CHANGE 2

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18: De vlucht

Zwijgend staar ik uit het kleine raampje naar buiten. We vliegen al een tijdje boven het wolkendek. 'Zijn we er al?' mompelt Juliano opeens naast me. Geraldine en tante Helena, die voor ons zitten, kijken een beetje geeërgerd naar achteren. 'Serieus, we zijn nog niet eens een uur onderweg,' foetert Geraldine dan. 'Dus? Hoelang is het wel niet reizen?' gaapt Juliano onbeschaamd terug. Tante Helena kijkt hoofdschuddend weer naar voren. 'Heb toch eens wat respect voor de overige reizigers,' zegt ze nog snel. 'Maar ik hou niet van vliegen. Bovendien doet mijn hand enorm veel pijn door Reina!' Ik kijk hem schamper aan. 'Sorry, maar jij koos ervoor om naast me te gaan zitten!' Juliano kijkt me even vies aan. 'Nee! Jij besloot om hier te gaan zitten! Ik wilde hier allang al zitten...buiten dat om...je bent verdomme eenentwintig...wordt het niet tijd om volwassen te worden?' kaatst hij gelijk terug. 'Jij mag echt niet praten met je angst voor spinnen!' bemoeit Geraldine er meteen mee. 'Hey! Roep dat nog harder voor de mensen die het nog niet goed gehoord hebben!' gromt Juliano boos uit. 'Hou op, jullie allemaal. We storen de andere reizigers!' roept tante Helena weer uit. 'Oke, maar jij bent bang voor poppen,' negeert Juliano compleet zijn moeders woorden. 'Hey! Dat was een geheim!' schreeuwt Geraldine agressief uit. Ondertussen kijken sommige mensen geeërgerd onze kant op. 'Stop! Er komt een stewardess onze kant op,' probeer ik ze nog te waarschuwen terwijl ik naar het gangpad kijk. 'Nou en! Ze kunnen ons toch niet uit het vliegtuig sturen!' kaatst Juliano onverschillig terug. Ik rol vermoeid met mijn ogen...

-

'We hebben nog vijf uurtjes voordat onze vlucht naar Venezuela zal vertrekken,' zegt tante Helena terwijl ze naar de tickets in haar handen kijkt. 'Wauw, is dit Amerika?! Het is hier zo geweldig!' roept Geraldine bewonderd uit. 'Veel beter dan het regenachtige weer in Parijs,' knikt Juliano met haar eens. Ik kan alleen maar zwijgend naar de skyline van Miami staren. Ergens doet het me terugdenken aan New York. 'Hey meré, weet jij hoelaat tante Isabella en Cat zullen arriveren?' hoor ik Geraldine dan vragen. Ik draai me verrast naar haar om. 'Spoedig,' reageert tante Helena terwijl ze op de stoelen plaatsneemt. 'Ik heb honger. Mag ik misschien naar eten zoeken?' bromt Juliano verveeld. 'Als je wel hier in de buurt blijft. We mogen de airport namelijk niet verlaten,' zegt ze snel. 'Wacht, ik wist niet dat we hier Cat zouden ontmoeten,' kom ik gauw tussenbeide. Tante Helena kijkt kort naar me op. 'Oh nee? Ik dacht dat ik je het verteld had?' Ik schud verbaasd mijn hoofd. 'In iedere geval, ik ga eten zoeken,' moppert Juliano ongeduldig. 'Wij gaan met je mee!' En Geraldine grijpt doodleuk mijn arm vast en sleurt me overdreven hard mee. 'Auw..wacht-...'
'Gedraag jullie,' wuift tante Helena ons nog snel na. 'Wacht!' probeer ik weer, maar Geraldine is belachelijk sterk voor haar kleine lengte. 'Geen zorgen, Reina, als we uitgegeten zijn, dan zal Cat vast gearriveerd zijn!' Ik kijk haar kort aan. Het idee dat ik Cat, na al die jaren weer terug zal zien, bezorgt me spontane buikpijn. Begrijp me niet verkeerd, ik wil haar wel terugzien, maar een deel van me is ook bang voor haar.

'Nou, we hebben patat of pizza,' hoor ik Juliano op de achtergrond zeggen. 'Ugh, is er niks gezonder?' moppert Geraldine tegenstrijdig. 'We zijn in Amerika. Ik betwijfel of ze iets gezonders hebben,' moppert Juliano ook. Ik rol vermoeid met mijn ogen. 'Ik heb eigenlijk niet zoveel honger,' zeg ik dan. Juliano en Geraldine draaien zich meteen naar me om. 'Wat!? We komen net van een lange vlucht vandaan!' Ik haal onverschillig mijn schouders op. 'Ik weet het. Maar ik heb geen honger,' zeg ik weer. 'Gaat alles wel goed met je? Je bent eigenlijk sinds we geland zijn erg stil,' vraagt Juliano nu bezorgd. 'Maak je geen zorgen, het is...' Ik zucht even. 'Ik ben alles gewoon nog aan het verwerken. Het voelt vreemd om weer in Amerika te zijn...' Geraldine laat me langzaam los. 'Dat is waar ook...'

'Het is maar voor even, Reina, dit is alles is maar even. Voor je het weet zijn we weer terug in Frankrijk en is alles weer zoals eerst,' probeert Juliano me gerust te stellen. Ik knik moeizaam, maar toch blijven zijn woorden door mijn hoofd spoken.

"...Voor je het weet zijn we weer terug in Frankrijk en is alles weer zoals eerst..."

Zijn dat woorden die me gerust stellen? Wil ik wel terug naar het mijn dagelijkse leven in Frankrijk...? En zal alles wel weer worden zoals het toen was...?