CHANGE 2

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6: Een dagje Parijs

'Deze tas is geweldig! Want vinden jullie ervan?!' roept Geraldine opgewonden uit terwijl ze een Nike tas omhoog houdt. 'Prachtig,' knik ik snel. 'Zal wel,' reageert Juliano tegelijkertijd. Ik kijk hem even waarschuwend aan, maar Geraldine lijkt het niet te schelen. Met een brede glimlach op haar lippen loopt ze al naar de volgende item toe. 'Je kan wat enthousiaster zijn,' zucht ik dan tegen mijn neef. 'En jij mag er wat levendiger uit zien,' kaatst hij gevoelloos terug. Ik staar hem even geïrriteerd aan. 'Serieus?' mopper ik dan. 'Ja, serieus. Je ziet er uit alsof je al dagen geen slaap heb gehad. Vertel me alsjeblieft niet dat je gisteren weer bezig was?' En hij kijkt me veel betekenend aan. 'Pardon!? Heb je zelf in de spiegel gekeken vanmorgen?' wijs ik schaamteloos naar zijn eigen vermoeide gezicht. 'Ik heb zaken te doen,' reageert hij meteen terug. 'Oké, ik ook. Dus laten we elkaar beide een gunst doen en hierover ophouden,' brom ik nors. Juliano knikt goedkeurend. 'Hey, jullie moeten deze sneakers zien!' roept Geraldine plotseling uit. Juliano richt kort zijn ogen ten hemel, voordat hij naar haar toeloopt. 'Oh wauw, dat zijn inderdaad mooie sneakers,' hoor ik hem dan zeggen. Snel loop ik ook naar ze toe. Mijn oog valt meteen op twee paar prachtige witte sneakers. 'Ja, je hebt gelijk. Ze zijn er erg mooi,' knik ik goedkeurend. 'Hoeveel kosten ze?' vraagt Juliano nieuwsgierig. Geraldine checkt even het prijskaartje. 'Tweehonderd euro...' Juliano slaakt meteen een diepe zucht. 'Wil je ze heel graag hebben?' vraagt hij dan. 'Nou...ik heb je niet meegenomen zodat je dingen voor mij moet kopen. Ik heb zelf genoeg gespaard,' reageert Geraldine beledigd. 'Doe niet zo raar, petite soeur, ik kan ze prima voor je betalen,' lacht Juliano. Geraldine gromt even. 'Nee, ik wil ze zelf betalen!' En ze kijkt hem vastbesloten aan.

-

'Bedankt voor de schoenen,' moppert Geraldine als we weer buiten staan. Juliano grinnikt alleen. 'Het is alleen omdat mijn pinpas weigerde! Anders had ik ze zeker betaald!' roept Geraldine kwaad uit. 'Zal wel,' lacht Juliano, waardoor ik ook moet lachen. 'Trouwens Reina, heb jij niks gezien wat je leuk vindt?' vraagt hij dan aan mij. 'Dat hoeft niet, cousin, ik heb geen spullen nodig,' wuif ik zijn aanbod vriendelijk weg. 'Goed, zullen we dan wat gaan eten?' stelt Geraldine voor. 'Ja, eindelijk!' roept Juliano opgelucht uit terwijl er sommige voorbijgangers hem vreemd aankijken. 'Waar hebben jullie zin in dan?' vraagt Geraldine verder. Ik haal onverschillig mijn schouders op. 'Het maakt mij niet uit. Alles is wel goed.' Geraldine knikt en kijkt dan benieuwd naar Juliano. 'Laten we gewoon bij die restaurant daar zitten. Het ziet er goed uit,' wijst Juliano naar een leuke uitziende restaurant in de verte. 'Dan gaan we daarheen,' knikt Geraldine en we lopen naar het restaurant toe.

Eenmaal daar aangekomen worden we naar een tafeltje toegewezen en krijgen we de menu te zien. Nadat we allemaal besteld hebben, moeten we nu wachten op onze eten. 'Trouwens hebben jullie gehoord dat Saray verloofd is?' begint Geraldine een gesprek. 'Onze nicht uit Venezuela?' vraagt Juliano even verward. 'Ja, Saray..."de mooiste" uit onze familie,' moppert Geraldine zuur. 'Ugh, ik haat het als iedereen haar de mooiste vindt. Ik bedoel, het is alleen omdat ze mooie ogen heeft,' zucht ik ook. 'Niet zo jaloers, dames, je hebt het of je hebt het niet,' grinnikt Juliano plagend. 'Nou, hoe zit het met jou? Jij bent ook niet bepaald de favoriet van de familie want dat is Pedro!' kaatst Geraldine plagend terug. 'Wat!? Dat is niet waar!' roept Juliano meteen uit. Ik barst in lachen uit. 'Hoe is het mogelijk dat je het niet wist? Het is algemene kennis dat de kinderen van oom Thomas als de mooiste familieleden worden gezien. Ze hebben allemaal prachtige ogen en uiterlijken waar je zeker u tegen zegt,' zeg ik dan. 'Dat is gewoon onzin! Alleen omdat ze mooiere ogen hebben!?' roept Juliano ongelovig uit. 'Niet zo jaloers, frére, je hebt het of je hebt het niet,' herhaalt Geraldine plagend zijn woorden. Grommend kijkt Juliano haar aan. 'In iedere geval, ze is de eerste van ons dat gaat trouwen,' gaat Geraldine verder. 'Nou en, ze is ook veel ouder dan ons. Het was al verwacht dat zij als eerste ging trouwen. Dat heeft niks met haar schoonheid te maken,' reageer ik. 'Wie is de geluksvogel?' vraagt Juliano sarcastisch. 'Moeder zei dat het een Amerikaan was,' beantwoordt Geraldine zijn vraag. 'Zeker voor de groene kaart, ofzo?' mopper ik oogrollend. 'Geen idee. Moeder zei dat ze oprecht verliefd waren. Blijkbaar zijn er al plannen dat zij bij hem in Amerika gaat wonen. Hun verlovingsfeest is al over een maand,' schudt Geraldine haar hoofd. 'Wauw, heeft ze het even goed gedaan. Is het een rijke oude Amerikaan?' grinnikt Juliano spottend. 'Geen idee. Ze hebben niet zoveel informatie over de verloofde. Maar dat ze gaan trouwen staat vast. We ontmoeten hem wel over een maand als we allemaal naar Amerika moeten afreizen om hun verlovingsfeest bij te wonen.' Ik verslik me even. 'Wacht, verwacht ze ons allemaal in Amerika voor haar feest?' roep ik dan uit. Geraldine knikt. 'Ja, maar maak je geen zorgen. Het is pas over een maand. En misschien hebben ze de verloving al verbroken. Saray kennende...' Juliano en zij barsten meteen in lachen uit. 'Je geeft ze boze oog, Geraldine!' roep ik afkeurend uit. Maar ze haalt ongeïnteresseerd haar schouders op. 'Nou en! Ze heeft alles al wat ze hebben wilt. Het mag ook een klein beetje mis gaan in haar leven...' En ze geeft me een vette knipoog.