vrouw dromen...?' mompelt Cat geërgerd. Geraldine barst in lachen uit. 'Ik moet eerlijk bekennen...ik had verwacht dat jij net zo'n verwend nest als Saray zou zijn, maar je bent verrassend genoeg erg nuchter.' Cat grinnikt even. 'Maar natuurlijk. Ik mag dan in Amerika wonen maar dat betekent niet dat ik het geweldig heb. Mijn moeder en ik wonen niet in de allerbeste buurten van New York en we moeten nog altijd hard werken voor onze dromen.' Geraldine wilt net reageren als er plotseling iemand de eetkamer komt binnengelopen. Door zijn zwarte krullen en lichtbruine ogen, die bijna geel lijken, weet je meteen dat hij een van oom Thomas's kinderen moet zijn. 'Pedro, waar heb jij de hele tijd gezeten?!' roept zijn vader meteen uit. Pedro kijkt zijn vader verveeld aan. 'Ik was aan het werk.'

'Ik heb je gezegd dat vandaag tante Elisabeths begrafenis is! Je bent ongelofelijk respectloos bezig!' Ondertussen hoor ik naast me Cat naar adem happen. 'Dat...dat is Pedro?' fluistert ze nog. 'Ja, dat is Pedro, oftewel Saray's kleine broertje,' reageert Geraldine. 'Niemand...maar niemand heeft vermeld dat hij...' En Cat kijkt blozend naar haar bord. 'Stop, hij is familie,' sis ik geschrokken uit, maar ik kan het niet laten om een kleine glimlach te laten zien. Familie of niet, iedereen moet bekennen dat Pedro een adonis is. Via mijn ooghoeken zie ik helemaal achterin Juliano en Jason brommend smoezen. Waarschijnlijk zijn ze net zo jaloers als Geraldine jaloers is op Saray.

'Kleed je om en kom dan je condoleances geven aan Valentina!' gaat oom Thomas streng verder. Zonder verdere oogcontact te maken met de overige familieleden loopt Pedro al zwijgend naar boven toe. 'Serieus, ik weet oprecht niet wat ik aanmoet met hem,' zucht oom Thomas dan. 'Hoelang is hij al zo?' vraagt tante Isabella benieuwd. 'Al sinds...-'
En terwijl ze over Pedro's gedrag spreken, krijg ik eindelijk mijn ontbijt voor me neergelegd. 'Bedankt,' zeg ik vriendelijk tegen de bediende. Die knikt eerbiedig. 'Misschien zijn ze niet zo stralend als ze beweren,' hoor ik Geraldine opeens vals grinniken. 'Stop, dat is gemeen!' roept Cat met een brede glimlach uit. 'Kijk eens, neem je het nu al voor Pedro op? Heeft hij je nu al betoverd met zijn gezicht?' Cat kijkt meteen blozend weg. 'Oh, ik had gelijk!' roept Geraldine lachend uit en ze klapt nog even na.